Een ander
Je bent een actieve, sociale veertiger, en je wilt wel wat. Je hebt uiteraard je verleden, een opeenstapeling van korte en iets minder korte relaties. Je bent geen flierefluiter, maar je bent misschien wel een beetje veeleisend. Je staat zelfverzekerd in je schoenen en je hebt je leven als single mooi geregeld: een eigen huis, een uitgebreide vriendenkring, een fijne baan en financieel zit alles mee. Eén ding ontbreekt: de kers op de taart: een fijne partner, een allerallerbeste vriend die je van binnen en van buiten kent, je zielsverwant. Het is “maar” de kers op de taart, zou je kunnen zeggen, maar nu en dan vind je die taart toch maar kleurloos, zo zonder die kers. Vooral wanneer er weer zo'n kers “in de aanbieding” staat: wanneer je 't weer 's waagt om verliefd te worden.
Wat mij nooit zou overkomen: verliefd worden op iemand die al een partner heeft. Not done, totaal over de schreef, on-aan-vaard-baar.
Never say never. Het overkwam mij toch, met J., iemand met wie ik mij mentaal verbonden voel. Verliefd zijn, dat overkomt je, en het kan verdomd passioneel zijn. Wat je ermee doet, is een andere vraag. Alle passie ten spijt, we besloten samen om er niets mee te doen. Ik ging naar mijn huis, hij naar zijn huis en we sliepen elk alleen, in onze eigen slaapkamers, onder onze eigen dekens. En het zou zo blijven, hij zou orde op zaken stellen. Ofwel aan z'n relatie werken, ofwel die relatie stopzetten. Wat ons betreft, wij zouden ons beperken tot een goede vriendschap. Mijn stoere kleine hartje wenste hem er het allerbeste mee. Geen flauw idee wat het wordt.
Ik zou hem allerlei dingen kunnen verwijten. Hij had het mij eerder moeten zeggen van die partner. Hij had op een afstand moeten blijven, nooit een blijk mogen geven van zijn gevoelens. Want zo hoort het, zo hebben ze het ons aangeleerd in deze wereld: dit is trouw zijn aan je partner. Maar ik wil hem die dingen niet verwijten en ik verwijt ze hem ook niet.
Voor mij is dit een oefening in loslaten, in "niet willen bezitten". Niet zo evident, er komen zeer veel emoties bij kijken. Een beetje verdriet ook, op de zwakste momenten, wanneer het egoïstische wezen in mij boven komt drijven, dat hebberige ding. Loslaten is nu het meest liefdevolle wat ik voor hem kan doen: hem de vrijheid gunnen, proberen open te staan voor elk resultaat, elk resultaat respecteren. Niet hopen op persoonlijk "succes", niet hopen dat het mislukt met zijn partner. Hem van harte het allerallerbeste wensen met de uiteindelijke beslissing, wanneer die ook moge komen, wat die ook moge zijn.
Het is pas op het moment dat dergelijke gedachten van loslaten de bovenhand krijgen, dat het verdriet helemaal wegebt. Het lukt van tijd tot tijd (maar helaas (nog) niet altijd...).
Met dank aan onze gastblogster. Jouw verhaal is ook welkom bij oponseentje@gmail.com
Wat mij nooit zou overkomen: verliefd worden op iemand die al een partner heeft. Not done, totaal over de schreef, on-aan-vaard-baar.
Never say never. Het overkwam mij toch, met J., iemand met wie ik mij mentaal verbonden voel. Verliefd zijn, dat overkomt je, en het kan verdomd passioneel zijn. Wat je ermee doet, is een andere vraag. Alle passie ten spijt, we besloten samen om er niets mee te doen. Ik ging naar mijn huis, hij naar zijn huis en we sliepen elk alleen, in onze eigen slaapkamers, onder onze eigen dekens. En het zou zo blijven, hij zou orde op zaken stellen. Ofwel aan z'n relatie werken, ofwel die relatie stopzetten. Wat ons betreft, wij zouden ons beperken tot een goede vriendschap. Mijn stoere kleine hartje wenste hem er het allerbeste mee. Geen flauw idee wat het wordt.
Ik zou hem allerlei dingen kunnen verwijten. Hij had het mij eerder moeten zeggen van die partner. Hij had op een afstand moeten blijven, nooit een blijk mogen geven van zijn gevoelens. Want zo hoort het, zo hebben ze het ons aangeleerd in deze wereld: dit is trouw zijn aan je partner. Maar ik wil hem die dingen niet verwijten en ik verwijt ze hem ook niet.
Voor mij is dit een oefening in loslaten, in "niet willen bezitten". Niet zo evident, er komen zeer veel emoties bij kijken. Een beetje verdriet ook, op de zwakste momenten, wanneer het egoïstische wezen in mij boven komt drijven, dat hebberige ding. Loslaten is nu het meest liefdevolle wat ik voor hem kan doen: hem de vrijheid gunnen, proberen open te staan voor elk resultaat, elk resultaat respecteren. Niet hopen op persoonlijk "succes", niet hopen dat het mislukt met zijn partner. Hem van harte het allerallerbeste wensen met de uiteindelijke beslissing, wanneer die ook moge komen, wat die ook moge zijn.
Het is pas op het moment dat dergelijke gedachten van loslaten de bovenhand krijgen, dat het verdriet helemaal wegebt. Het lukt van tijd tot tijd (maar helaas (nog) niet altijd...).
Met dank aan onze gastblogster. Jouw verhaal is ook welkom bij oponseentje@gmail.com
Mooie boodschap op dat kaartje...
BeantwoordenVerwijderenIf you love them, set them free...
BeantwoordenVerwijderenIk heb al dikwijls gevloekt telkens als een leuke man die ik pas ontmoette binnen de 5 minuten het had over zijn vriendin. Ik heb daar trouwens ooit een stukje over geschreven: http://oponseentje.blogspot.be/2010/01/papieren-singles.html
BeantwoordenVerwijderenMaar ik verkies dat boven de keren dat een man toenadering zocht en pas toen ik al helemaal verkocht was het plots had over zijn vriendin. Erg pijnlijk.
Je hoort wel meer verhalen van mannen die niet gelukkig zijn in een relatie en pas als ze verliefd zijn op iemand anders de moed hebben om een punt te zetten achter die relatie. Jammer, want het zou zoveel gemakkelijker zijn als ze dat eerder hadden gedaan en jij dus gewoon een single leerde kennen i.p.v. een man met een relatie.
Klopt. Mensen blijven soms maar wat aanmodderen uit angst voor verandering, of uit gewoonte. Jammer. Een derde moet dan de aanleiding zijn om knopen door te hakken. En iedereen lijdt er uiteindelijk onder...
VerwijderenIk zou mijn partner best met een ander willen delen. Was zelf ook al eens 'vijfde wiel aan de wagen'. Deelde zelf ook een man met een ander en ook mijn ex-partner deelde mij even. Dat hoort niet. Dat mag niet. Zo hebben we dat niet geleerd.
BeantwoordenVerwijderenMaar als ik nu weer eens even de stoute schoenen aantrek. Als je er nu eens van uit gaat dat de komst van 'een ander' niet per definitie een 'vlucht' hoeft te zijn. Dat, mits je het open houdt en/ of er hele duidelijke afspraken over maakt, (Eerlijkheid staat bij mij nog altijd verder bovenaan het lijstje bij een relatie dan 'voor altijd samen amen') het een relatie ook goed kan doen.
Zijn gewilde mannen en vrouwen niet nog altijd gewilder dan de muurbloempjes? Voel jij (of 'de eersteling') je niet stiekem ook gevleid dat jij niet de enige bent die op jouw man/ vrouw valt? Wat maakt dat los? Angst om te verliezen?
De gescheiden mensen hier kunnen er vast over meepraten dat niet het verlies an sich de grootste pijn gaf, maar het bedrog, het verzwijgen, het gevoel dat het volledig op iemand kunnen vertrouwen opeens fake bleek. Dát geeft hartenpijn, depressie, wanhoop. De primaire jaloezie gaat over, verzwakt. Je slaapt er nog 's een nachtje over, je hebt er goede gesprekken over, desnoods met een neutrale derde er bij.
Waarom zo krampachtig vasthouden aan hoe het hoort of moet? Voor mij geldt dat ik me niet goed zou voelen bij het idee dat de man met wie ik het bed deel (en misschien de film of een etentje of weet ik wat), dat stiekem doet. Voor sommigen kan juist die heimelijkheid erg fijn zijn. Andersom vind ik het prima als mijn man, mits veilig, het af en toe met ene ander doet.
Vertrouwen, openheid, eerlijkheid. Dat is wat voor mij het belangrijks is. Trouw misschien ook wel. Maar dan in de zin dat ik niet graag zie dat mijn vent zich mentaal meer met een ander verbonden voelt. Dus liever met mijn medeweten bij een ander in bed, dan naast mij liggen en fantaseren over haar.
Met het passioneel delen van de vleselijke geneugten des levens met een ander, vind ik niks mis. Integendeel. Om nog even verder te stoken: we mogen leren van elkaars kookkunsten door bij elkaar in de keuken te kijken, doen uitwisselingen op de werkvloer om beter te kunnen werken. Maar om iets puurs als seks mogen we slechts stiekem zwijmelen en kennis vergaren van papier. Het verder leren en gelukkiger worden in bed met meer dan 1 persoon is, wereldwijd, absoluut taboe. In vele landen reden tot lijfstraffen of zelfs steniging.
O ja, en verder heb ook ik de ware nog niet gevonden. Want er gebeurt zoiets als op het plaatje staat. Zodra geplukt, verwelk ik.
Mijn vorige reactie was een antwoord op Lies ;-) (ik sukkel nog met smartphones en co).
BeantwoordenVerwijderenHierbij @ Lehti Paul (vierde poging, alweer smartphone problemen):
Dank voor je uitgebreide reactie! In theorie kan ik je wel volgen.
Wel twee dingen:
1) Wat je zegt, moet idd in een sfeer van vertrouwen en eerlijkheid gebeuren. Openheid en een beetje loslaten door alle partijen die voldoende zelfvertrouwen moeten hebben om dit te kunnen. Als dat kan, is het zelfs ook heel mooi. Eén van de problemen die ik heb met deze situatie is dat die eerlijkheid er niet is. Eigenlijk zijn we met drie slachtoffers: zij, omdat ze onwetend in een leugen leeft, hij, omdat hij liegt (of: iets verzwijgt tav haar) en zich daar ook niet lekker bij voelt, en ik, omdat ik de leugen ben.
2) Hoe je het draait of keert, de idee van "trouw" en "niet vreemd gaan" is cultureel ingegeven. Wat je schrijft is cultureel out of the box denken, taboes doorbreken. Je moet tenminste met drie zijn om zo te durven denken, en alle drie moeten ze hun verwachtingen in die richting durven bijsturen. Dat lijkt mij een belangrijke randvoorwaarde. De culturele context zorgt er volgens mij voor dat het in de praktijk vaak niet lukt.
Met beide observaties ben ik het roerend eens. Ik ben (denk ik) niet jaloers aangelegd, deel graag en kan moeilijk liegen. It takes three en culturele context: waar. (vergeet het geklets van anderen niet. Van 'wat een onzin' tot het idealiseren. Waarbij ik dan me dan haast om een evt. 'facebookeffect' te ontkrachten. Maar relatie met twee goed houden is soms ook hard werken. Daarop geen uitzondering)
BeantwoordenVerwijderenMaar in een recalcitrante bui wil ik wel eens een vergelijking maken met, pak 'm beet, het dragen van hoofddoekjes, verplicht trouwen of weet ik wat er allemaal cultureel bepaald is. Ongehuwd blijven/ hoofddoek afdoen is in sommige groepen net zoiets verwerpelijks als er een minnaar(es) op na houden hier. Je praat er niet over, het is not done en sowieso ingegeven door een gebrek elders. 'Dat hoort nu eenmaal niet'. In het beste geval stijgt in de achting voor al die mensen (vaak vrouwen) die tegen de stroom in doen waar zij zich goed bij voelen. Ook dat is winst. Maar het besef dat ook in de Westerse wereld (steeds meer) wordt geoordeeld over hoe anderen hun leven inrichten, is marginaal.
Vertrouwen lijkt mij, in wat voor relatie dan ook, essentieel. Zelf de leugen zijn is zo'n domper.