De vakantie met mijn meisjes ligt zo goed als achter me. Ik blik al graag even terug naar die 2de zomer na de scheiding. Een zomer om u tegen te zeggen, een zomer om trots op te zijn, bijna een zomer zoals voorheen. Wat heb ik mijn dochtertjes al een toptijd bezorgd, wat heb ik genoten van hun genieten, van hun als een blok genoegzaam in slaap vallen, van hun brede glim- en schaterlachjes, van de waterpret, van de zon, de zee en het strand, van het geluk dat ik met hen mag delen, van hun stralen en daarop mijn stralen, van ...

En vooral: waar zijn al mijn angsten gebleven? Al die angsten die als een onbeklimbare berg opdoemden op het moment dat mijn ex-man en ik uit elkaar gingen en de grond onder mijn voeten wegzakte? De angst voor autorijden: verdwenen! De angst om alleen te zijn en niet te kunnen genieten van de kindjes: weg! De angst om een deftige, gezonde maaltijd op tafel te toveren: niet meer aanwezig! De angst om nooit nog verliefd te kunnen worden, de angst om me niet meer te durven openstellen voor andere mannen: gone, gone, gone! Wauw, wat een knap parcours heb ik afgelegd en hoe vaak betrap ik me de laatste tijd op een intens gelukkig gevoel! Ik geef mezelf daarvoor een oprecht gemeende schouderklop. Ik durf opnieuw dromen en naar de toekomst kijken, ik durf opnieuw risico's nemen en verlangen naar (nog) meer. In plaats van om te gaan met een af te vinken fear list groei ik zo stilaan (weer) naar een af te vinken bucket list. Er is weer toekomst, er is leven na m'n ex. Ik ben gelukkig!


Met dank aan onze gastblogster. Jouw getuigenis is ook welkom bij oponseentje@gmail.com