Afscheid nemen van de drang om iemand te vinden: hoe doe je dat? Mij lukt het niet, integendeel...

Wees je bewust van de culturele brainwashing omtrent 'de ware': een ideologie die ook wel 'het romantisch ideaal' wordt genoemd. Realiseer je dat dit een recente, geschiedkundig dan, uitvinding is. En: de 'drang' loslaten betekent niet dat je geen relatie meer kan hebben of wil hebben, je neemt wel graag afscheid van de voorgespiegelde illusies hieromtrent en mogelijk definieer je je relatieverwachtingen anders.

Bij mij was afscheid nemen van de drang iemand te vinden niet eens een bewust proces. Het gebeurde ineens. Wat inderdaad niet betekent dat ik geen relatie meer wil of kan hebben.

Heel herkenbaar, wat je schrijft. Als mensen vragen hoe het gaat op liefdesvlak antwoord ik ook steevast 'de vlakke zee'. Nu ja, zo'n liefhebber van grote stormen op zee ben ik nu ook weer niet (menig bootje is al vergaan in de storm). En al helemaal niet als na de grote hoogtes ook heel diepe dalen komen en je totaal uit je evenwicht geraakt. 't Is trouwens niet omdat er nu geen grote emoties zijn op amoureus vlak dat die er niet ooit nog kunnen komen of dat er geen grote emoties kunnen zijn op andere gebieden. Het berusten in een situatie maakt ook dat de rust kan neerdalen in je hoofd er ruimte vrijkomt voor andere dingen en projecten. Zo betekende het aanvaarden van het feit dat mijn eigen kinderwens nooit realiteit zal worden dat ik de stap zette naar het pleegouderschap en dat maakt mij gelukkig. Niet op de manier waarop ik mijn geluk vroeger steeds definieerde, maar 't is een andere vorm van geluk en da's ook goed.
Als iemand uit de nabije vriendenkring pril verliefd is, steekt het nog altijd en laait dat verlangen naar een partner op. Maar ik zie ook wel dat het altijd in die rozige fase is dat ik in de plaats van de ander zou zijn. Als het een paar jaar later eindigt met groot drama, dan wil ik plots niet meer ruilen en koester ik weer mijn kalme zee;-).

Deels is het loslaten me gegeven als soort inzicht, inderdaad ook gekoppeld aan dat het leven in een relatie ook niet alles is, er is veel ellende, en door ook te zien wat voor superfijne dingen ik juist ook als single kan doen en meemaken. Maar deels was het ook een bewuste keuze: de keuze om van het leven als single te gaan houden, ervan te gaan genieten en het als 'af' te beschouwen. De 'eis' dat ik ooit nog wel een relatie zou moeten krijgen, heb ik losgelaten. Het zou leuk zijn, maar dan een extra, geen 'must'. Dat heeft me een enorme vrijheid en dankbaarheid gegeven!