Ieder zijn verhaal
Ik ben een doorsnee 29 jarige, bijna 30. Eerder aan de rustige kant, een echt zorgend persoontje, wel wat overgewicht, houd van cultuur, muziek, een beetje sport,…. Zoals zoveel vrouwen, een eerder negatief zelfbeeld als het over mijn uiterlijk gaat. Ik ben ondertussen 6 jaar vrijgezel, al verschillende keren op date geweest maar zonder succes.
Mijn eerste relatie was ook mijn laatste relatie. Ik was een laatbloeier (toch in deze tijden). Mijn eerste kus was op mijn 19de, mijn eerste relatie op mijn 20ste en de eerste keer seks ook rond die periode. Ik was algemeen behoorlijk onzeker en vond het dan ook fantastisch dat er iemand aandacht aan mij schonk. Beetje bij beetje deed ik werkelijk alles voor hem, stond mijn leven volledig in functie van hem, vervreemde ik van vriendinnen, had ik geen hobby’s meer. Van intimiteit is nooit echt sprake geweest, alles stond ik het teken van zijn verlangens. Uiteindelijk is de bom ontploft toen ik 3 jaar later in het ziekenhuis belandde.
Vandaag ben ik 29, heb ik één bedpartner gehad. Heb ik seksualiteit enkel nog maar als een vorm van dominantie beleefd. Ik verlang ernaar om mijn leven te delen met iemand, ik date regelmatig maar elke keer als er oprechte interesse is voor mij als persoon of er fysiek contact is, kruip ik vanbinnen in elkaar en word terug 19.
Ik heb zoveel bewondering voor mensen die na een geweldige, manipulatieve relatie/incident zich opnieuw kwetsbaar kunnen opstellen, zich opnieuw bloot kunnen geven. Ikzelf slaag er na zes jaar nog steeds niet in.
Op alle andere vlakken heb ik, zoals iedereen, mijn leven min of meer op een rij. Een job die ik graag doe, een kleine maar goede vriendenkring waar ik kan op rekenen, een eigen auto, een mooi (huur)appartement, hobby’s en sport waar ik mijn ei in kwijt kan, ….
Maar buiten mijn psycholoog weet niemand hoe hard ik verlang naar die ene partner, of zelfs een one night stand. Mijn vriendenkring en familie weet wat er gebeurt is, maar ‘t is nu toch tijd om opnieuw van straat te geraken’. Als we verder geraken dan de eerste date heb ik af en toe mijn verhaal al kort gedaan. Bvb nadat hij opmerkt dat ik in elkaar kruip als je probeert om me te kussen, of dat ik echt maar gemaakt lach bij seksistische moppen, of moeilijk om kan met complimentjes,….
En dan valt alle contact plots stil of word je een van de velen die me willen steunen en ben ik geen 'kandidaat partner' meer.
Met dank aan onze gastblogster. Mail jij ons ook je single-belevenissen, tips, kijk op de dingen, ... ? Eén adres voor alle ontboezemingen: oponseentje@gmail.com
Mijn eerste relatie was ook mijn laatste relatie. Ik was een laatbloeier (toch in deze tijden). Mijn eerste kus was op mijn 19de, mijn eerste relatie op mijn 20ste en de eerste keer seks ook rond die periode. Ik was algemeen behoorlijk onzeker en vond het dan ook fantastisch dat er iemand aandacht aan mij schonk. Beetje bij beetje deed ik werkelijk alles voor hem, stond mijn leven volledig in functie van hem, vervreemde ik van vriendinnen, had ik geen hobby’s meer. Van intimiteit is nooit echt sprake geweest, alles stond ik het teken van zijn verlangens. Uiteindelijk is de bom ontploft toen ik 3 jaar later in het ziekenhuis belandde.
Vandaag ben ik 29, heb ik één bedpartner gehad. Heb ik seksualiteit enkel nog maar als een vorm van dominantie beleefd. Ik verlang ernaar om mijn leven te delen met iemand, ik date regelmatig maar elke keer als er oprechte interesse is voor mij als persoon of er fysiek contact is, kruip ik vanbinnen in elkaar en word terug 19.
Ik heb zoveel bewondering voor mensen die na een geweldige, manipulatieve relatie/incident zich opnieuw kwetsbaar kunnen opstellen, zich opnieuw bloot kunnen geven. Ikzelf slaag er na zes jaar nog steeds niet in.
Op alle andere vlakken heb ik, zoals iedereen, mijn leven min of meer op een rij. Een job die ik graag doe, een kleine maar goede vriendenkring waar ik kan op rekenen, een eigen auto, een mooi (huur)appartement, hobby’s en sport waar ik mijn ei in kwijt kan, ….
Maar buiten mijn psycholoog weet niemand hoe hard ik verlang naar die ene partner, of zelfs een one night stand. Mijn vriendenkring en familie weet wat er gebeurt is, maar ‘t is nu toch tijd om opnieuw van straat te geraken’. Als we verder geraken dan de eerste date heb ik af en toe mijn verhaal al kort gedaan. Bvb nadat hij opmerkt dat ik in elkaar kruip als je probeert om me te kussen, of dat ik echt maar gemaakt lach bij seksistische moppen, of moeilijk om kan met complimentjes,….
En dan valt alle contact plots stil of word je een van de velen die me willen steunen en ben ik geen 'kandidaat partner' meer.
Met dank aan onze gastblogster. Mail jij ons ook je single-belevenissen, tips, kijk op de dingen, ... ? Eén adres voor alle ontboezemingen: oponseentje@gmail.com
Dat is een zwaar verhaal. Moedig van je om dat hier neer te pennen.
BeantwoordenVerwijderenIk wens je toe dat je binnenkort iemand ontmoet die over je schroom (veroorzaakt door wat je hebt meegemaakt) heenkijkt en dat jij minder snel in je schelpje kruipt wanneer dat gebeurt. Maar ik weet het, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar het komt goed, daar moet je in geloven!!
Je verhaal is heel herkenbaar. Het ideaal van 'de relatie' was er bij mij ook heel hard ingepompt. We gaan in deze cultuur voorbij aan macht, geweld,seksisme... en dat is van mannen op vrouwen. En, nee, ik geloof niet dat dat een minderheid van de mannen is en ga ook niet mee in 'ja, maar, niet alle mannen...'. IEDERE vrouw die ik ken maakt geweld door mannen mee...
BeantwoordenVerwijderenDag Ikke,
VerwijderenIk kan begrijpen dat jij slechte ervaringen hebt, en dat je verhalen hebt gehoord van meerdere vrouwen die ook slechte ervaringen hebben. Er zijn mannen die machtsspelletjes spelen, net zo goed als er vrouwen zijn die machtsspelletjes spelen, al dan niet in een relatie. Mannen zullen er misschien niet zo makkelijk over praten wanneer zij slachtoffer zijn van (verbaal) geweld (in onze maatschappij is dat wat taboe). Maar ik ken verhalen van mannen die daar verdomd zwaar onder geleden hebben. Macht, geweld en seksisme is des menschen.
Enne... je zegt: "ik geloof niet dat een minderheid van de mannen anders is en ik ga ook niet mee in ja maar, niet alle mannen." Is dat ook niet een heel klein beetje seksistisch ;-) ?
IEDERE vrouw maakt geweld door mannen mee? Ik val hier bijna van mijn stoel!
BeantwoordenVerwijderenOfwel ben ik blind en doof ofwel is mijn leefwereld totaal anders dan de ouwe, ikke.
het laatste: als man heb je een andere leefwereld...
VerwijderenVeel vrouwen maken dit mee, maar niet iedere vrouw. Er zijn goede mannen, Echt! ( ik ben een vrouw en heb ook een totaal andere leefwereld dan jij, ikke. Ik ken vrouwen die geweld hebben meegemaakt. Maar ook genoeg die dat niet hebben meegemaakt!)
VerwijderenEen aantal vrouwen maakt geweld door mannen mee, net zoals een aantal mannen geweld door vrouwen meemaakt. Ik hoor verhalen in beide richtingen.
VerwijderenVrouwen per definitie als slachtoffers zien en mannen per definitie als daders, vind ik uiterst ongenuanceerd. Zo heilig zijn wij vrouwen nu ook weer niet. Weet je wel hoeveel vrouwen er zijn die alles in het werk stellen om te zorgen dat hun ex de kinderen zo weinig mogelijk ziet? Ook een vorm van geweld, vind ik.
Je gaat niet mee in 'Ja, maar niet alle mannen ...' schrijf je. Begrijp ik het goed dat je bedoelt dat alle mannen zonder ook maar enige uitzondering geweldplegers zijn? Dat werkelijk geen enkele man een vrouw respecteert?
Als dat je overtuiging is, stap dan vooral nooit in een relatie met een man! Niemand kiest toch voor 100% garantie op geweld?
Ik vind het verschrikkelijk hoe sommige van mijn seksegenoten met vrouwen omgaan en erger nog dat ze er vaak nog mee wegkomen en zelfs 'scoren' bij vrouwen. Op de een of andere manier zal je toch moeten proberen mannen (weer) leren vertrouwen anders zal het "van de straat geraken" nooit lukken. Maar hoe dat moet, dat zou ik ook niet zo direct weten, ik ben ook geen held in contacten leggen of mensen vertrouwen (en dat zonder traumatische ervaringen). Sterkte!
BeantwoordenVerwijderenWe leven in een wereld waarin geweldplegers worden bestempeld als 'dat ene, ziekelijke geval' of 'die paar gestoorden': die komen in het nieuws. Geweld op mensen kot voor, geweld op vrouwen is het meest voorkomend, zeker seksueel geweld. Geweld komt voor in elk sociaal milieu en wordt, zeker 'huiselijk geweld' (9/10 is dat 'man slaat vrouw')het rechtssysteem geeft, als er al aanmelding gebeurd, geen of een lichte straf. Mooie boodschap aan geweldplegers: 'Doe maar opnieuw!' Vrouwen worden ongelooflijk misbruikt: financiële afhankelijkheid tot misbruik, seksueel geweld, armoede,... en wij, als maatschappij, leren dat het 'haar schuld is', want 'ze kan toch weggaan? ' Wanneer gaan we eens de vraag stellen waarom die man slaat/misbruikt/...? Omdat het kan en mag en gerechterlijk wordt ok bevonden... that's reality! Moeders die de vader de kinderen ontzeggen, da's ook geweld, uit wrok en wraak en vanwege het ingeplante 'moederideaal'. Neen, geen relatie meer met een man in het idee van dit aangeleerde maatschappelijke ideaal waarin 'economie' en 'liefde' worden verbonden. Ik kreeg de reactie: 'Ja, maar nu ga je geen liefde meer vinden/krijgen?' Alsof dat enkel van een man zal komen, integendeel. Ik ben blij met mijn keuze.
BeantwoordenVerwijderenLieve gastblogster,
BeantwoordenVerwijderenAlleen al het feit dat je dit verhaal hier schrijft, en de manier waarop, met zelfreflectie zonder jezelf overal de schuld van te geven, is iets om trots op te zijn! (komt ie binnen?, of denk je nu 'Wat moet dat mens van me?' ;-)
Seks is een raar ding. Als je met iemand 'gaat', wordt er van uitgegaan dat je 'het' dus met elkaar doet. En alléén met elkaar natuurlijk, niet met iemand anders. Over het 'hoe', daar hebben we het liever niet over. En zeker niet met degene met wie je het doet. Seks is overal, maar juist daarom een lastig onderwerp. Daarom even een bruggetje naar 'eten'. Stel, je houdt van niet van vlees, of kapotgekookte groente, of gruwt van uit eten gaan, of .... weet ik wat. Bij vriendschappen is het vrij normaal hier over van gedachten te wisselen. Bij partners minder. En over wat er in bed gebeurt nog minder. Hoe langer de relatie duurt, hoe lastiger het ook wordt. Zo worden mensen oud. En ongelukkig. Wat enorm verdrietig is.
Helaas moet ik beamen dat het en weinig voorkomt dat mensen open staan voor elkaars beleving zonder zich daar in eerste instantie zelf door gekwetst te voelen. Zo wordt 'Ik hou niet van vlees' verstaan als 'Ik kook niet lekker'. En ja, ook kan 'ik gruw bij een zoen', maar snak naar seks' worden verstaan als 'ze houdt niet van me/ ik zoen niet lekker'.
Je psycholoog zal je er vast al vaak mee hebben geconfronteerd, maar het liefhebben van jezelf gaat vooraf aan het je laten liefhebben door anderen. Toch wil ik hier (sorry heren), vooral voor de dames, nog iets aan toevoegen.
Als je (lichaam) nog nooit is liefgehad door iemand die daar oog voor had. Die je mooi vond en er, net als de gastblogster zelf deed, alles aan deed om het je naar de zin te maken (wat iets totaal anders is als voor de ander invullen wat hij/zij lekker vindt of zou moeten vinden!. Als in je schulp kruipen -nu- bij je hoort... wat is daar dan mis mee?), dan kan dat een lange, vervelende uitwerking hebben. Angst. Vergelijkbaar met in een auto stappen. Best leuk voor sommigen. Behalve als iemand je ooit aanreed. Angst, Weerstand. Die groter wordt naarmate je de auto mijdt.
Helaas heb ik geen one-night stand die jou liefheeft (ja, dat kan) voor je in de aanbieding. Want ik zou het je gunnen. Al was het alleen maar om te leren ervaren wat jij fijn vindt, zonder dat er gelijk weer van alles voor op het spel staat.
Bovenstaande klinkt wel wat als een juf. Maar ik kan met mijn 46 jaar gerust zeggen: 'I've been there'. Ik ben verkracht, geslagen, heb het mijn man naar de zin gemaakt (alles voor de lieve vrede) en was daarna als de dood voor een nwe relatie.
Je komt er wel. Schrijven, een psych, een fijne baan... je bent goed bezig. Wees lief voor jezelf. Sterkte en succes!
Ja, het komt binnen, dankjewel voor je reactie!
VerwijderenLieve anoniempje. Wat moedig om je verhaal hier te vertellen. Hoedje af! En lieve Lehti... jouw reactie is zo mooi. Anoniempje...trek je hieraan op...en weet dat je niet de enige bent.
BeantwoordenVerwijderenIk hoop zo dat jij jouw geluk mag vinden! Ik wens het jou in elk veval van harte toe!