Liefde op tram 4
We hadden het er op deze blog al over hoe moeilijk het is om als single moeder een nieuwe relatie te laten slagen.
Waar we het nog niet hadden, is over diezelfde problematiek, maar dan als vrouw zonder kinderen, zeker als je niet meer piep bent.
Stel, je bent een 40-ster zonder kinderen. Dan zijn er 2 mogelijkheden:
1. je ontmoet een man zonder kinderen.
2. je ontmoet een man met kinderen.
Man zonder kinderen
Scenario 1 is het gemakkelijkste, maar ook het zeldzaamste. De meeste van je leeftijdsgenoten hebben nu eenmaal kinderen. En diegenen zonder kinderen kijken dikwijls in de richting van een (veel) jongere vrouw met wie ze nog een gezin kunnen stichten. Mannen met kinderen verkiezen trouwens vaak ook een jongere vrouw boven een leeftijdsgenote. Om dan nog niet te spreken over de mannen die nog thuis wonen, die doen je meteen gillend weglopen naar scenario 2: een man met kinderen.
Man met kinderen
Scenario 2 is het moeilijkste, maar het meest waarschijnlijke. Kiezen voor een man met kinderen, dat is gaan voor '1 kopen + 1 (2, 3 of meer) gratis', met dien verstande dat je nooit op voorhand weet of die gratis bonusjes zullen meevallen en alleen maar kan hopen dat het zal klikken (dat ze wat genen van je liefste hebben, doet je alvast het beste verhopen). Qua ontwikkeling van gevoelens heeft je lief dus een voorsprong, al heb ik meermaals verhalen gehoord van mensen die na een tijdje meer gehecht bleken aan de kinderen dan aan het lief. Dat je partner kinderen heeft, kan leuk zijn als je er zelf geen hebt, maar het blijft natuurlijk altijd wel een hele aanpassing.
Kinderweek
Papa's met kinderen zetten hun nageslacht uiteraard op de eerste plaats. Volkomen begrijpelijk (leve de nieuwe man!). Maar dit houdt in dat je lief een pak minder tijd voor jou heeft op de momenten dat de kinderen er zijn (met het gangbare co-ouderschap dus de helft van de tijd). Kom je in die week langs, dan kom je terecht in een gezin dat zijn eigen gewoontes heeft. Dus stel je je terughoudend op (jij bent tenslotte de nieuwkomer in het gezin) op het gevaar af dat je jezelf het vijfde wiel aan de wagen begint te voelen. Ik hoorde ooit het verhaal van een nieuwe partner die het waagde de afstandsbediening van de tv aan te raken en zo de banvloek van de kinderen over haar hoofd haalde. Van veel intimiteit met je geliefde kan ook al geen sprake zijn als je omringd door z'n kroost samen in het salon zit.
Kinderloze week
Dan maar afspreken als de kinderen er niet zijn? Temper je enthousiasme. Veel papa's hebben de gewoonte meer te werken in de week dat de kinderen er niet zijn. Het wordt dus zoeken naar een moment voor dat rustige gesprek of die avond vol romantiek waar je zo naar verlangt. Al hebben je vriend en jij bij co-ouderschap wel 1 kinderloos weekend op 2, iets wat je getrouwde vrienden best wel veel lijkt.
Lat of niet?
Papa's met kinderen in co-ouderschap kunnen ook zelden verhuizen omdat er is afgesproken waar de kinderen naar school moeten gaan. Zie je een lat-relatie niet zitten, dan ben jij het dus die moet verhuizen, ook al moet je er de job en de stad van je dromen voor opgeven, om van je sociaal leven nog maar niet te spreken.
Kinderliefde
En dan is er nog de kwestie van jouw band met de kinderen. Stel dat je geluk hebt en dat het uiterst beminnelijke schatjes zijn. Dan nog worden zijn kinderen nooit je eigen vlees en bloed en kan jij nooit de ouderliefde voelen die hij wel voelt, al kan er met een beetje goede wil van beide partijen, tijd en boterhammekes gelukkig wel grote genegenheid ontstaan. Hecht je echter niet te veel, want als de relatie met de papa spaak loopt, krijg je die kinderen misschien niet meer te zien, zelfs als je jaren mee voor hen gezorgd hebt.
Liefde op tram 4, het is zelden een simpele zaak. Ik ben ervan overtuigd dat de liefde sterker moet zijn dan wanneer je op je 20ste iemand leert kennen. Net omdat ze meer beproefd wordt.
Maar laten we niet wanhopen, met voldoende wederzijds begrip, een goede communicatie en heel veel liefde kan het lukken. Met vallen en opstaan, maar zo is het leven, niet?
Waar we het nog niet hadden, is over diezelfde problematiek, maar dan als vrouw zonder kinderen, zeker als je niet meer piep bent.
Stel, je bent een 40-ster zonder kinderen. Dan zijn er 2 mogelijkheden:
1. je ontmoet een man zonder kinderen.
2. je ontmoet een man met kinderen.
Man zonder kinderen
Scenario 1 is het gemakkelijkste, maar ook het zeldzaamste. De meeste van je leeftijdsgenoten hebben nu eenmaal kinderen. En diegenen zonder kinderen kijken dikwijls in de richting van een (veel) jongere vrouw met wie ze nog een gezin kunnen stichten. Mannen met kinderen verkiezen trouwens vaak ook een jongere vrouw boven een leeftijdsgenote. Om dan nog niet te spreken over de mannen die nog thuis wonen, die doen je meteen gillend weglopen naar scenario 2: een man met kinderen.
Man met kinderen
Scenario 2 is het moeilijkste, maar het meest waarschijnlijke. Kiezen voor een man met kinderen, dat is gaan voor '1 kopen + 1 (2, 3 of meer) gratis', met dien verstande dat je nooit op voorhand weet of die gratis bonusjes zullen meevallen en alleen maar kan hopen dat het zal klikken (dat ze wat genen van je liefste hebben, doet je alvast het beste verhopen). Qua ontwikkeling van gevoelens heeft je lief dus een voorsprong, al heb ik meermaals verhalen gehoord van mensen die na een tijdje meer gehecht bleken aan de kinderen dan aan het lief. Dat je partner kinderen heeft, kan leuk zijn als je er zelf geen hebt, maar het blijft natuurlijk altijd wel een hele aanpassing.
Kinderweek
Papa's met kinderen zetten hun nageslacht uiteraard op de eerste plaats. Volkomen begrijpelijk (leve de nieuwe man!). Maar dit houdt in dat je lief een pak minder tijd voor jou heeft op de momenten dat de kinderen er zijn (met het gangbare co-ouderschap dus de helft van de tijd). Kom je in die week langs, dan kom je terecht in een gezin dat zijn eigen gewoontes heeft. Dus stel je je terughoudend op (jij bent tenslotte de nieuwkomer in het gezin) op het gevaar af dat je jezelf het vijfde wiel aan de wagen begint te voelen. Ik hoorde ooit het verhaal van een nieuwe partner die het waagde de afstandsbediening van de tv aan te raken en zo de banvloek van de kinderen over haar hoofd haalde. Van veel intimiteit met je geliefde kan ook al geen sprake zijn als je omringd door z'n kroost samen in het salon zit.
Kinderloze week
Dan maar afspreken als de kinderen er niet zijn? Temper je enthousiasme. Veel papa's hebben de gewoonte meer te werken in de week dat de kinderen er niet zijn. Het wordt dus zoeken naar een moment voor dat rustige gesprek of die avond vol romantiek waar je zo naar verlangt. Al hebben je vriend en jij bij co-ouderschap wel 1 kinderloos weekend op 2, iets wat je getrouwde vrienden best wel veel lijkt.
Lat of niet?
Papa's met kinderen in co-ouderschap kunnen ook zelden verhuizen omdat er is afgesproken waar de kinderen naar school moeten gaan. Zie je een lat-relatie niet zitten, dan ben jij het dus die moet verhuizen, ook al moet je er de job en de stad van je dromen voor opgeven, om van je sociaal leven nog maar niet te spreken.
Kinderliefde
En dan is er nog de kwestie van jouw band met de kinderen. Stel dat je geluk hebt en dat het uiterst beminnelijke schatjes zijn. Dan nog worden zijn kinderen nooit je eigen vlees en bloed en kan jij nooit de ouderliefde voelen die hij wel voelt, al kan er met een beetje goede wil van beide partijen, tijd en boterhammekes gelukkig wel grote genegenheid ontstaan. Hecht je echter niet te veel, want als de relatie met de papa spaak loopt, krijg je die kinderen misschien niet meer te zien, zelfs als je jaren mee voor hen gezorgd hebt.
Liefde op tram 4, het is zelden een simpele zaak. Ik ben ervan overtuigd dat de liefde sterker moet zijn dan wanneer je op je 20ste iemand leert kennen. Net omdat ze meer beproefd wordt.
Maar laten we niet wanhopen, met voldoende wederzijds begrip, een goede communicatie en heel veel liefde kan het lukken. Met vallen en opstaan, maar zo is het leven, niet?
Deze tekst bevestigt voor mij nog maar eens single zijn echt niet erg is...
BeantwoordenVerwijderenHet zal al een straffe moeten zijn om daar verandering in te willen brengen voor mij;)
Ik ken ook meerdere mensen die het helemaal gehad hebben en 100% vrede hebben met hun single-status. Meestal zijn het vriendinnen die wat ouder zijn dan mij en net iets te veel negatieve ervaringen op relatievlak achter de rug hebben.
BeantwoordenVerwijderenMisschien bereik ik dat stadium ooit ook nog wel ;-).
"...net iets teveel negatieve ervaringen..."
BeantwoordenVerwijderenZo negatief?
Of gewoon mensen die beseffen dat het leven als single tof is en interessante mogelijkheden biedt. Een manier van leven die even volwaardig is, en zeker geen "terugvalbasis". Geen "second best", maar gewoon een andere manier van leven.
Hmm, 'k ga hier een positieve noot aan toevoegen: stel, pappie van 'tram 4' met kinderen die hij op jonge leeftijd kreeg... resultaat: kindjes zijn ondertussen tieners tot jongvolwassenen en misschien al het huis uit (of 'op kot': zowat half het huis uit). Resultaat: pappie is ergens blij dat de grootste zorgjaren voorbij zijn en denkt ne keer meer aan zichzelf en natuurlijk zijn nieuwe liefde, gij!!!! :-)
BeantwoordenVerwijderenDeze vrijgezel (noem mij a.u.b. geen single want ik haat dat woord) van bijna 40 (al vergeet ik mijn leeftijd meestal) heeft geen kinderen en wil er absoluut geen. En door die "geen kinderen"-voorwaarde maak ik het mij anders ook niet gemakkelijk. Het lijkt me zelfs nog moeilijker want er zullen maar heel weinig vrouwen zijn van boven de 30 zonder kinderen (of kinderwens), nog minder dan mannen zonder kinderen/kinderwens.
BeantwoordenVerwijderen@Esmeralda: single of koppel, het heeft allebei z'n voor- en z'n nadelen. Maar vraag eens aan de mensen die gelukkig zijn met hun partner of ze terug single zouden willen zijn? Ik denk niet dat je er veel gaat vinden, ondanks de nadelen van het leven met z'n twee. Je kan als single veel oplossen met een spreidingsplan, maar niet alles. Zeker niet het aspect van de emotionele verbondenheid en de intimiteit tussen man en vrouw.
BeantwoordenVerwijderen@Vlinderke: bedankt voor de positieve noot, nu nog die witte raaf vinden die z'n kinderen al halfweg de 20 had...
@Corvus: na het stukje over de relatieperikelen van de single moeders en van de kinderloze vrouwen van 40+, moeten we er misschien ook eens eentje publiceren over mannen van 40 zonder kinderwens. Want het standpunt van mannen zou hier wat meer aan bod mogen komen.
BeantwoordenVerwijderenAls je je geroepen voelt om dat stukje te schrijven, mail dan maar naar oponseentje@gmail.com
Als ik het zo lees ben ik als single met kids dus een hoop miserie voor single vrouwen zonder kinderen ;-)
BeantwoordenVerwijderenDe bedenkingen die je maakt zijn inderdaad terecht, maar hoeven volgens mij niet altijd 'problemen' te zijn.
Hét belangrijkste is volgens mij dat je niet alleen met de man in kwestie, maar ook met zijn kinderen overeenkomt. Al het overige wordt bepaald door de kwaliteit van de relatie...
Dag Rigel,
BeantwoordenVerwijderenAls je het stukje eens herleest, zal je zien dat ik ook de positieve dingen belicht. Dat je partner kinderen heeft, kan bv. leuk zijn als je er zelf geen hebt en graag kinderen ziet.
Mijn conclusie is ook dat het kan lukken onder bepaalde voorwaarden. Als de relatie goed zit, zowel met de papa als met de kinderen en als je open kan praten over dingen die niet zo goed lopen, is het helemaal niet onoverkomelijk. Iedereen kent wel mensen bij wie het lukt.
@Lies: Inderdaad, je hebt beide kanten mooi belicht. Ik was gewoon een beetje reclame voor 'mijn soort' aan het maken...
BeantwoordenVerwijderenEn nu ik toch bezig ben: veel mannen met kinderen (in co-ouderschap) hebben nog een paar eigenschappen die veel vrouwen belangrijk vinden: verantwoordelijkheidszin en toewijding. Co-ouderschap is namelijk iets waar je als man bewust voor moet kiezen. Heel vaak gaat de vrouw er van uit dat zij wel voor de kinderen zal zorgen...
Ik zou de keuze van mijn partner nooit laten afhangen van het feit of die partner kinderen heeft of niet. Er zijn wel uitzonderingen, bvb. als de partner helemaal alleen moet instaan voor de opvoeding van de kinderen, of indien ze nog héél jong zouden zijn. Er moet, zeker in het begin van de relatie, voldoende mogelijkheid zijn om in alle rust tijd te maken voor elkaar. Een goeie co-ouderschap regeling, waarbij de ex van de partner zich ook flexibel opstelt, lijkt me daarom ideaal. Uiteindelijk zit je er als nieuwe partner toch ook ergens tussenin, en zeker in het begin hou je je dan wat op de achtergrond. Ik vind het trouwens ook belangrijk dat je overeenkomt met en aanvaard wordt door de kinderen van je partner. Als het met hen écht niet klikt zal dat ongetwijfeld tot spanningen leiden. En ik zou nog iets willen toevoegen: het is niet omdat je partner geen kinderen heeft, dat dat automatisch betekent dat je meer tijd voor elkaar zult hebben. Misschien heeft hij/zij wel een heel drukke job die hij/zij graag doet, of veel hobbies, of een uitgebreide vriendenkring die hij/zij wil onderhouden, ... en dat gaat hij/zij echt niet allemaal opgeven voor de nieuwe partner, en dat is maar normaal en begrijpelijk ook.
BeantwoordenVerwijderen@Nachtbraker: Bij mij draait het ook om de persoon en wat ik voor hem voel, niet om het feit of hij al dan niet kinderen heeft. Ik denk trouwens dat dat bij de meeste mensen zo is. Die verantwoordelijkheidszin en toewijding van papa's waarover Rigel het heeft, is trouwens een troef, tot zolang die zich ook op de partner richt.
BeantwoordenVerwijderenEigenlijk stel ik bij mezelf vast dat als ik me graag gezien voel en gek ben op iemand weinig dingen als obstakel zie.
Weinig tijd? Ach, dat geeft mij ook de ruimte om veel met mijn vrienden blijven af te spreken.
Kinderen? Leuk, want ik zie graag kinderen en misschien word ik op een dag zo nog wel ooit oma zonder ooit zelf een kind op de wereld te hebben gezet.
Maar de roze bril wordt wel ingeruild voor een zwarte op het moment dat je je minder geliefd voelt. Op het moment dat je niet (meer) krijgt waar je nood aan hebt, gaan dingen zoals kinderen of afstand wel wegen.
om de loop van deze reactie-flow even om te gooien... de stok in het hoenderhok.
BeantwoordenVerwijderener is nog een derde soort. Mannen (maar wschl bestaat deze bij de vrouwelijke variant ook)
De ogenschijnlijk kinderloze ouder... die na verloop van tijd niet echt kinderloos blijkt, surprise surprise.
Ook onderwerp voor een blogje?
Keep the flirt on, peeeps :)
@Olive: met dat soort mannen heb ik gelukkig weinig ervaring. Het is me 1 keer voorgevallen dat ik pas na enige tijd te weten kwam dat een man van wie ik dacht dat hij een kinderloze single was eigenlijk pas gescheiden was en kinderen had. Blijkbaar lag zijn scheiding nog zo gevoelig dat hij er niet over wou praten met mensen die hij voor het eerst ontmoette.
BeantwoordenVerwijderenDat vrouwen verzwijgen dat ze kinderen hebben, dat heb ik eigenlijk nog nooit gehoord.
Maar als jij iets over dit onderwerp wil schrijven, mail het dan gerust naar oponseentje@gmail.com. Gastbloggerstukjes zijn altijd welkom.
Sinds de scheiding heb ik nooit meer problemen een oppas te vinden gauw naar huis die af te lossen.
BeantwoordenVerwijderen@ vlinderke. In het boek eten/bidden/beminnen is de kinderloze hoofdpersoon ook erg in haar nopjes als haar lover volwassen kinderen blijkt te hebben en hij zich heeft laten steriliseren. Dus een slimme vent of meid, plant haar zwangerschap op tijd. Of 'terug naar het tienerouderschap. Of zo.