Prangende vraag aan alle ouders

zaterdag 15 december 2012 Lies 13 Opmerkingen

Er is iets dat ik niet snap en waarover ik me meer en meer het hoofd breek. Dus roep ik graag onze lezers ter hulp, zeker diegenen met kinderen.

De vraag waarop ik graag een antwoord zou krijgen:

Waarom doen mensen met kinderen niet meer inspanningen om hun kinderen een gezonde wereld na te laten?

Hun kinderen in een warm nest laten opgroeien, ze voldoende te eten geven, ze de beste medische zorg bieden, steun bij hun studies en hobby's, ... Dat doen de meeste ouders in mijn omgeving allemaal fantastisch en ik bewonder ze oprecht daarvoor.

Maar als het om de langere termijn gaat, zie ik toch een pak minder inspanningen.

Vraag aan ouders of ze het belangrijk vinden dat hun kind en zijn eigen kroost ook later voldoende en gezond kunnen eten en je krijgt een volmondig ja. Dat ze zuivere lucht kunnen ademen en gezond blijven? Uiteraard. Dat ze geen problemen moeten oplossen die gecreëerd werden door hun ouders? Spreekt voor zich.

Maar laten we eens kijken naar de realiteit

Voldoende en gezond eten: ziet er slecht uit

Door de klimaatopwarming die wij mee veroorzaakt hebben, gaat er gegarandeerd voedselschaarste komen, ook in Europa..
De conventionele landbouwmethoden (o.a. intensieve veeteelt) die ons nu goedkoop eten opleveren, zorgen voor een zwaar vervuilde bodem die dus minder zal opbrengen. Doordat we het zo belangrijk vinden dat onze kroost nu zijn dagelijks lapje vlees krijgt, gaat het regenwoud eraan, warmt de aarde verder op en worden natuurrampen straks vrijwel dagelijkse kost. Met minder eten voor iedereen als gevolg.

Zuivere lucht: kan beter

We wenen bij verhalen over kindjes met astma of kanker. Een film of een getuigenis op een blog en ons hart breekt. Maar tegelijkertijd vertellen we blij dat we een goedkoop reisje hebben kunnen boeken, eentje met het vliegtuig. Inderdaad, dat tuig dat massa's fijn stof uitstoot waardoor kindjes astma of longkanker krijgen. En dan hebben we het nog niet over onze verknochtheid aan de auto gehad. Als er enkele kindjes sterven door toedoen van een geschifte psychopaat, dan komen we met honderdduizenden op straat. Maar dat in Vlaanderen jaarlijks 13.000 mensen vroegtijdig sterven door fijn stof, dat vinden we blijkbaar aanvaardbaar. Want we willen rijen, rijen, rijen, ....

Problemen nalaten voor onze kinderen: ze zullen weten wat gedaan

Van duizenden generaties die hier voor ons leefden, vinden we enkel nog wat potscherven en andere boeiende overblijfselen terug. Wij laten als souvenir voor de mensen die hier de komende 100.000 jaar (hopelijk) zullen leven verschrikkelijk gevaarlijk afval na dat het leven in hele werelddelen morsdood kan maken als het ooit fout afloopt. En de zeeën laten wij door overbevissing straks leeg achter, tenminste als we al het plastic dat erin drijft buiten beschouwing laten. En wat als de volgende generaties hier overspoeld worden door klimaatvluchtelingen? Lijkt me ook geen cadeau voor onze kinderen.

Sorry dat dit geen vrolijk stukje is. Ik had het ook liever anders gehad.

Wat ik vooral zoek, is een antwoord.

Hebben ouders te weinig tijd om zich te informeren en weten zij bijgevolg niet wat er op het spel staat? Of is het allemaal zo beangstigend dat men er liever niet aan wil denken?

Is het te moeilijk om levensgewoonten te veranderen, zeker als je zo al geen 5 minuten voor jezelf hebt?

Zijn de vereiste veranderingen zo drastisch dat wij het gewoonweg niet meer zien zitten eraan te beginnen?

Zijn wij zo doordrongen van het individualisme, het 'zorg goed voor jezelf' dan wij ronduit egoïsten zijn geworden. Zelfs onze eigen kinderen moeten het bekopen. Laat staan dat wij zouden geven om de kinderen van anderen, zeker als die aan de andere kant van de aardbol wonen.

Ontbreken de alternatieven? Geraakt men bijvoorbeeld niet op zijn werk zonder auto?

Is het tegen de stroom inzwemmen te lastig?

Of zet onze portemonnee keer op keer aan tot minder milieuvriendelijk gedrag?
Met een beperkt gezinsbudget kiezen voor de meest milieuvriendelijke, maar soms ook duurdere oplossing (bv. biovoeding), is dat niet haalbaar? Of hebben we te veel geld veil voor luxe en te weinig voor wat essentieel is?

Beseffen ouders dat hun individuele inspanningen niet echt veel baten zolang de massa niet dezelfde keuzes gaat maken? En is dat de reden waarom velen enkel tot minimale veranderingen (à la afval sorteren) bereid zijn?

Of associëren ze milieuvriendelijk leven met een bende hippies in afgewassen lelijke kleren? Het soort mensen waar ze vooral niet toe willen behoren.

Vertel het mij, beste ouders. Want ik wil het heel graag weten.

13 opmerkingen:

  1. Ik denk dat het financiële aspect zeker een heel belangrijke factor is. Het principe "de vervuiler betaalt" wordt vanuit de overheid nog steeds veel te weinig toegepast. Ongezonde en milieu-onvriendelijke voeding is nog steeds een pak goedkoper dan het milieu-vriendelijke alternatief. Er wordt nog steeds kwistig met bedrijfswagens gestrooid, met fijn stof en overvolle wegen tot gevolg. En ik denk dat het voor héél veel mensen toch ook wel een beetje een "ver van mijn bed" show is. Het interesseert hen gewoon niet...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Inderdaad, dat denk ik ook. Nu kan je als individu de negatieve effecten van je milieuonvriendelijk gedrag gemakkelijk op de gemeenschap afwentelen. Het voordeel (de goedkope prijs) is dus voor jou, het nadeel (de milieuvervuiling) voor iedereen.

    Beslissingen nemen of laten omwille van de prijs, da's bovendien sociaal perfect aanvaard. Maar het doen omwille van ecologische redenen veel minder. Hier in mijn appartementsblok stemde men enkel in met mijn voorstel om te veranderen van energieleverancier als die goedkoper was. Groene energie mocht geen reden tot veranderen zijn, kreeg ik te horen, nota bene van mensen met kinderen.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. In een systeem dat draait om status en prestatie vereist 'tegen de stroom in zwemmen' (blijvende) moed en inspanning, dus stevig in je schoenen staan. Je beland als het ware in een 'jungle' waar je je weg moet zien te vinden op een 'alternatieve' manier. Plus dat een verandering in levensstijl ook andere veranderingen met zich meebrengt, bv. sommige vrienden tot zelf de partner die afhaken omdat je niet meer 'meedoet'.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik probeer er in elk geval bewust mee bezig te zijn. Zoon eet veggie en gaat naar een bio-veggie kribbe en ik doe bewust zo veel mogelijk te voet en met het openbaar vervoer. Maar thuis draagt hij wel gewone pampers ipv wasbare dus het engagement is wel eindig, dat geef ik toe. Maar we doen ons best... Alle beetjes helpen!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wel Lies, ik wil gerust opkomen als groen verlichte despoot, met mondiale actieradius vanzelfsprekend! Want via nationale, democratische besluitvorming geraakt dit probleem niet tijdig opgelost, ook al gaat de frequentie van klimaat- en kernrampen in stijgende lijn... Fukushima bvb heeft wel een en ander in beweging gezet, bvb in Duitsland, maar het is too little, too late...
    Maar als het een troost moge wezen: de aarde zal blijven draaien hoor, ook al zou de mensheid zichzelf uitroeien, en de zon is ook nog lang niet opgebrand :)

    BeantwoordenVerwijderen
  6. @Vlinderke: het is vermoeiend, zo tegen de stroom inzwemmen. En als single heeft het nog een ander belangrijk gevolg: het aantal mogelijke partners wordt kleiner, want er zijn nu eenmaal meer mensen die meelopen met de kudde dan tegenstroomzwemmers.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. @Josie: je doet vermoedelijk al meer dan de overgrote meerderheid van de ouders. Maar iedereen heeft zijn grenzen. Bij jou gaat het om pampers, ikzelf voel redelijk wat weerstand bij dingen à la 'the keeper' ipv wegwerptampons.
    Ik denk dat als we bekijken wat het grootste aandeel heeft in de milieuvervuiling (vliegtuigreizen, transport, vlees) en dat eerst aanpakken we al goed bezig zijn. En dat er de laatste tijd veel aangename alternatieve komen (bv. meer en meer lekker veggie eten op restaurant) maakt het makkelijker. Misschien vindt men trouwens ooit nog iets uit dat handiger is dan wasbare luiers (methodes om kindjes sneller zindelijk maken bv.).

    @anoniem: een groen verlichte despoot, misschien is dat wel de enige manier om de mensheid te redden. De aarde zal inderdaad wel blijven draaien en er zullen vermoedelijk ook wel wat mensen op blijven rondlopen, zij het een pak minder dan nu. Hoe mensen het aanvaardbaar kunnen vinden dat hun nageslacht misschien die struggle for life gaat moeten leveren, zal er bij mij nooit ingaan.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. @ Lies: herkenbaar. Jezelf omringen met gelijkdenkenden/gelijkgestemden helpt. En een (ecobewuste-)partner vinden, daar heb ik geen recept voor...maar dat ze bestaan, is zeker.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Volgens mij is het 'kinderen op de wereld zetten' en 'milieuvriendelijkheid' al een contradictio in terminis' an sich. Er zijn te veel mensen en elk mens met twee voeten betekent weer twee ecologische voetafdrukken.

    Maar je vroeg een antwoord. Drie keer een jaar lang borstvoeding, altijd vers eten en vooral bewustzijn (hopen) bij (te) brengen over de keerzijde van economische groei zijn dingen die ik doe/deed.

    Maar als het mij vraagt, is confrontatie met schaarste geen ramp. Zo hoorde ik dat België een aantal kerncentrales stil heeft liggen, en als de kou aanhoudt, een energieprobleem heeft. Laat maar gebeuren. Fileprobleem?, door de crisis is dat al een stuk minder. Natuur? Door diezelfde crisis veel minder leden/contributie maar met de natuur zelf zou het beter gaan. Met het ontstaan van schaarste stijgt bewustzijn en waardering, dat zet volgens mij meer zoden aan de dijk dan ouders die principiëlere keuzes maken.

    Verder geloof ik in de kracht van oplossingsgerichheid van de nieuwe generatie. Hun ouders houden kramptachtig vast aan hun olieafhankelijke auto, hun kinderen ontwikkelen de alternatieve brandstoffen. Dat hoeven hun ouders niet voor te kauwen, dat doen ze zelf. Later lachen ze hun ouders uit.

    Eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat ik mijn kinderen ook wel eens hormoonvlees voorzet en ook door kinderhandjes genaaide voetballen en schoenen laat dragen. Kortzichtig? lui? Wellicht. Ben er niet trots op, maar ik doe het wel.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. @Lies, @vlinderke: we wijken een beetje van het thema af ;-), maar ik wilde hier toch nog eens op reageren... Het is inderdaad zo dat, hoe strenger de eisen die je stelt aan je partner mbt. milieubewustzijn, uiterlijk, emotionele ontwikkeling enzovoort, hoe kleiner de kans dat je effectief een partner zult vinden die aan al die voorwaarden voldoet. Maar evengoed vind je die nooit, wat ook een optie is natuurlijk. Niemand is immers verplicht om een relatie te hebben. Ik ben daarin echter minder veeleisend (of zou ik zeggen: extreem?). Ik geloof eerder in relativeren, compromissen sluiten, samen werken aan dingen met geduld en respect voor elkaars mening en tempo van verandering. Dat vind ik nu zo mooi in de relatie met een andere persoon: dat je elkaar dingen kunt leren, en dat je na een tijd merkt dat de andere dingen van jou oppikt en er zijn best voor doet. Da's voor mij véél belangrijker dan een 100% match op alle vlakken... Niemand heeft immers de wijsheid in pacht. Misschien voer voor een ander blogstukje ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  11. @Nachtbraker: inderdaad een interessant thema voor een stukje. Mail het ons gerust als je de inspiratie voelt opborrelen.
    Ik kan alleen maar zeggen dat telkens ik een relatie begonnen én beëindigd heb dat altijd met gevoel te maken had. Natuurlijk zijn er kenmerken waarvan je hoopt dat ze zullen aanwezig zijn in je partner omdat ze het samenleven drastisch zullen vergemakkelijken (o.a. ecologisch bewustzijn), maar uiteindelijk is het toch een kwestie van zin hebben om iets met iemand te beginnen of niet? Maar zie, blijkbaar is dat toch niet het succesrecept, want uiteindelijk ben ik wel nog single. Maar werken met een afvinklijstje en een puur rationele keuze maken, lijkt mij nu ook weer geen optie.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Sinds ik mama ben, probeer ik ook bewust ecologischer te leven. Ik neem sowieso al openbaar vervoer, sorteer mijn afval, kook met verse ingredienten, gebruik de overschotjes, heb geen droogkast en vermijd meestal het gebruik van wasverzachter. Nu investeren we ook in andere zaken: een waterput, herbruikbare luiers waardoor kindjes trouwens meestal uit zichzelf al sneller zindelijk worden, groentenkalender gebruiken bij het opstellen van het boodschappenlijstje, zwangerschaps- en babykledij krijgen van en doorgeven aan vriendinnen, borstvoeding geven (hoewel dat meer is voor het plezier van de band met mijn zoontje :-))... Mijn man gelooft ook in ecologisch verantwoord gedrag, maar heeft wel andere grenzen dan ik en hij verkiest het gemak van de wegwerpluier. Geen probleem, we hebben gewoon beide in huis. En ik hoop alvast dat alle beetjes helpen.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. @ Nachtbraker en Lies: ik vind dat helemaal geen kwestie van rationaliseren of een afvinklijstje hanteren, noch niet bereid te zijn om compromissen te sluiten. Ik kan mij niet voorstellen dat ik iets zou beginnen met iemand met wie ik nog zou moeten discussiëren over zaken die voor mij evident zijn. Ik moet dat al genoeg doen, en dat is vermoeiend en vaak ook frustrerend. Iemand die qua kijk op het leven min of meer op mijn lijn staat, dat lijkt mij toch wel een minimum, anders zal de zin om iets te beginnen ook ver te zoeken zijn, hetzelfde geldt voor het gevoel. Dat gevoel komt er toch ook maar als er een klik is. De inhoud zorgt voor die klik bij mij. En er zijn dan nog genoeg andere compromissen te sluiten.

    BeantwoordenVerwijderen