Tot de dag kwam dat zij, geheel uit het niets, haar wens om te scheiden uitte. Een specifieke reden was er niet. Geen ander in het spel, niet omwille van geschillen, bedrog of gebeurtenissen die niet tijdens een goed gesprek kon worden uitgepraat. Ze gaf er gewoon de brui aan. Ze wou weer vrij zijn.

Een gelukkig huwelijk dat 12 jaar heeft standgehouden hield op te bestaan. Hiermee ben ik de eerste en enige in mijn familie die een echtscheiding heeft aangegaan. Van mijn kant geheel ongewenst. Dit was het laatste wat ik ooit wou. Hoewel het maatschappelijk geheel aanvaard wordt en de dag van vandaag eerder een onderdeel van een levenscyclus is geworden, heb ik het altijd ervaren als een blaam. Iets uiterst belangrijk waarin ik heb gefaald.

Het heeft me emotioneel veel moeite gekost dit te boven te komen. Haar proberen los te laten in mijn hart en hoofd. Vrede vinden met hoe het is geëindigd en trachten nog een beetje gelukkig te kunnen worden in de toekomst die voor me ligt.

Het eerste jaar van weer alleen te zijn bleek het een onhaalbare opdracht. Ik leefde van dag tot dag. Maakte weinig plannen. Verscheurd van verdriet en spijt. Een constante grauwgrijze bewolking boven mijn hart. Ik kon maar niet vatten wat ze me aandeed. Degene waarvan ik zoveel heb gehouden, en nog steeds ondanks alles. Degene waarmee ik oud zou worden.

De scheidingsprocedure ging snel en humaan. Geen advocaten, geen geruzie, geen getrek aan beide kanten om er het best financieel uit te komen. We hebben samen de verdeling opgemaakt. Elkaar nog het beste toegewenst en sindsdien geen enkel contact meer met elkaar gezocht. Haar laatste wens werd ingehuldigd: Ik liet haar geheel vrij.

(wordt vervolgd)