Alleen op fietstocht

vrijdag 1 juni 2012 Lies 6 Opmerkingen

Pinkstermaandag had een historische dag moeten worden in mijn singlebestaan. Na 2 dagen op mijn luie krent te hebben gezeten, had ik zin in een dag vol beweging. Ik sprak de dag ervoor wat vrienden aan om te gaan fietsen. Maar iedereen vond het te heet. Dus nam ik een dappere beslissing: ik zou voor het eerst in mijn leven alleen een lange fietstocht gaan maken in eigen streek (want als ik solo reis, dan is het wel al gebeurd dat ik een dagje ging fietsen in m'n uppie).

Maandagmorgen geraakte ik maar niet uit bed. Eerlijk gezegd had mijn gebrek aan enthousiasme voor fietsen op m'n eentje daar veel mee te maken. Toen ik toch vanonder de lakens geraakte en even wat frisse lucht ging opsnuiven op het terras, merkte ik dat die lucht allesbehalve fris was. Het was behoorlijk heet. Ik zou liegen als ik zou beweren dat ik teleurgesteld was. Neen, alle excuses waren goed om toch maar niet op de fiets te moeten springen. Ik zag mij daar al alleen op een terrasje zitten, omringd door vrolijke vriendenbendes en families. Fietsen op een weekdag en dan alleen op een verlaten terras zitten, tot daar aan toe. Maar op een vrije dag op een overvol terras een tafeltje inpikken voor mij alleen, dat kon ik de cafébaas toch niet aandoen?

Dus besliste ik de tuintafel ineen te zetten. Toch ook een vorm van beweging, niet? En nog buiten op de koop toe. Hoewel, na het tafelblad en de poten naar buiten gesleurd te hebben, begon een intense speurtocht naar de vijzen en bouten. Binnen, inderdaad. Om dan na bijna een uur de zoektocht te staken. Want wat geldt voor de liefde klopt misschien ook wel voor bouten en vijzen, nl. dat ze op je pad komen op het moment dat je er het minst naar zoekt.

Bij gebrek aan tuintafel at ik dan ook maar binnen. Ondertussen was het al een stuk na de middag en was het werkelijk heet, ongelooflijk heet. Ik kon het maar niet genoeg herhalen tegen mezelf. Dus besloot ik te wachten tot na 16 uur.

Uiteindelijk was het 18 uur toen ik op de fiets sprong en een eindje ging fietsen in de buurt. Maar na na een paar kilometer kruiste er al een kennis mijn pad en fietsten we samen verder.

Mijn afspraak met de geschiedenis heb ik dus gemist. Mijn eerste lange fietstocht op m'n eentje zal voor later zijn. Op een dag probeer ik het en ontdek ik misschien dat het lang niet zo erg is als ik me voorstel. Misschien verover ik op die historische dag alweer een stukje vrijheid en ga ik daarna wel regelmatig alleen fietsen. En later zelfs ook wandelen om tot slot alleen op café te gaan. Wie weet. Ik hou jullie in elk geval op de hoogte van al mijn vorderingen.

6 opmerkingen:

  1. Een tip: steek die bouten en vijzen in een plastiek zakje en kleef dat aan de onderkant van het tafelblad. Zo blijven ze steeds bij de tafel ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. @Nachtbraker: ja, dat deed ik de vorige jaren, maar dit jaar ben ik dat blijkbaar vergeten. Ben ze nog steeds niet tegengekomen, die bouten en vijzen. Misschien is 'wie (nogmaals verbeten) zoekt, die vindt' een betere leuze dan 'het komt op je weg als je er het minst naar zoekt'?

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat is er eigenlijk zo afschrikwekkend aan alleen fietsen?

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Alleen op café gaan! How! One step at a time hé? ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. "Want wat geldt voor de liefde klopt misschien ook wel voor bouten en vijzen, nl. dat ze op je pad komen op het moment dat je er het minst naar zoekt."

    Geweldige analogie. :)

    BeantwoordenVerwijderen