Ook de (nakende) confrontatie met Z., mijn ex, blijft me toch wel wat parten spelen. Hem zien gaat niet meer door merg en been gelukkig, maar ook die eerste aanblik blijft telkens weer erg raar. Er valt me dan telkens wel iets op dat mijn aandacht trekt: een nieuw uurwerk, een nieuw hemd, een nieuw kapsel. Het is gewoon zo raar om de man met wie je 14 jaar je leven deelde ook te zien veranderen qua look, stijl, keuzes,... Aanvankelijk zag ik Z. nog in de kleren die ik nog had gewassen en in de kast had gelegd, in de schoenen die ik zo vaak vervloekt heb omdat ze weer eens niet op hun plaats stonden,... maar zo stilaan heb ik geen zicht meer op de inhoud van zijn kleerkast en op zoveel andere dingen. Een teken dat onze levens en werelden zo goed als volledig uit elkaar gedreven zijn, op onze dochters na. Dat is enerzijds confronterend, maar anderzijds ook wat het net minder hard en pijnlijk maakt.

(wordt vervolgd)