5 jaar single, een terugblik (slot)

donderdag 9 februari 2017 anne 2 Opmerkingen

Toen ik op mijn ukkie een huis kocht, een proces dat me zweet, slapeloze nachten en vooral veel gedoe kostte, zei iemand me "jij doet dat toch zo goed!". Ik bloosde me te pletter, complimenten in ontvangst is nooit mijn sterkste kant geweest. "écht! Zo als jongedame, helemaal alleen. Je hebt dat toch allemaal mooi geregeld jouw leven. Ja, ik vind dat echt." . 

Het is fijn zoiets te horen, terwijl je zelf vooral je struggles ziet en je zo soms vergeet wat je op je eentje allemaal hebt bereikt. En ook als ik naar de singles om me heen kijk denk ik wel eens, wat doen jullie dat goed! We mogen onszelf al eens wat vaker op de borst kloppen. Want, het feit dat er geld op je rekening staat, de vuilbakken elke week buiten staan, er verse groenten in je frigo liggen, je sokken gewassen zijn, je de loodgieter hebt gebeld, je fiets hersteld is, je ergens terecht kan op kerstavond, je buren elke ochtend hallo zwaaien, je fijne vrienden hebt, je de reis van je leven kan maken, ... . Dat heb jij . écht . állemaal zelf gedaan. Niets geen gedeelde verantwoordelijkheid.

En ja. Soms gaat het niet zelf. Als ik er een puinhoop van had gemaakt thuis, stonden twee vriendinnen klaar me uit mijn put te trekken. En als ik ziek ben, krijg ik een home-made maaltijd op bezoek. Onbetaalbaar.
  
Maar ondanks alles, is het soms gewoon ook even niet zo leuk, bijvoorbeeld als ik weeral net op tijd besef op een foute man te zijn gebotst. Of als ik snak naar een toekomstplan en sommige stappen alleen zetten gewoon kei-eng zijn. En ik de meewarige blik krijg als een elektricien vraagt of je hier nu écht hélemaal alleen woont. Zucht. En als ik iéts wil doen, maar nét dan iedereen al andere plannen blijkt te hebben gemaakt. En ik ben ook graag alleen, maar soms is dat net niet genoeg. Als ik op kerstmis alleen door de stad slenter, en met melancholie terugdenk aan het gepuzzel van de feestdagenplannen vroeger. Als er vandaag even niemand vraagt hoe mijn dag was. Dan, ja dàn, is het soms gewoon even kl★te, daar had ik gelijk in.
  
Maar dan denk ik met een glimlach terug aan die eerste dagen van de rest van mijn leven. Hoe alles er nu zo anders uitziet en ondanks de laagtes, de hoogtes toch de doorslag geven om te kunnen zeggen wat zij toen zei tussen oude meubels en nieuwe verf. Ze had verdorie meer dan gelijk, hoe uitzichtloos het mij toen ook leek.

2 opmerkingen:

  1. Lehti Paul16 februari 2017 om 23:59

    Prachtig geschreven!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hans23 februari 2017 om 09:39

    Op je eentje lange reizen maken geeft je zoveel voldoening. Doen en laten wat je wil is onbetaalbaar geworden.

    BeantwoordenVerwijderen

Abonneren op: Reacties posten (Atom)