Ik heb de neiging om een overvolle agenda te hebben. Dat is geen bewuste keuze, noch een vlucht, het is gewoon een gevolg van het grootste geluk dat ik ken : ik heb geweldig veel geweldig goede vrienden. En die zie ik graag. In beide betekenissen.

Als ik me eens alleen voel of bang ben dat het leven me schimmel na schimmel zal voorschotelen zonder dat er ooit een wit paard onder die prins zit, dan kan ik bij die vrienden terecht. En dan voel ik me rijk. Gigantisch rijk. Ik mag dan moeten tellen of het dessert nog binnen het budget past, als het over mensen gaat, ben ik biljardair. Zelfs al heb ik geen partner.

Ik heb al een tijdje geen partner meer, ik ben al jaren af en aan single. Het is dus al jaren het gemakkelijkst geweest dat IK me verplaatste naar mijn vriendinnen in plaats van dat zij (al dan niet met wederhelft en kroost) naar mij zouden komen. En zo heb ik het grote geluk een beetje met hun gezinnen mee te mogen leven. Ik heb ze als een blok weten vallen op hun liefste, heb ontroerd gesnotterd op hun trouw, ben verliefd geworden op hun versgeborenen…

Sommige van die versgeborenen zijn nu al bijna peuter-af. En sommige zien mij heel erg graag. Vinden het nog cool om met de vriendin van mama op stap te gaan en dingen te doen. Naar de speeltuin gaan bijvoorbeeld, waar ze me dan alles tonen wat ze al kunnen en fier zijn op ‘hun’ materiaal.

Gisteren troonde het 3 jarig zoontje van mijn vriendin me mee naar de speeltuin om de hoek en gaf een rondleiding tussen de bevroren toestellen. Toen hij aan de 1 persoonswiebeldingen in de vorm van dieren kwam, zei hij verwonderd : “Kijk Isolde, er ligt sneeuw op mijn eendje”.

Toen ik later die avond naar huis reed dacht ik daar verder over na : dat ‘op ons eentje’ – zijn, dat is als zo’n wiebelend eendje. Soms ligt er sneeuw op, soms zit er een lachend mens op (hmm, dat klinkt iets perverser dan ik bedoelde), soms staat het wat verloren tussen andere speeltuigen in de tuin. Soms wiebelt het verend en zendt het leuke vlinders door je buik, soms gaat het hard maar saai heen en weer. Alles hangt af van hoe je ermee omgaat.

Gisteren gebeurde er iets waardoor ik me even heel alleen voelde. Zelfmedelijden was niet echt veraf. Het was aan het sneeuwen, ook op mijn eentje.

Geheel onverwacht belden 3 vriendinnen me op. Geen enkele kende het beetje koud in mijn hart, ze kenden alleen mij. En toen ze neerlegden besefte ik het : ik was niet op mijn eentje. Ik was rijk. Meer nog, al is er geen Prins, ik ben me de Koning te rijk. Eigenlijk ligt er dus een kroon op mijn eentje ! Dat deed me glimlachen.

Deze ochtend was het verdriet voorbij en ik besloot de dag gezellig te maken met een brandende kachel, een leuke film en wat lekkere gebakjes. Ik duffelde me goed in, knoopte mijn bergschoenen vast en pakte mijn sleutels. Voor het eerst in een jaar viel het me op : aan mijn sleutel hangt een klein geel eendje, eentje met een kroontje op…