Die avond zie ik na het werk dat een onbekende het voorwiel van MIJN fiets aan de fietsenstalling heeft vastgemaakt met ZIJN slot. Een welbekende dieventruck, zeggen m'n collega's. De fiets waarop je een oogje hebt laten vallen, zet je op slot. Bijgevolg kan de eigenaar hem 's avonds niet zomaar mee naar huis nemen. 's Nachts kom je dan rustig je slot losmaken waarna je de fiets in je bestelwagen kan laden. Dan heb je thuis alle tijd om het andere slot met een slijpschijf open te maken.

Zo snel mogelijk het vreemde slot laten verwijderen, da's dus de opdracht. Maar ik ben mijn gsm thuis vergeten en kan dus niet beginnen rondbellen om vrienden met een stevige tang te vinden. Dus bel ik de politie.

Een uurtje later zijn alle collega's naar huis en sta ik moederziel alleen in het donker te verkleumen op de parking van het werk. Had ik m'n gsm maar bij. Dan had ik kunnen wachten in het café wat verderop en had de politie me kunnen bellen bij aankomst. Gelukkig komen ze er snel aan.

Ik ben nog maar net weer thuis wanneer de vaste telefoon rinkelt. Mijn moeder. 'Lies, je kunt niet geloven hoe blij ik ben je te horen. Ik was doodongerust. Ik probeer je al uren te bereiken via je vaste lijn. Ik dacht al dat je in een Gents ziekenhuis lag. Je hebt je gsm niet bij en hoe kan men dan weten wie men moet verwittigen als er iets met jou gebeurt?'

'Hoe weet jij dat ik mijn gsm niet bij heb?'

'Wel, je poetsvrouw heeft ons gebeld met jouw gsm. Je bent naar je werk vertrokken en hebt de deur op slot gedaan in plaats van ze gewoon achter je dicht te trekken zoals je anders doet. Gelukkig vond je poetsvrouw ons nummer in je gsm en kon je vader haar komen bevrijden met de sleutel die wij hebben. Hij liet een post-it achter met de vraag ons te bellen en toen je niets van jou liet horen, passeerden alle rampscenario's door mijn hoofd. Heb je trouwens wel een briefje in je portefeuille met de mensen die men moet verwittigen als er iets met jou gebeurt?'

Help, door 1 ogenblik van verstrooidheid zat m'n poetsvrouw meer dan een uur opgesloten. Gelukkig reageerde ze heel vergevingsgezind. Ik prijs mezelf gelukkig dat de verstandhouding met mijn poetsvrouw zeer goed is. En mijn ouders, die vergeven het me ook wel dat ze een 50-tal kilometer moesten rijden terwijl m'n buurvrouw ook een sleutel heeft. Maar dat wisten ze blijkbaar niet, laat staan dat ze haar nummer hadden.

'Toch wel vreemd dat ik zo op één enkele dag twee situaties tegenkom die te maken hebben met sloten', zeg ik 's anderendaags tegen een paar vriendinnen. 'Je zou bijna gaan geloven dat men mij iets duidelijk wil maken' Da's toch simpel, zegt vriendin 1. 'Op elk slotje past een sleutel', da's de boodschap. 'Maar soms vind je de sleutel niet', vult nummer 2 aan. 'Op zo'n momenten is een goed netwerk belangrijk.', zegt nummer 3. 'En dat zit in je gsm', vul ik aan.

De moraal van dit verhaal is dus dat je je netwerk nooit te goed kan soigneren en maar beter altijd je gsm bij je hebt. En bovendien zorg je er ook het best voor dat je ouders of andere klaar-om-in-de-bres-te-springende personen de nummers van je buren en beste vrienden hebben en omgekeerd. Voilà, mijn 2 slotenaffaires waren geen ramp, maar ze hebben er in elk geval voor gezorgd dat de krijtlijnen van mijn rampenplan nu toch zijn uitgetekend.