Onlangs had ik een interview/fotoshoot met Stefanie. Ik ken Stefanie via deze blog. Omdat ik ondertussen een ervaringsdeskundige ben, wou Stefanie van mij weten hoe het is om single te zijn. Wat daar leuk aan is, en wat minder.

Eigenlijk voelde het helemaal niet als een interview. Niet dat ik al veel interviews heb moeten geven, meestal neem ik die zelf af. Het was eigenlijk gewoon een gezellige babbel over mannen en single zijn, en het feit dat iedereen ineens gaat trouwen en aan kinderen begint. Over enveloppen met (en partner) en verjaardagskaartjes waarop staat dat mensen u dit jaar een fijn lief toewensen. Over niemand in de buurt hebben die u eens kan vastpakken als je het nodig hebt en het belang van goede vriendinnen. Over de ideale man en “mijn vacature“.

Maar ook over uw goesting doen, de gezonde stress van het daten, mijn missie verliefd worden van vorig jaar en de acties die ik heb ondernomen om er een geslaagde missie van te maken. Over veel vrije tijd en 101 engagementen die je kan opnemen zonder met iemand te overleggen. Over hoe makkelijk het is om met mijn samen te wonen en of ik mezelf kieskeurig vind.

En over fotografie, lichtinval, vegetarisme, festivals in de Ardennen, gekke juwelen en andere dingen die totaal irrelevant gaan zijn voor haar singleproject.

Omdat er bij dat “interview” ook foto’s horen wilde ik er toch een klein beetje deftig voorkomen. Je weet nooit wie dat interview leest. Stel dat er echt een boek van komt… Ik zag in mijn kast een heel mooi zwart/rood kleedje hangen en vroeg mij af waarom ik dat nog nooit had aangehad. Vijf minuten later wist ik het weer… De rits zit op de rug en ik krijg die niet dicht in mijn eentje…

(Stefanie zoekt trouwens nog al dan niet happy singles, als je geïnteresseerd bent… ‘t Is een tofke. Ik heb een fijne middag gehad. Precies een thee-en-koekjes-moment met een vriendin. En dat terwijl ik haar totaal niet kende)

Met dank aan onze gastblogster.