Ratrace en mallemolen

woensdag 3 september 2014 Gastblogger 7 Opmerkingen

1 september 2014. De ratrace is weer begonnen. De mallemolen draait alweer op volle toeren. De wekker gaat weer loeihard af in de ochtend voor mama die dan als een gek brooddozen en ontbijt begint klaar te maken. Om daarna sluipend en muisstil zichzelf eerst te prepareren en dan haar kleine rakkers zachtjes en zoetjes wakker maakt om aan hun schooldag te beginnen (of toch 1 week op de 2 he, co-ouderschap remember). De tijd van opnieuw veel moetjes en een pak minder magjes is, om het alvast in kleuterklasterminologie te formuleren, weer aangebroken.

De zorgeloze vakantie op een iets lager tempo laten we weer achter ons en dat betekent toch ook weer wat extra X-bekommernissen. Het leven van mijn dochter (die ik hier X zal noemen) verloopt niet zonder slag of stoot. Er zijn soms wel wat flipmomentjes over kleine en grotere ervaringen en soms draagt ze de last van de hele wereld op haar schouders. Dat manifesteert zich uiteraard vooral op school omdat de prestatiedruk er dan toch weer wat is, ze haar lat zelf zo immens hoog legt en ook het contact met de vriendinnetjes niet altijd van een leien dakje loopt. Ik kijk dus ook wel een beetje met schrik en bezorgd tegen dit nieuwe schooljaar aan.

Als iets je kind raakt, raakt je dat ook bikkelhard als ouder. Je wil hun pijn overnemen en die last van hun schouders tillen, maar aan de andere kant moeten ze ook weerbaar worden, draagkracht en vertrouwen krijgen om het te redden in onze meedogenloze maatschappij.

Sinds de scheiding raken dergelijke dingen me nog eens drie keer zo hard. Op zo'n momenten besef ik pas echt dat ik er alleen voor sta, ook al praten Z en ik soms wel over onze X-zorgen (als het echt niet anders kan). Maar toch voelt dat alsof ik mijn verhaal en ervaringen deel met een vreemde. Hij is mijn klankbord, maatje en partner in crime niet meer en die confrontatie toont zich eens te meer als er echt zorgen moeten gedeeld worden met elkaar. Dat doet me tot op de dag van vandaag nog altijd veel pijn. Te moeten beseffen dat ik mijn allergrootste klankbord in dit alles helemaal kwijt ben want dat was hij echt wel. We zaten op dezelfde lijn, toetsten dingen bij elkaar af, gaven mekaar raad en advies. Met X (en soms ook Y-) issues kan ik eigenlijk niet meer echt bij hem terecht, dat werd eens te meer duidelijk tijdens één van de oudercontacten van X vorig schooljaar. We kregen wat aangrijpend nieuws over haar, ik barstte in tranen uit, keek naar Z naast me op dat kleine stoeltje en opeens kwam dat besef keihard binnen. Ik zat naast mijn ex, zag ook de ontreddering in zijn ogen maar we konden niet meer bij elkaar terecht. We wisten geen blijf met ons 'verdriet' en konden niet uithuilen op mekaars schouders. Hij reikte me een zakdoek aan en aankomend bij mijn fiets (in de gietende regen) begon hij spontaan mijn zadel af te vegen. Waarom doe je dat, vroeg ik? Omdat ik dat toch altijd doe, schat. Meer dan een jaar na 'de feiten' betrapten we onszelf er nog altijd op dat we mekaar 'schat' noemden... Zo vergroeid waren we met elkaar. Fietsend naar huis realiseerde ik me ook plots dat ik in een leeg huis zou arriveren en dat hij wel terecht zou kunnen bij zijn nieuwe klankbord. Terwijl ik alleen mijn 4 muren zou hebben om tegen op te tornen. O help, wat was dat een vreselijke avond.

Bij het begin van het nieuwe schooljaar bekroop me dit enge gevoel dus toch ook weer een beetje en eigenlijk kan ik hiermee ook bij vrij weinig anderen terecht in mijn omgeving. Er is eigenlijk niets zo uniek als het delen van de opvoeding van een kind met al zijn ups & downs en ook al delen Z en ik officieel het ouderlijk gezag nog, toch zal dat nooit meer zoals voorheen zijn en zal het dat misschien ook nooit meer worden met een nieuwe partner. Zo is dat ook een beetje met het delen en bespreken van zo'n zaken met vrienden of familie. Zij staan er toch allemaal een beetje verder van, hebben soms zelf nog geen kinderen of hebben zo hun eigen mening die ze niet onder stoelen of banken steken.

Als er iets is wat ik ongelofelijk lastig vind aan alleen zijn, dan is het toch dit aspect wel. Als er iets is wat ik het meest van al mis, dan is het een klankbord, een maatje en een partner in crime om de ups & downs van het leven mee te delen, dag en nacht...

Met dank aan onze gastblogster.

7 opmerkingen:

  1. wauw, pakkend. Het is niet hetzelfde, maar mag ik je langs deze weg een hart onder de riem steken? Dikke knuffel. En X komt wel op haar pootjes terecht met zo'n empathische ouder!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Bedankt voor het hart onder de riem. En ja hoor, ze komt helemaal op haar pootjes terecht want ze wordt graag gezien door mama én papa (en plusmama denk ik ook ;-))

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Een heel mooi stukje proza, zeer ontroerend op een bepaalde manier

    BeantwoordenVerwijderen
  4. heel mooie, aangrijpende tekst. Zo herkenbaar ook. Het missen van een klankbord bij de opvoeding van de kinderen is idd een van de meest lastige dingen als single ouder.
    Ook bij ons komt het nog voor dat we elkaar 'schat' noemen, ook al is het dan 2 jaar geleden. Ik wijt dat aan de macht der gewoonte.
    X (zoon) had het bij ons ook moeilijk na de scheiding. Dat uitte zich in problemen op school. Het ergste is dan nog dat ik en Z (ex) elkaar dat heimelijk verwijten. Volgens mij hebben we daar allemaal evenveel schuld aan. Y (dochter)heeft er veel minder last van, hoewel ik moet toegeven dat sinds de scheiding mijn contact met Y aan het verwateren is en dat vind ik heel jammer.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Inderdaad heel herkenbaar als gescheiden ouder. Van het gemis van een klankbord (dat blijft) tot het uit gewoonte "schat" zeggen (gaat over).
    Zolang het daarbij blijft, ça va, maar wij staan bijvoorbeeld niet meer op dezelfde lijn. Drie jaar geleden was co-ouderschap voor ons een bewuste keuze, maar daar word ik nu onder druk gezet om dit te laten schieten. Aangezien ik niet wil dat mijn band met mijn zoontje verwatert, en omdat ik een evenwaardige rol in zijn opvoeding wil, is dat geen optie. Gezelligheid troef momenteel.
    Ik hoop dus dat je snel opnieuw een klankbord kan vinden en dat de relatie met je ex verder goed blijft!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hallo gastblogster,
    bedankt om je verhaal te delen. Het is een herkenbaar iets, dat klankbord. Het is een van de redenen waarom ik een community ben gestart die gescheiden vrouwen met jonge kinderen samenbrengt. Bezoek de blog en join us. Je vindt ons op veelgelukmetjescheiding [dot] be of op de Facebookpagina.
    Warme groeten,
    Delphine

    BeantwoordenVerwijderen