Is het de hoop en het verlangen die me dat geluk opnieuw heeft leren kennen? Heb ik dit eigenlijk al ooit echt gevoeld in mijn leven? Is het de trots op het harde werk dat ik geleverd heb en het besef dat als ik heelhuids doorheen zo'n zware periode kan geraken dat ik zowat alles aan kan, alleen? Is het door de (nieuwe) vriendschap(pen) die ik heb mogen ervaren? Is het door het herwonnen zelfvertrouwen? Is het door de bevestiging dat mensen niet al slecht zijn, zo ook voor de mannelijke marsmannetjes? Is het door de mannelijke aandacht? Is het...?

Misschien moet ik ook helemaal geen oorzaken zoeken, het is gewoon zo en dat is fantastisch. Ik geniet er zo van en ik heb dit zo heel erg verdiend. Ik ben zoveel dichter bij mezelf gekomen, bij mijn waarden en principes, bij wat ik wil en niet wil, ook al blijf ik op een aantal vlakken nog zoekende, en ik kijk zo uit naar het vervolg, naar wat komen zal, naar wat mijn pad zal kruisen, naar ...

Ik beloof mezelf ook plechtig om dicht bij deze nieuwe ik te blijven, mezelf niet meer compleet te verliezen in een relatie en nooit of te nimmer nog zoveel stukjes van mezelf aan iemand af te geven. Er spreekt hier een krachtigere en sterke ik die zich aan de andere kant, gegeven al deze reflecties, lessen en inzichten, opnieuw helemaal wil en kan geven aan iemand. Ik wacht vol spanning op Mr. right...


Met dank aan onze gastblogster. Deel jij ook graag jouw ervaringen met anders singles? Mail dan naar oponseentje@gmail.com.