5 jaar single, een terugblik (deel 2)
Nu ben ik vijf jaar verder. Die vriendin is intussen getrouwd. En ik, ik
zweef rond in het singleparadijs en ontdek er nog dagelijks nieuwe
schatten. Hoe mooi de blinkende appel ook blinkt en hoe hard de slang me
toesist dat ik moet bijten. Zolang er geen écht beter alternatief uit
de bus komt, blijf ik nog even hier.
Ik bedenk hoe universeel sommige dingen
kunnen zijn en dat het niet zo zwart-wit is als ik toen dacht. Mijn
leven is op zoveel
vlakken rijker geworden. In heel wat vriendschappen werd nieuw leven
geblazen, de band is hechter dan ooit. Nieuwe vrienden werden ontdekt.
Ik doe waar ik zin in heb. Ik experimenteer in de keuken, want ik hoef
niemand de vreemde combinaties te verantwoorden. Nieuwe gerechten deel
ik met mijn vrienden op één van de vele komen-etens. Op een verloren
zondagmiddag vlieg ik met mijn fiets het land door en ik hoef niemand
eerst te overtuigen dat dit leuker is dan een middag zetelhangen. Of ik
hang een middag in mijn zetel als de wind de regen de daken op klettert
en hoef er niet uit om schoonfamilie te bezoeken.
Single zijn voelt een beetje als een kind dat leert fietsen. Weet je nog? Met vallen en opstaan, eerst met wieltjes en steun van je omgeving. En soms ook al eens verwijtend, waarom het nu GODVERDOMME nog niet niet lukt. En als je gelanceerd bent, laten ze je los. En maanden (of jaren) later, na veel oefenen, roep je plots: kijk mama, zonder handen! Om dan BAM ... nog eens keihard op je bek te gaan. Gelukkig zijn er enkel wat schaafwonden en traantjes. En misschien moet er al eens iets genaaid worden. En dan kruip je gewoon terug op je fiets. En je bent wát trots (als een gieter ja!) op je ontwikkelde nieuwe vaardigheden.
Ik ontdek de wereld, die daar zo mooi aan mijn voeten bengelt. Vroeger kon het mij niet zoveel schelen, ik
was gesetteld en dat was goed genoeg.
Single zijn voelt een beetje als een kind dat leert fietsen. Weet je nog? Met vallen en opstaan, eerst met wieltjes en steun van je omgeving. En soms ook al eens verwijtend, waarom het nu GODVERDOMME nog niet niet lukt. En als je gelanceerd bent, laten ze je los. En maanden (of jaren) later, na veel oefenen, roep je plots: kijk mama, zonder handen! Om dan BAM ... nog eens keihard op je bek te gaan. Gelukkig zijn er enkel wat schaafwonden en traantjes. En misschien moet er al eens iets genaaid worden. En dan kruip je gewoon terug op je fiets. En je bent wát trots (als een gieter ja!) op je ontwikkelde nieuwe vaardigheden.
Fijn om te lezen! Bedankt.
BeantwoordenVerwijderenDit is echt mooi verwoord, zo voel ik het ook precies aan.
BeantwoordenVerwijderen"Single zijn voelt een beetje als een kind dat leert fietsen..." Volgens mij is het als koppel nét hetzelfde. Of zelfs met het leven op zich. Single zijn is gewoon niet het ideale samenlevingsmodel dat de maatschappij ons voorschotelt. En dat heeft bijgevolg iets stigmatiserend. In de eerste plaats door de buitenwereld, maar ook vaak door de singles zelf. Misschien moeten we daar 's van af komen en die manier van leven ook als volledig volwaardig gaan beschouwen?
BeantwoordenVerwijderenInderdaad! Goed gezegd.
VerwijderenDag Anoniem,
VerwijderenIk heb ook nooit het tegendeel beweerd. Natuurlijk is een relatie ook leren.
Toch breng ik graag enige nuance: als koppel ben je met twee. Je kan dus samen leren. Zo was het bij mij in het verleden toch, voordat het daar misliep. In een goeie relatie kan je toetsen bij elkaar. Een beetje leunen op elkaar om het juiste evenwicht te vinden. En dat is vast niet in elke relatie zo.
Als single moet je dat evenwicht zelf zoeken. Mijn ervaring is dat vrienden, familie en collega's er voor je kunnen zijn, maar dat is veel voorwaardelijker en beperkter.
Bij mij (en dat is vast persoonlijk en voor iedereen anders) is het proces om een evenwichtige single te zijn stukken zwaarder geweest dan de zoektocht naar een evenwichtige relatie met mijn ex-partner.