Dinsdag 28/01 hebben we onze tweede oponseentje-badmintonsessie gehad. Helaas waren er wat afzeggingen, waardoor de verhoopte 8 personen niet gehaald zijn. Uiteindelijk waren we met het ongelukkige aantal 5 (oneven), waarvan wel 4 nieuwe gezichten.
De samenstelling dit keer was twee (bescheiden) badmintonners, één tennisser en twee beginners. Dat leverde leuke 1-tegen-1, 2-tegen-1 en 2-tegen-2 setjes op.
Het enthousiasme was zo groot deze keer dat er zelfs, op initiatief van de enige dame in het gezelschap, onmiddellijk een derde editie werd vastgelegd. Maandag 10 februari zijn er 2 pleintjes voor ons gereserveerd tussen 19 u en 20 u in sporthal Driebeek in Gentbrugge. (Vlakbij de afrit van de E17.) Drie spelers hebben al toegezegd, andere geïnteresseerden geven hun emailadres door via oponseentje@gmail.com en dan wordt dat zeker doorgespeeld aan Lore die dit keer de inschrijvingen bijhoudt.
'Breng je mijn railpass straks mee ?', vraag ik aan de vriendin. 'Want volgend weekend wil ik mijn tante en nonkel bezoeken.'
's Anderendaags zit ik al op de trein. Nonkel is niet meer.
Bedenkingen van een single bij de dood. In 3 bedrijven.
Zonder man, zonder kinderen en straks ook zonder ouders
Eerst verlies je opa's en oma's. Dan volgen nonkels en tantes. En je voelt de man met de zeis naderen. Straks maait hij ook nog je ouders weg. Je beseft nu al dat dit voor jou als single een nog grotere mokerslag zal zijn dan voor de anderen die een partner en/of kinderen hebben. Twee schouders, dat is gewoonweg niet genoeg om een doodskist te torsen.
'Door de dood van mijn moeder ben ik ten volle gaan beseffen hoe waardevol het is om een relatie te hebben', zegt de getrouwde vriendin. Ook zonder een ouder verloren te hebben, kan je perfect begrijpen wat ze bedoelt.
Ik heb niet het gevoel dat mijn leven op pauze staat. Verre van: ik nam beslissingen de laatste jaren, die van het harde soort!
Veranderen van werk nadat je eindelijk had beslist voor jezelf een huisje te kopen.
Jezelf de harde waarheid voorhouden dat die mooie villa samen met een partner er nu even nog niet komt, maar dat je daarom niet op de rem moet gaan staan.
Roeien met de middelen die je hebt. We gaan vooruit, en ’t is ook goed zo.
Maar hoe meer ik mezelf vertel dat ik het zalig vind om zelf te kunnen kiezen welke zetel ik in m’n zelf gerenoveerde rijhuisje deskundig zal neerpoten,
hoe meer m’n innerlijke ziel hunkert naar een namiddagje Molecule met die ene man!
De voorbije maanden heb ik twee volledig tegengestelde ervaringen meegemaakt.
Situatie 1:
vrouw 1, leren kennen via een datingsite. We waren het er op de 1e afspraak onmiddellijk over eens dat het niets zou worden, maar we wilden gerust nog eens afspreken. Gewoon. Sociaal netwerk uitbreiden.
Na enkele maanden kwam vrouw 1 echter met een bekentenis. "Ik ben toch verliefd geworden op jou. Ik wist niet dat dit voor mij kon: eerst vrienden worden en dan verliefd worden."
Situatie 2:
vrouw 2, leren kennen via dezelfde datingsite. We waren het er op de 1e afspraak onmiddellijk over eens dat het echt klikte, zonder dat er daarom sprake was van verliefdheid bij een van beiden.
Enkele dagen na de eerste date kwam vrouw 2 echter met een bekentenis. "Ik voel het niet en als ik het niet onmiddellijk voel, zal ik nooit verliefd worden. Maar het klikt echt, dus wil ik gerust vrienden worden."
Er is op deze blog al enkele keren vermeld dat singles het verwijt krijgen van ‘te kieskeurig’ te zijn. Ik ben het er volmondig mee eens dat je kieskeurig moet zijn en dat alleen het beste goed genoeg is, maar moet je er vanuit gaan dat de vonk de eerste 5 minuten moet overslaan? Is het geen logische reflex om iemand eerst te leren kennen? (In het scenario waar het verbazend goed klikt.)
Heel eerlijk? Ik weet het zelf ook niet. Ergens geloof ik ook in die bliksem, maar ik geloof ook in het geleidelijke scenario. Waar geloven jullie in? En wat betekent dat naar verwachtingen bij mogelijke dates?
Met dank aan onze gastblogger. Jouw stukje is ook welkom bij oponseentje@gmail.com
Bijna had ik het opgegeven, de datingsites. ‘Nog een laatste keer’ had ik mezelf beloofd... en dat bleek een wel heel leuke meneer te zijn op date één, zo leuk dat ik een voorstel voor een tweede date op tafel gooide. En die meneer zag dat ook wel zitten, dus ‘jippie!’ maal één.
Date twee: wederom heel gezellig en gelijk gingen we beide akkoord met een derde date: wederom ‘jippie!’, deze keer maal twee.
En dan... een sms... hij zag het niet zitten, een relatie... wel om vrienden te zijn ‘with benefits’. En toen meneer mijn telefoontje kreeg dat het wel heel laf was deze boodschap via sms te brengen, viel hij uit de lucht: een mevrouw met pit én een mening, dat had hij niet verwacht!
Gelukkig is er de steun van vrienden die me opbeuren en me doen beseffen: ‘geen date, geen leed!’ Het datingsiteboek doe ik bij deze toe...
Met dank aan onze gastblogster. Wil jij ook jouw single-ervaringen delen met andere lezers, mail dan naar oponseentje@gmail.com
Een tijdje terug hadden we hier een spelletjesnamiddag gelanceerd, in Gent. De reacties waren talrijk en de opkomst was groot, dit kon alleen maar uitdraaien op een fijne namiddag.
En dat werd het ook! Het zat om 14 uur goed vol in De Loge en met ons 15-tal hadden we enkele tafels in een knusse hoek. De combinatie van 'veel soorten spelletjes' met 'een fijne bende spelers' had een heel gezellige namiddag als resultaat. Wetende dat slechts enkelen elkaar al kenden, was het knap hoe de sfeer er meteen in zat... en hoe! Er werd uitgelegd, gevraagd, geprobeerd, gelachen, geteld, enz. Nog nooit iemand zo content gezien met dat hij/zij wormen had, er klonken kreten als 'Set!' of 'Ai nee toch ni' en 'Uno!' of 'Ja, pakt er maar 7 bij!', er werd gekoloniseerd, falende strategieën geprobeerd, blokjes afgepakt en teruggepakt, enz enz.
De tijd vloog voorbij en rond 19u werden de spelletjes al weer opgeborgen. Met een kleiner groepje van zeven werden enkele resto's gecontroleerd op een vrije tafel en in Savarin hadden we prijs. Lekker gegeten en de avond afgerond met fijne uiteenlopende babbels.
Iedereen vond het een heel plezante dag en kijkt al uit naar een vervolg!
En nu net dat vervolg, wordt hierbij gelanceerd: wie zin heeft om eens zo'n supercoole, keiplezante, bangelijke, vree wijze spelletjesnamiddag mee te beleven, rond 14u ergens in Gent, kan dit aangeven in deze Doodle. Gelieve dit te doen vóór 31 januari, dan wordt gekeken welke datum het meest succes heeft en worden de details (waar) op deze blog gezet.
De kogel is door de kerk: we gaan badmintonnen op dinsdag 28 januari om 20 uur in Catalpa Lochristi.
Extra deelnemers zijn welkom. Wel graag vooraf mailen naar oponseentje@gmail.com. Als je je inschrijft, rekenen we erop dat je komt. Ben je toch onverwacht verhinderd, dan verwittig je zo snel mogelijk de organisator.
Kan iedereen die komt ook een mailadres doorgeven via oponseentje@gmail.com? Er zijn namelijk een aantal mensen die de Doodle hebben ingevuld, maar van wie we geen mailadres hebben.
Met dank aan de organisator van deze activiteit. Wil jij ook iets ondernemen met andere lezers van deze blog, mail ons dan je uitnodiging. We publiceren ze graag.
We hadden het hier al meermaals over de boekdates bij Brazza Café. Nu is er een nieuw initiatief: de pop-upleesclub.
Altijd al lid willen worden van een leesclub, maar een agenda boordevol deadlines hield u tegen? Dan is de pop-upleesclub in Brazza Café iets voor u. Deze eenmalige leesclub zet op donderdagavond 16 januari 2014 zijn tanden in Het diner (2009) van Herman Koch. Om nadien op te gaan in rook. En af en toe nog eens te verschijnen, enkel voor wie goesting en tijd heeft.
In Het diner gaan twee echtparen een avond uit eten. Ze praten over alledaagse dingen, maar ondertussen vermijden ze waar ze het eigenlijk over moeten hebben: hun kinderen, die samen iets vreselijks hebben uitgehaald. De toekomst staat op het spel en het verleden zit mee aan tafel in deze roman op de leest geschoeid van een Griekse tragedie.
Wanneer? Donderdag 16 januari 2014, 19.30 u.
Waar? Brazza Café, Koningin Maria Hendrikaplein 66, 9000 Gent. Je kan in deze brasserie ook aperitieven en een hapje of een snack eten. De keuken blijft die avond open tot 19 u.
Hoe? Alle deelnemers lezen vooraf Het diner (Herman Koch, 301 p.). Ook het bekijken van de verfilming, die nu in de bioscoop draait, kan interessant zijn.
Inschrijving en meer info? leen.van.hoorde@telenet.be of aan de toog in Brazza Café.
Geduldig aanschuiven voor een drankje (of de lange wachttijden van de vorige jaren indachtig zelf je drank meenemen), stampen met de voeten (ondanks die 2 paar warme kousen in je winterlaarzen), afspreken met vrienden en die vervolgens (soms meermaals) verliezen in het geharrewar, kennissen tegen het lijf lopen, ... Het hoort er allemaal bij.
Wat al evenzeer deel uitmaakt van de jaarlijkse traditie is de vraag 'Zullen we iets gaan eten?'. Die wordt traditioneel gevolgd door een lange fanfare van honger en dorst tot er eindelijk een brasserie is die voldoende plaats heeft voor het hele gezelschap.
Gelukkig komt de wijsheid met de jaren en gaan we dit jaar iets vooruitziender zijn. We gaan zowaar vooraf reserveren! Heb jij ook zin om mee te gaan eten met andere bloglezers, laat dan ten laatste aanstaande woensdag iets weten via oponseentje@gmail.com. Laat je niet tegenhouden als je (nog) niemand kent. Zoals je kon lezen in de verslagen van vorige blogactiviteiten ben je lang niet de enige. Ook niet-Gentenaars zijn trouwens welkom. We zien elkaar dan tegen 12.30 uur in het restaurant op wandelafstand van de nieuwjaarsreceptie. Het adres krijg je via mail zodra we hebben geboekt. Uiteraard kiezen we een veggievriendelijke eetplek.
Bij mooi weer kunnen we in de loop van de namiddag samen met de rest van de Gentse beau monde een ommetje doen in het natuurreservaat De Bourgoyen (met de bus bereikbaar vanuit het centrum). Bij minder mooi weer verzinnen we ter plekke wel iets anders.
Nee, het was spijtig genoeg niet Nepal maar Oudburg, de naam van een gezellig Nepalees-Indisch restaurant in het hol van de Gentse binnenstad. Buiten geen eeuwige sneeuw maar vluchtige regen, binnen geen kleurrijke sherpa’s maar een bonte verzameling van 7 Vlamingen tussen ca. 27 en 43 jaar, 3 vrouwen en 5 mannen. Het initiatief had dus wel succes: de ontkerstening van de Vlaming zet zich door, zelfs op Kerstavond!
Om 19 u 15 zat iedereen nieuwsgierig heen en weer te wiebelen aan tafel. Er werden, zoals het hoort, beleefde vragen gesteld: waar werk je, waar woon je, waarheen reis jij… naar Nepal natuurlijk, riepen 2 reisliefhebbers! Hieruit bleek ook dat de groep kon verdeeld worden tussen grof weg voedingsexperts en IT’ers. Er kon dus heel wat deskundig advies gegeven worden: wat is het verschil tussen de Nepalese en de Indische keuken, waarom kan je geen DVD afspelen bij de aankoop van een nieuwe laptop…
Na de verplichte vragenronde kwamen de tongen pas echt los: het alcoholpercentage steeg in het bloed (dankzij de aperitief) en de beleefdheidsgraad van de vragen daalde, wat alleen de toch wel goede sfeer ten goede kwam. In tegenstelling wat je dan zou kunnen vermoeden, steeg het intellectueel peil van de gesprekken. Misschien dat de rijke aroma’s van de Indische stoofpotjes er iets mee te maken hadden. Er werd duchtig gepalaverd over nieuwe soorten frisdranken (met gist!), schimmels van Domo broodautomaten, Norton antivirussystemen en recent gevonden bommen in de Gentbrugse meersen, dit laatste natuurlijk live meegedeeld door een IT’er vanop zijn gloednieuwe smart phone.
De uren gleden voorbij…tot we merkten dat we de enige waren die in het restaurant zaten. Het was al 23 u.
Geen cadeautjes dit jaar vanonder de kerstboom maar een digestiefje in het Damberd, zowat het enige café dat open was in een bevreemdende stille stad. Toen waren we nog met zijn zessen. De gesprekken werden wat intiemer. Uiteindelijk zijn we geëindigd met 3 mensen…tot 3 u.
‘Zo’n kerstavond heb ik lang niet meer meegemaakt’, hoorde ik iemand zeggen. Wat kan een mens nu nog maar verlangen?
Met dank aan onze gastblogger. Wil jij zelf een (niet-commerciële) activiteit organiseren voor de single lezers van deze blog, mail dan je uitnodiging naar oponseentje@gmail.com. Wij publiceren ze graag.
