Alleen is maar alleen. En alleen ouderen is tja, op z'n zachtst uitgedrukt, een beetje vermoeiend, en soms best zwaar.. Erover klagen helpt je geen meter vooruit, dus moet je gaan bedenken wat wel helpt. Ik zal het je verklappen: wat helpt, is dat het wat minder 'alleen' wordt. Wat helpt is het Netwerk.

En ik ben gezegend met een fantastisch Netwerk. Een netwerk met een grote N.

Er is de warme familie waar dochter M en ik ons geliefd, welkom en gewaardeerd voelen. De familie maakt eten voor ons, verzamelt knutselspullen en zingt eindeloos liedjes. Er worden drie-minutentelefoongesprekken gehouden, berenbroden gebakken en iemand heeft altijd wel een luisterend oor.

Maar omdat al deze lieve mensen in België wonen en wij niet, is er nog een belangrijke categorie in ons Netwerk: de buren. Het spreekwoord van de goede buur en de verre vriend dragen wij hoog in het vaandel. Want wij hebben Goede Buren. Ze zijn aardig, grappig, attent en omni-inzetbaar. Voor vrouwen-film-bank-hang-avonden, voor vervoer van en naar de crêche, voor dat ene ingrediënt wat je toch niet in huis blijkt te hebben, voor vrolijkheid en spontaniteit, voor korte balkongesprekken en voor de langere late-night-variant over Leven, Mannen en Relaties.

En alsof dat niet genoeg is, hebben we ook nog vrienden. Die geven zomaar cadeautjes, bakken pizza's, masseren de schouders onder spanning, spelen urenlang verstoppertje als het nodig is, knippen ons haar, sturen muziek en lieve kaartjes, geven gratis therapeutische banksessies en knuffels, maakten een logo voor ons en luisteren urenlang geduldig naar me wanneer ik mijn stokpaarden de vrije loop laat.

Moraal van het verhaal: Alleenstaand zijn of alleenstaand ouderen hoeft helemaal niet zo alleen te zijn. Investeer in je netwerk, het betaalt zich dubbel en dik terug.

"Connection is why we are here. It's what gives purpose and meaning to our lives."

Brene Brown