Vol verlangen de minuten zitten aftellen en uitkijken naar je eigen kindjes. Het blijft toch iets speciaals. Die eerste aanblik en even die gedachte: ze zijn zo veranderd, groter geworden precies, even een klein beetje minder vertrouwd. Ook die eerste knuffel en kus, even een beetje vreemd en onwennig. Het blijft toch iets raars en bevreemdends hebben, het wisselen der kindjes. Ik merk kort voor en tijdens het wisselmoment ook telkens een zekere nervositeit op. Die heeft vooral met 2 dingen te maken: 1) dochter Y. en haar vaak onvoorspelbare reactie en 2) toch ook telkens opnieuw (het vooruitzicht van) de confrontatie met Z., mijn ex.

Y. heeft me tijdens wisselmomenten in de vakanties al heel vaak erg pijn gedaan door niet te willen loskomen van haar papa, door letterlijk rond zijn nek te blijven hangen en niet bij mij te willen komen. Ik weet ondertussen wel dat zij op dat moment afscheid neemt van haar papa en van hun leuke vakantie samen en dat dat op dat moment eventjes op de voorgrond komt, maar toch. Tijdens de zomer van vorig jaar was het zelfs een keer zo erg dat ik haar vrij hardhandig van rond zijn nek heb moeten rukken, haar in de gang heb moeten zetten, de deur op slot heb moeten draaien om dan zwaar ontgoocheld en triest samen met dochter X. meer dan een uur naar haar gebrul te hebben moeten luisteren. Auch. De laatste keren ging het gelukkig telkens beter maar toch sluimert er telkens keer op keer wat onzekerheid op dat vlak. Gelukkig kunnen we voor vandaag spreken van een 'vlotte overdracht'.

(wordt vervolgd)