Dansen, denken, drinken, daten, durven (deel 3)

woensdag 31 december 2014 Gastblogger 1 Opmerkingen

Binnen worden intussen lekkere stukjes kaas, quiche en broodjes met - hoe verzin je het op zoʼn feestje - knoflookboter neergezet. Ik smul er rijkelijk van. Zoenplannen heb ik toch niet. Op de dansvloer ontmoet ik medemoeder B. Een van de weinige getrouwde exemplaren hier. Ze fronst verdrietig haar wenkbrauwen als ze hoort dat het uit is met mijn vriend. Dan krijgt ze de vrouw die met mij in de rij stond in het oog. Het blijkt een vriendin van haar. Zonder dat die het kan horen vertelt B omzichtig dat haar vriendin ʻhet ervan neemtʼ en dat zij dat zelf ʻniet zou kunnenʼ. Verbaast informeer ik of B dat dan zou willen? De vraag blijft onbeantwoord. Ze zei eens dat haar lange huwelijk er na de komst van de kinderen niet beter op is geworden.

De politieman doet zijn best. Hij vind andere vrijpostige mannen wellicht te dicht bij me komen. Hij is er steeds. Op gepaste afstand. Maar toch. Hoe maak ik hem nu kenbaar dat hij zijn jagerspijlen beter op een andere vrouw kan richten? Negeren, teruglachen, of juist niet? Waarschijnlijk maak ik me weer te druk om wat anderen denken. Ja, ik wordt bekeken. Nou en? We zijn per slot allemaal verantwoordelijk voor ons eigen doen en laten. Ik ga lekker los bij het dansen.

Na de Cure, Queen en Simple minds klinken de klanken van ʻthe Policeʼ en brult de halve zaal ʻSo lonelyʼ uit volle borst mee. Hoeveel gebroken harten zouden hier vanavond zijn? Veel tijd om daarover te fantaseren heb ik niet. De drank is iemand kennelijk te veel geworden. Er is een klein opstootje. Er blijkt weinig loos te zijn maar het is nu een mooi moment om te vertrekken. Ook de politieman zegt naar huis te gaan. Want, zo zegt ie, later wordt het toch een soort van ʻWie gaat met wie mee?ʼ ʻEen vleesmarkt?ʼ vraag ik. Hij beaamt het.

Hem beletten om tegelijk met mij de danstent te verlaten zal moeilijk gaan. Dus lopen we om drie uur ʻs nachts samen naar buiten. Bij de voordeur zit B te kletsen met een andere bekende. ʻPrettige avond jullieʼ, zeggen ze in koor. Ik weet wat ze zullen denken als ze me maandag weer bij school zien. Laat ze maar denken. Het mag.

Eenmaal bij mijn auto zoenen we elkaar op de wangen. Hij probeert verder te gaan. Legt zijn handen op mijn billen, wil zijn natte mond beantwoordt zien. Maar ik wil niet zoenen, niet met hem, ook niet met iemand anders. Ik wens hem fijne feestdagen en rij nuchter door de regen naar huis. Voorzichtig omzeil ik de dronken fietsers die slingerend uit de stad komen. Thuis trek ik mijn nat gedanste kleren uit en val in een heerlijk diepe slaap. Inmijn eigen tweepersoonsbed.

Die zondag slaap ik uit tot twaalf uur. Mijn voeten voelen de gevolgen van vijf uur bijna onafgebroken dansen. Ik stap onder de douche en pers een groot glas sinaasappelsap. De geur van geroosterd brood vermengd zich met het licht van de laaghangende zon.

Met dank aan onze gastblogster. Wil je zelf een ervaring delen met honderden medesingles? Of wil je graag een activiteit organiseren voor de lezers van onze blog? Mail dan je tekst naar oponseentje@gmail.com

1 opmerking:

  1. O, help! O, help! Wat had Anonieme Fan (het lijkt wel een Indianennaam) graag al veel eerder een reactie gegeven op dit slotstukje. Maar oud en nieuw en andere drukke bezigheden kwamen er tussen.
    Ja hoor, ik vind het echt een mooi einde! En ook weer zo herkenbaar: hoe je graag plezier maakt, je graag als vrouw een beetje deftig en mooi voor den dag komt, waar daarbij je toch geen signalen wil uitzenden dat je aan de man wil. Of toch niet meteen. Moeilijk soms.
    Maar bottom line geniet je duidelijk van het leven en sta je stevig in je schoenen, en dat was mooi om 2014 mee te eindigen en 2015 mee te beginnen. Hopelijk tot binnenkort!

    BeantwoordenVerwijderen