Deze week zit er bij Knack een bijlage over het thema 'geluk'. Ik zou iedereen zeker aanraden die eens in huis te halen, want het is interessante en bijzonder goed geschreven lectuur. Zo zond Knack zijn 'meest ongelukkige redacteur' op zoek naar het geluk. Het gaat om een single die een onbeantwoorde liefde en een stukgegane vriendschap moeilijk kan verwerken. Die geluksqueeste leidt hem zowel naar een therapeute als naar een B-dagtrip richting Baraque Michel. Echt verrukkelijke lectuur en een zeer geslaagde mix van ernst en humor!
Ik had een tijdje geleden al het uitstekend boek 'De geluksformule' van Stefan Klein gelezen en heel wat dingen uit dit themanummer klonken mij bekend in de oren. Maar toch stak ik er ook nog wat nieuws van op.
Voor wie niet het geluk had dit nummer nog in de krantenwinkel te vinden, een paar interessante fragmenten:
Uit onderzoek bij tweelingen blijkt dat vijftig procent genetisch bepaald is, tien procent afhankelijk van de omstandigen en de overige veertig procent die hebben we zelf in de hand.
Het is algemeen bekend dat geluk besmettelijk is. Het helpt dus om je tussen gelukkige mensen te bewegen. Daar is al veel onderzoek naar gedaan. Het geldt zelfs voor verre bekenden. Als de vrienden van je vrienden Het Geluk gevonden hebben, dan is de kans groter dat ook jij Het Geluk zal vinden.
Stel je niet als doel Het Geluk te vinden. Zo werkt het natuurlijk niet, zo heeft nog nooit iemand Het Geluk gevonden. Je moet je een ander doel stellen. En het positieve neveneffect daarvan is dat je het geluk vindt. Doe bijvoorbeeld eens drie aardige dingen voor mensen. Uit onderzoek is gebleken dat dat werkt.
Hoe realistischer je wensen zijn, hoe beter. Wie de lat te hoog legt, riskeert er los onderdoor te lopen. Wensen, verlangens en verwachtingen enigszins in toom houden, is zeer verstandig. Of, om het met de boeddhisten te zeggen: 'Hoop het beste, maar verwacht het ergste.'
Twee woorden volstaan om alles samen te vatten: andere mensen. Er is in de positieve psychologie niet één conclusie of theorie te vinden die niet benadrukt hoe belangrijk andere mensen zijn voor ons geluk en onze gezondheid.
Mooi is ook het interview met Linda De Win (vijftiger en single). Haar uitspraken zullen velen herkenbaar in de oren klinken: 'Mijn geluk hangt niet af van een relatie, maar ik moet wel weten dat er mensen zijn bij wie ik terechtkan. Mensen ook die door de glitter en de schijn van de media heen kijken. Al moet ik toegeven dat ik het vroeger makkelijker vond om alleen gelukkig te zijn dan nu. Misschien omdat mijn beide ouders overleden zijn en mijn zussen en ik hebben geen kinderen. ik heb nooit verlangd naar een huis, een tuin of een man om me aan vast te ankeren, maar soms denk ik: wat als als mijn wereld verkleint tot enkel mezelf en mijn zussen? Geniet van het nu, zegt mijn beste vriend dan. Als hij het me vaak genoeg zegt, lukt het me wel.'
Van mezelf durf ik denken dat ik redelijk goed met een computer overweg kan. Ik lees blogs, gebruik Facebook en Twitter, gebruik een heleboel on line-tools, enzovoort enzoverder. En toen, een paar weken geleden, besloot ik me op een gekende datingsite in te schrijven. Ik voelde me helemaal verloren, net alsof ik voor de eerste keer achter een computer kroop! Wat een gedoe is met dat daar, op die datingsite. Ik heb het niet over de oubollige look, de gebruiksvriendelijkheid die veel te wensen overlaat, of de erg onlogische navigatie op sommige pagina's. Ik heb het ook niet over het feit dat het wel een beetje raar is, zo naar mensen kijken en je afvragen wie er bij jou zou kunnen passen. Daar is zo'n datingsite natuurlijk voor, en het is maar goed ook dat die bestaan.
Nee, ik voelde me verloren omdat het net zo lijkt alsof er een heleboel ongeschreven regeltjes en afspraken zijn, die je wellicht al lerend moet ontdekken. Hoe ontdek je of iemand eerlijk is in zo'n korte beschrijving? Waar leg je je grenzen? Zelf haak ik af als ik weer eens een stuk schabouwelijke tekst zie, maar is dat wel slim? Minder zit achter dat tekstje een ik-weet-niet-hoe-toffe vrouw die het niet nodig vindt een foutloos stukje neer te pennen? Ik betrapte me erop van enkel naar profielen met foto's te kijken, want je wil toch wel weten wie je contacteert. Maar daarmee sluit je natuurlijk een heleboel mensen uit.
Sommigen gaan wel erg ver in het uitdrukken van hun wensen waaraan een eventuele latere partner wil doen. Soms is het zo specifiek dat ik me afvraag of ze ooit wel iemand gaan vinden die eraan voldoet. Pet af als hen dat lukt!
En zijn mijn eerste stappen op die datingsite een succes? Niet echt, neen, maar dat heeft wellicht ook met mij te maken. Eerst nog wat rondkijken en mij de ongeschreven regels van het spel eigen maken... ik hou jullie op de hoogte!
Op mijn werk begeleid ik een jongere van 17 jaar met een matige mentale handicap, wiens grootste probleem momenteel is dat hij dringend een lief zoekt. En dat is precies de reden waarvoor ik hem begeleid (en dan te bedenken dat ik zelf single ben...) ! Hij wil het liefst dat ik hem (zo snel mogelijk uiteraard) aan een lief help, en ik blijf hem zeggen dat ik hem wel kan helpen om goeie manieren te vinden om nieuwe mensen te leren kennen, maar dat ik niet kan garanderen dat daar een lief zal tussen zitten. De liefde, nietwaar, laat zich niet dwingen en het gebeurt gewoon (of niet, dat kan dus ook). Maar het liefst van al wil hij toch (en dat herhaalt hij toch wel zowat om het kwartier) een garantie van mij dat wat ik hem zal leren, hem een lief zal opleveren.
Het is al te makkelijk om bovenstaande weg te wuiven aan de hand van zijn handicap. Die handicap maakt het zeker moeilijker voor hem om in te zien (en vast te blijven houden) wat ik hem vertel over mensen leren kennen en een lief vinden, maar los daarvan vind ik zijn vraag eigenlijk heel herkenbaar. Meer zelfs, deze begeleiding zet me soms zelf aan het denken.
Het voorbije anderhalf jaar heb ik heel wat mensen leren kennen. Daar heb ik "moeite" voor moeten doen, om die nieuwe mensen te leren kennen. Letterlijk in die zin dat ik dingen moest gaan doen, buiten komen, een cursus volgen, op uitnodigingen ingaan voor "evenementen" die ik vroeger aan mij zou hebben laten voorbijgaan,... en figuurlijk in die zin dat ik grenzen heb moeten verleggen, dat ik mezelf heb moeten leren openstaan voor dingen waarvoor ik me voorheen afschermde, (voor)oordelen moest loslaten, bereid moest zijn om dingen op me af te laten komen. Als ik terugkijk, ken ik nu een pak meer mensen dan toen, en met sommige heb ik wel "intensief" contact en is de band wel vrij nauw (er waren ook ontmoetingen die "niets opleverden" : soms klikt het niet en blijk je niets gemeen te hebben). Er zijn mannen tussen en (vooral) veel vrouwen. De contacten zijn aangenaam, voorzeker. EN ik ben nog steeds single... Een garantie is het dus niet, en toch zou ik ook graag zo een garantie krijgen. Want soms ben ik een beetje ongerust : komt het wel goed ? Ook ik zou graag de truc willen leren kennen, de ultieme tip krijgen om aan een lief te geraken. Niet op dezelfde (puberale) manier als de puber die ik begeleid natuurlijk, maar toch... Ik kies er niet voor om alleen te zijn, integendeel. En ik maak me minder illusies dan vroeger (of dan jongeren) over relaties : ik weet hoe ingewikkeld ze kunnen zijn, hoe moeilijk, hoe ver af ze kunnen staan van rozegeur-en-maneschijn én toch heel waardevol, voedend en deugddoend ze kunnen zijn. Als ik vandaag iemand tegenkom waarop ik verliefd word, is het zelden een blikseminslag, maar eerder een groeiend besef. En dat geldt -zo lijkt het- ook voor de single vrouwen die ik ken. Misschien is het omwille van onze leeftijd, maar we storten ons niet meer zomaar in een relatie met iemand die we leuk vinden. En dat is waarschijnlijk maar goed ook.
En toch, soms wou ik gewoon dat er iets was wat je kan doen om aan een lief te geraken, als bij toverslag...
Wanneer ik om 7 uur wakker word, is er duidelijk al leven in huis. Iets later ga ik naar het toilet en prompt komen de 3 oudste kinderen naar me toe gelopen. Ze wilden me niet wekken, zeiden ze, en daarom hebben ze in hun kamer samen een gezelschapsspel zitten spelen. Wat flink en lief van ze. Een pluim op de hoed van de mama die ze dit respect voor de nachtrust blijkbaar van jongs af aan heeft ingelepeld!
Ik bekijk het spel dat ze aan het spelen zijn en zie dat het de versie voor volwassenen is. De versie voor kinderen lag namelijk nog in de living, waar ik sliep. Wanneer ik vraag of die versie niet te moeilijk is, antwoordt de oudste (de enige die de vraagkaartjes kan lezen): ‘Nee, da’s niet te moeilijk, want ik ben al 7!’. Pas 7 en al zin in de volwassen versie, van ambitie gesproken.
07.20 uur: zombies aan de ontbijttafel
De mama komt naar beneden. De baby op de kamer nemen, was geen goed idee. Bij het minste geluidje is ze opgestaan en dus zijn er nu ettelijke koppen koffie nodig om de mama-zombie tot leven te wekken.
Mijn nacht was trouwens ook niet al te best. Alle bedden en mijn luchtmatras waren ingenomen door mijn gasten. Dus sliep ik op tuinzetel-kussens. Die zijn lekker zacht. Maar als je twee kussens na elkaar legt, durven die wel eens elk een andere kant opgaan. Gevolg: een ellendige nacht op het ene veel te kleine kussen.
Mama en ik zijn niet de enigen die nachtrust te kort zijn gekomen. De mama ziet onmiddellijk dat ook broertje en zusje die bij grote broer sliepen niet uitgeslapen zijn. Grote broer is namelijk een vroege vogel en hij heeft de anderen gewekt. Ik merk er zelf weinig van. Deze kinderen bruisen van energie. De kussens van de tuinzetels blijken prima te zijn om mee over mijn parket te glijden. Wat zal mijn parket straks weer blinken na deze ongeplande grote boenactie! En mijn zetels zijn tof om in te ravotten. Ik prijs me gelukkig dat ik nog geen nieuwe meubels heb gekocht en bedenk dat ik daar maar beter nog maar even mee wacht tot de kinderen van mijn vrienden en familie wat ouder zijn.
08.00 uur: leve de ochtend-tv!
De mama is er niet voor om kinderen ’s morgens vroeg al voor de tv te zetten, maar soms heb je als ouder ook wel eens een rustig moment verdiend, niet? De tv gaat aan en we genieten van een half uurtje ongestoord kletsen.
08.30 uur: amusement in het appartement
Buiten giet het pijpenstelen, maar de kinderen vervelen zich geen moment. Ik dacht altijd dat ik in mijn appartement bitter weinig had om kinderen te entertainen, maar dat blijkt goed mee te vallen. Gisteren ontdekten de kinderen binnen de 5 minuten na hun aankomst mijn gezelschapsspelletjes, ook al lagen die ergens verscholen in een donker berghok. Ook de kleurboekjes en een puzzel bevallen hun zeer. Andere activiteiten zijn: met z’n allen op de luchtmatras gaan liggen om ze te laten leeglopen, mijn keuken stofzuigen en de vaatwasmachine vullen. Op die leeftijd vinden ze huishoudelijke werkjes nog leuk, dus daar moeten we van profiteren voor zolang het duurt.
10.00 uur: de stad in
De hemel klaart uit en we gaan de stad in. Telkens is het kibbelen om op het knopje van de lift en het knopje in de bus te mogen drukken. Ik stel een eerlijke beurtrol voor ter vervanging van hun ‘wet van de snelste’ en de vrede is terug in het land.
We weten de kinderen te motiveren met een zoektocht naar het portret van Sint-Niklaas in de Sint-Niklaaskerk en daarna een wandeling naar het groot kanon.
15.00 uur: bootje varen
Na een stevig middagmaal in het appartement trekken we weer naar de stad. Door de stad varen met een bootje, het lijkt ons een mooie activiteit om met kinderen te doen. Maar eigenlijk zijn kinderen niet geïnteresseerd in al die mooie uitzichten en de toeristische uitleg van de gids. Zo ver mogelijk uit de boot hangen met hun handen in het water, dat is pas leuk! Tot mama zich vreselijk boos maakt en ze beteuterd stil blijven zitten op hun plaats.
16.00 uur: het Gravensteen
Het Gravensteen is echt een aanrader om met kinderen te doen. Ze mogen trouwens gratis binnen, net als de Gentenaars. Natuurlijk hou je ze het best wel goed in het oog, want er zijn plaatsen waar nieuwsgierige klauteraars de dieperik in kunnen donderen.
18.00 uur: oppakken en wegwezen
Na de boterhammen laden we de auto in. De kinderen zijn moe en lastig. Mama maakt dus dat de spullen en de kinderen zo snel mogelijk in de auto zitten, want ze hebben nog een lange rit voor de boeg. Resultaat van al die haast: een pak vergeten spullen. Een papflesje, een pluche konijn, de schoentjes van de baby, het koekjesmeel, de koeltas, enz. Gelukkig bestaat er een bedrijf waarmee je voor amper 4 euro pakjes kan verzenden.
19.00 uur: rust
Ik geniet van de stilte in m’n appartement.
Toch kijk ik ook tevreden terug op dit weekendje moederen. Als zo’n klein Pipi Langkous-meisje met een gezicht vol sproetjes aan je hand komt lopen, dan krijg je echt een warm gevoel vanbinnen. Dan besef je meteen ook dat een kind het jouwe niet hoeft te zijn om het graag te kunnen zien en er band mee te kunnen opbouwen. En da’s toch wel een hele geruststelling als je op mijn leeftijd single bent en de kans bijzonder groot is dat een toekomstige partner al kinderen zal hebben.
Wat ik wel moeilijk vind, is mijn positie als ‘niet-ouder’. Je bent de ouder niet, maar toch draag je mee zorg voor de kinderen en je hebt natuurlijk ook je eigen ideeën over wat wel en niet kan in je appartement. Ik kan me gerust inbeelden dat dit in nieuw samengestelde gezinnen meer dan eens problemen stelt. Ik hou me meestal low profile. De mama is tenslotte de opvoedster van de kinderen. Maar als de kinderen bij hun gestoei op mijn parket tegen de baby glijden zodat die met z’n hoofdje op de grond smakt, kan ik het echt niet laten om ze een flinke uitbrander te geven.
De mama en ik hebben dit weekend een mooie ‘tijdelijke vennootschap’ gevormd en dat was ook nodig, want alleen voor 4 kinderen zorgen, van baby tot lagere schoolkind, is geen makkie. Chapeau voor de mama die er meestal alleen voor staat. Het voelt wel leuk om met z’n twee zo samen voor de kinderen te zorgen. Met een man van wie je houdt, moet dit tandem-gevoel, dit gevoel van samen iets op te bouwen echt wel super zijn.
Wat dit weekend me ook deed beseffen, is hoeveel gezinnen er eigenlijk wel wat extra ondersteuning kunnen gebruiken bij de zorg voor de kinderen. Er zijn massa’s moeders en vaders die helemaal alleen kinderen opvoeden en die maar al te graag mensen zouden kennen waar de kinderen af en toe eens een weekendje kunnen doorbrengen. Na de angsten die ik uitstond toen broertje even vermist was (zie mijn vorig stukje), besef ik echter meer dan ooit wat voor een verantwoordelijkheid het is om op kinderen van anderen te letten. Sorry, beste mensen, hoewel dit appartement dit weekend een waar speelparadijs is gebleken, ga ik de eerste weken toch niet aanbieden om jullie kindjes eens aan mij toe te vertrouwen. En al helemaal niet om ze eens mee te nemen naar de binnenspeeltuin van Boudewijnpark.
'Als je zin hebt, mag je gerust eens een weekend langskomen met de kinderen', zei ik. Dat moest ik geen 2 keer zeggen. Uiteraard omdat we het goed met elkaar kunnen vinden, ook al kennen we mekaar nog maar pas. Maar toch ook wel omdat de uitnodigingen om met z'n allen te komen logeren best wel schaars zijn als je 4 kleine kinderen hebt van 10 maand tot 7 jaar.
'Ha, ik heb nog tickets liggen voor het Boudewijnpark in Brugge', zei ze. 'Ik hoop dat je met ons meewil, want eerlijk gezegd zie ik me dat niet alleen doen met mijn vierspan'.
zaterdag, 14.00 uur: het rad dat draait en draait en draait
De kinderen stormen enthousiast het Boudewijnpark in. We kruipen met z'n zessen in het reuzenrad. De kleintjes vinden het heerlijk om aan het wiel te draaien dat zich in het midden van onze duikersklok bevindt. Bijgevolg gaan we niet alleen de hoogte in, maar draaien we ook nog eens heel de tijd rond onze as. Ik word draaierig en misselijk, maar de kinderen zijn niet te houden. Ik ken de kindjes nauwelijks en een welgemeende oorvijg lijkt me dan ook niet wenselijk in dit stadium van onze kennismaking. De mama merkt wel dat ik steeds bleker word en maant ze aan om ermee te stoppen. Maar het kinderlijk enthousiasme haalt het van het gezag van mama.
14.15 uur: supernanny is kotsmisselijk
Mama en de kindjes willen naar de roetsjbaan en het grote wiebelschip. Ik besluit wijselijk voet aan wal te houden. En dat komt goed uit. Want baby is hongerig. En ik ben dol op baby's. De prille liefde is wederzijds. Baby eet het hele Olvarit-potje uit en bedankt me met de mooiste glimlachjes.
17.30 uur: kaka en speeltuin
Het potje Olvarit is blijkbaar verteerd. De kaka komt langs alle kanten uit de overvolle luier gelopen. Maar mama heeft enkel nog luiers in de auto. Ik stel voor met de 3 grotere kinderen naar de binnenspeeltuin te gaan terwijl mama met baby naar de auto gaat.
17.55 uur: kind vermist
Broertje is vermist! Daarnet zag ik hem nog rennen naar het toilet, maar omdat ik niet uit het zicht van de andere twee wou verdwijnen, liep ik hem niet achterna. Als je in het eerste leerjaar zit, kan je toch al alleen naar het toilet, niet?
20 minuten later blijkt hij compleet spoorloos. In het toilet lijkt hij niet meer te zijn, in de speeltuin ook niet (voor zover je een kind kan terugvinden in de massa wriemelende kinderen en in die zaal vol met geheime tunnels, speelhuisjes en andere heerlijke verdwijnplekjes). Ik vervloek mezelf omdat ik ooit het verdoemde voorstel deed om op de kindjes te letten. Ondanks mijn toenemende paniek besluit ik toch nog maar even te wachten met het verwittigen van Child Focus en eerst de mama te bellen. Die is niet al te ongerust, want de schoenen van broertje (die hij moest uitdoen om in de speeltuin te mogen) staan er nog steeds.
Ik zoek ondertussen een verantwoordelijke die wil omroepen dat broertje naar supernanny (hum, hum) moet komen. Men vraagt een beschrijving van het kind. Meer dan 'hij droeg een wat te grote jeans' kom ik niet. Tja, ik zag broertje vandaag dan ook voor het eerst en zijn nochtans stoere piraten-trui heeft blijkbaar toch geen onvergetelijke indruk gemaakt.
18.00 uur: mannelijke trots is de boosdoener
Broertje is terecht! Hij had zich verscholen in de toiletten nadat hij die niet tijdig kon bereiken en een kakabroek had. Zijn mannelijke trots belette hem dit op te biechten aan supernanny die hij tenslotte nauwelijks kende. Tja, hoe zou je zelf zijn op je eerste date? Ik sluit hem in m'n armen, maar ook weer niet te ontstuimig, de kakabroek weet je wel.
19.30 uur: de kindjes lusten alles
Mama doucht de kindjes. Ik steekt de pizza's in de oven. 'De kindjes lusten alles', had de mama me verzekerd, 'vooral pizza!' Maar de pizza margerita van de Colruyt blijken ze niet te lusten: 'Bah, daar liggen paprika's op en dat lust ik niet!'. Pizza Hawai dan maar. 'Ik hou niet van ananas.' x 4
20.30 uur: moge de rust nederdalen in dit appartement
Mama tracht baby te doen stoppen met huilen en ik tracht de drie andere kinderen stil te krijgen. 'Ik heb geen donsdeken. Broer heeft alles naar zich toegetrokken'. 'Zus duwt mij.' 'Broertje laat winden.' 'Hihi, haha'.
21.00 uur: the sound of silence
Eindelijk iets wat enigszins op stilte begint te lijken. Weliswaar dankzij de twee deuren tussen baby's kamer en de living. Een rustige babbel zonder constante onderbrekingen. Op sommige dagen apprecieer je dat meer dan anders.
23.00 uur: een vrijgezel die gaat nooit slapen...
Mama is eigenlijk al oververmoeid aan dit weekend begonnen en geeuwt de sterren van het dak. We besluiten te gaan slapen. Want onze 4 natuurlijke wekkers zullen ons morgen bij dag en dauw wekken. En mama die de kamer deelt met baby krijgt hoogstwaarschijnlijk zelfs nog minder respijt.
