Taboe: alleen zijn
Op Kanvaz Magazine lazen we een interessant artikel met als titel Het taboe dat 'alleen zijn' heet.
Enkel interessante passages:
Het lijkt of de hele wereld erop gepind is een partner te vinden. Dit kan natuurlijk onze oerdrift zijn, ervan uitgaande dat voortplanting onze missie ultimó is. Maar wat als het wat anders is? Wat als we het gewoon echt moeilijk vinden om alleen te zijn?
Want wat is goed gezelschap voor jou? Dan denk je al snel aan een goede vriend toch? En hoe zou jij een goede vriend omschrijven? Iemand die jij volledig vertrouwen kan? Iemand die altijd voor je klaar staat? Iemand die jou beter kent dan elke andere persoon? Iemand die jouw gedachten kan lezen en precies jouw pijn begrijpt? Klinkt als een takenpakket dat enkel en alleen door jou zélf kan worden vervuld, niet? Waarom wordt een vriendschap met jezelf dan raar bevonden? Waarom wordt het spenderen van kostbare vrije tijd in je remi als een afwijkend gedrag bestempeld?
Doordat we nooit geleerd hebben alleen te zijn. In de oertijd al (over)leefden we in een groep. De afwijkers werden opgegeten. Samenzijn zit in ons DNA.
Oefen eens in het plezier hebben met jezelf. Bemerk dat je alles al in je hebt om dat te kunnen. En al het andere wordt vanzelf een aanvulling en geen opvulling meer. Je leeft niet meer van bevestiging naar bevestiging, waardoor het geluksgevoel een stuk langer stand houdt.
Ook iets interessants gelezen? Of wil je zelf graag je verhaal doen? Deel het met de single-community via een mail naar oponseentje@gmail.com.
Enkel interessante passages:
Het lijkt of de hele wereld erop gepind is een partner te vinden. Dit kan natuurlijk onze oerdrift zijn, ervan uitgaande dat voortplanting onze missie ultimó is. Maar wat als het wat anders is? Wat als we het gewoon echt moeilijk vinden om alleen te zijn?
Want wat is goed gezelschap voor jou? Dan denk je al snel aan een goede vriend toch? En hoe zou jij een goede vriend omschrijven? Iemand die jij volledig vertrouwen kan? Iemand die altijd voor je klaar staat? Iemand die jou beter kent dan elke andere persoon? Iemand die jouw gedachten kan lezen en precies jouw pijn begrijpt? Klinkt als een takenpakket dat enkel en alleen door jou zélf kan worden vervuld, niet? Waarom wordt een vriendschap met jezelf dan raar bevonden? Waarom wordt het spenderen van kostbare vrije tijd in je remi als een afwijkend gedrag bestempeld?
Doordat we nooit geleerd hebben alleen te zijn. In de oertijd al (over)leefden we in een groep. De afwijkers werden opgegeten. Samenzijn zit in ons DNA.
Oefen eens in het plezier hebben met jezelf. Bemerk dat je alles al in je hebt om dat te kunnen. En al het andere wordt vanzelf een aanvulling en geen opvulling meer. Je leeft niet meer van bevestiging naar bevestiging, waardoor het geluksgevoel een stuk langer stand houdt.
Ook iets interessants gelezen? Of wil je zelf graag je verhaal doen? Deel het met de single-community via een mail naar oponseentje@gmail.com.
'Alleen zijn' wordt met 'eenzaamheid' in verband gebracht, terwijl dit toch twee andere dingen zijn: je kan je in een groep en zelfs mensenmassa heel eenzaam voelen: het komt erop neer je te verbinden, je verbonden te voelen en dat kan gerust met de natuur, een boek,.. en natuurlijk ook met mensen om je heen. Op dat vlak ga ik voor 'kwaliteit' en niet voor 'kwantiteit'.
BeantwoordenVerwijderenIk geloof ook dat de behoefte aan verbinding een basisbehoefte is, zoals eten en drinken. Echter de belangrijkste verbinding is die met jezelf. Als de relatie met jezelf goed zit, pas dan kan je ook gezonde, vervullende relaties met anderen, o.a partner, maar ook vrienden, familie, collega's,enz. ... aangaan. "Gezond" in de zin dat je er niet emotioneel afhankelijk van bent - van die ander - en je er dus ook niet zal onder lijden wanneer je alleen bent. Dan hoeft alleen zijn niet perse eenzaam te zijn, maar kan het net ook verrijkend zijn.
BeantwoordenVerwijderen