Ik heb het zelf ook al meegemaakt dat mensen mij in stilte verwijderen via Facebook, en ik geef toe dat ik dit bij een aantal personen zelf ook al gedaan heb. Vaak volgt dit op een meningsverschil, een eindeloze discussie, een gebrek aan vertrouwen, ... en dan is de "Unfriend" knop een eenvoudige manier om van die persoon verlost te zijn. Soms volgt er daarna een schuldgevoel, andere keren niet, een zeldzame keer merkt een persoon dit op en durft om uitleg vragen.
En u? Bent u al eens "geghost" door iemand? Of gedumpt door een lief zonder enige verdere uitleg? En wat deed dit met je?
Met dank aan onze gastblogger. Jouw inzending is ook welkom bij oponseentje@gmail.com
Vanaf morgen kan je op Eén elke dag kijken naar 'Vind je lief'.
In België zijn er 1,6 miljoen singles, een aantal dat in vijftig jaar tijd verdrievoudigd is. Samen met Bieke Illegems gaan singles op zoek naar de ware liefde. Het programma kijkt daarbij niet alleen door de ogen van de kandidaten, maar ook door die van de socioloog, bioloog, econoom, filosoof, psycholoog, seksuoloog en matchmaker...
Op het keukenzeil maken mijn voeten meer bewegingen dan strikt noodzakelijk voor het bereiden van mijn eenpansmaaltje. De salsa muziek staat zo hard, dat ook de pannen er van lijken te gaan dansen.
Van de 'onmisbare' ingrediënten en recepten heb me nooit veel aangetrokken. Ik kijk gewoon wat er in de koelkast staat en combineer daarvan een kleurrijk geheel waarvan ik het idee heb dat mijn eigen smaakpapillen, (en niet die van lovers, kinders of ander eetgraag volk), het kunnen waarderen.
'Me gusta la cucina', mijn kennis van het Spaans komt niet erg ver, maar ik meen hier toch een toepasselijk 'Ik hou van koken/ de keuken' te verstaan. Terwijl ritmische trommels een rumba inzetten, pers ik over de paksoi net zo veel knoflook als mijn eerste lief, een Griek, plachtte te doen. Na wat ketjap en olijfolie, -dankzij de Italiaan verving ik boter door olijfolie-, leg ik even later een stukje vlees tussen het bedje beetgare groente. Een combinatie die ik opdeed door over de schouder van de Pers naar zijn kookkunsten te kijken.
Het was de Griek die me ooit overhaalde om samen lessen salsadansen te volgen, en voor zijn moeder maakte ik altijd heerlijk dikke tzaziki. Maar vandaag roer ik door de komkommer mijn eigen doorgeschoten botersla. Die boven de paprikaplant uittorent die ik van mijn laatste lief kreeg, een Hollander.
Uit de pan die ik ook van hem kreeg schep ik -om klokslag zes uur- de heerlijke paksoi naast de gekookte krieltjes. Mijn kleurrijke diner eet ik niet aan tafel op, maar zet het op een plek waar het voor mijn kinderen verboden is om te eten: naast de computer. Zodat ik, tijdens het leeglepelen van mijn bord -met hartjes-, dit logje typ.
Voor jezelf koken vind ook ik vaak niet leuk. Maar met de nodige variatie en liefde als historische basis, is het, ook in je eentje, heerlijk.
Op mijn wishlist stond onder andere: een eigen huis, helemaal van mij alleen. Zes maand geleden was het mij eindelijk gelukt. Een vrij betaalbaar rijhuisje, yes!
Maar hoe mijn huisdroom niet zorgde voor mijn droomhuis... Beetje bij beetje verdampte mijn roze wolk. Dat het een renovatieprojectje zou worden wist ik wel. Elektriciteit, vochtbestrijding en schilderen, daar was ik (min of meer) op voorbereid. Maar op een winter zonder verwarming, een lekkend dak, asbest in de schouw, een wirwar aan gevaarlijke elektriciteitsleidingen, een kookvuur dat plots ontploft, ... had ik niet gerekend.
Toen ik een dode rat in het toilet vond brak wat nog overbleef van de wolk in twee en donderde ik naar beneden. Ik kon wel wenen. Geen spiderman, superman of catwoman in de buurt om mij te redden. Gelukkig wel de dienst rattenbestrijding van de stad. Het verdikt: ze kwamen binnen via een "gang" onder de ingebouwde kast. Gewoon even opvullen met wat kippengaas en beton, easy peasy.
Met een oude pollepel viste ik het beestje uit de pot. Bah!
Toen ik éindelijk courage had om een cambio te reserveren richting doehetzelfzaak, waren we alweer twee maand later. Een half uur had ik nodig tussen alle zakken en dozen (snel)beton. Niet of wel gemengd? Extra stevig?
Drie niet-zo-vrouwvriendelijke zakken van 25 kg heffen later begon ik aan de klus. Menger-de-meng. Mijn sport voor deze week heb ik alvast gehad.
Die avond ging ik op babybezoek. Een stralend gezin, maar toen ze vertelden over de korte nachten, over hoe ze soms echt niet weten hoe iets aan te pakken, ... dacht ik aan de roze wolk.
Iedereen zijn droom. "Gewoon doén, anne" spreek ik mezelf moed in. Ik klouter er wel terug op, ik maak het wel mijn droomhuis!
Onder het mom van niets te vieren hebben bijpraten met een vriendin in een Gents caffeetje. Vergezeld van een pintje, mijn favoriete t-shirt waarvan niemand hoeft te weten dat dat een strategische keuze is en een hoofd vol verhalen die dringend gedeeld moesten worden. Eén van mijn favoriete settings om de sleur van de zware werkdag af te sluiten.
"Dames, ik moet bekennen dat ik niet goed frietjes kan bakken in de frituur". Zo onderbrak een niet onknappe man onze girlstalk. We wisselden blik en ik stamelde iets nietszeggend half stoer terug. Ik herpakte mij: "ah, een avondje openingszinnen aan het testen?". Een speelse blik en klaar voor een flirt? Hij gaf niets prijs, maar ontkende ook niet. Iets met punten, en of we hem een hand wilden geven. Of een kus, op de wang.
Toen een uur later een andere gast uit het gezelschap met een andere, even vreemde zin ons kwam aanspreken, verklapte hij ons het puntensysteem. Met quotes uit het programma "smakelijk daten" moesten ze zoveel mogelijk vrouwen aanspreken en reacties verzamelen. Bommer, ik dacht dat ze ons écht interessant vonden.
Ook al was het een spel, ik vond ze één voor één schattig, gedurfd en plezant. Niets opdringerig.
Bewijs nr 3246 dat dé openingszin niet bestaat. Het maakt zelfs (bijna) niet uit wat iemand zegt. Interesse tonen, wat humor en gewoon jezelf zijn is genoeg. Wat zelfvertrouwen helpt ook, ik spreek uit ondervinding. Want meestal ben ik dat laatste thuis vergeten, als het om "dat andere geslacht" gaat.
En als het klikt, joepie!
Ook al klikte er helemaal niets die avond, de avond was geslaagd: de verhalen waren gedeeld, de pintjes waren gedronken, de lachspieren getraind en de sleur gebroken.
Je bent een actieve, sociale veertiger, en je wilt wel wat. Je hebt uiteraard je verleden, een opeenstapeling van korte en iets minder korte relaties. Je bent geen flierefluiter, maar je bent misschien wel een beetje veeleisend. Je staat zelfverzekerd in je schoenen en je hebt je leven als single mooi geregeld: een eigen huis, een uitgebreide vriendenkring, een fijne baan en financieel zit alles mee. Eén ding ontbreekt: de kers op de taart: een fijne partner, een allerallerbeste vriend die je van binnen en van buiten kent, je zielsverwant. Het is “maar” de kers op de taart, zou je kunnen zeggen, maar nu en dan vind je die taart toch maar kleurloos, zo zonder die kers. Vooral wanneer er weer zo'n kers “in de aanbieding” staat: wanneer je 't weer 's waagt om verliefd te worden.
Wat mij nooit zou overkomen: verliefd worden op iemand die al een partner heeft. Not done, totaal over de schreef, on-aan-vaard-baar.
Never say never. Het overkwam mij toch, met J., iemand met wie ik mij mentaal verbonden voel. Verliefd zijn, dat overkomt je, en het kan verdomd passioneel zijn. Wat je ermee doet, is een andere vraag. Alle passie ten spijt, we besloten samen om er niets mee te doen. Ik ging naar mijn huis, hij naar zijn huis en we sliepen elk alleen, in onze eigen slaapkamers, onder onze eigen dekens. En het zou zo blijven, hij zou orde op zaken stellen. Ofwel aan z'n relatie werken, ofwel die relatie stopzetten. Wat ons betreft, wij zouden ons beperken tot een goede vriendschap. Mijn stoere kleine hartje wenste hem er het allerbeste mee. Geen flauw idee wat het wordt.
Ik zou hem allerlei dingen kunnen verwijten. Hij had het mij eerder moeten zeggen van die partner. Hij had op een afstand moeten blijven, nooit een blijk mogen geven van zijn gevoelens. Want zo hoort het, zo hebben ze het ons aangeleerd in deze wereld: dit is trouw zijn aan je partner. Maar ik wil hem die dingen niet verwijten en ik verwijt ze hem ook niet.
Voor mij is dit een oefening in loslaten, in "niet willen bezitten". Niet zo evident, er komen zeer veel emoties bij kijken. Een beetje verdriet ook, op de zwakste momenten, wanneer het egoïstische wezen in mij boven komt drijven, dat hebberige ding. Loslaten is nu het meest liefdevolle wat ik voor hem kan doen: hem de vrijheid gunnen, proberen open te staan voor elk resultaat, elk resultaat respecteren. Niet hopen op persoonlijk "succes", niet hopen dat het mislukt met zijn partner. Hem van harte het allerallerbeste wensen met de uiteindelijke beslissing, wanneer die ook moge komen, wat die ook moge zijn.
Het is pas op het moment dat dergelijke gedachten van loslaten de bovenhand krijgen, dat het verdriet helemaal wegebt. Het lukt van tijd tot tijd (maar helaas (nog) niet altijd...).
Met dank aan onze gastblogster. Jouw verhaal is ook welkom bij oponseentje@gmail.com
Ik ben journalist van het magazine Libelle en maak een reportage over ‘de kracht van singles’, waarbij gefocust wordt op de kracht van vriendschap als je single bent.
Voor deze reportage ben ik nog op zoek naar een single dertiger – prille veertiger die samen met haar single vriendinnen wil vertellen over hoe ze elkaar steunen als alleenstaande. Het is een positief stuk, waarbij echt gefocust wordt op het belang van vriendschap, maar er wordt ook open en eerlijk verteld dat het niet altijd gemakkelijk is in een maatschappij waar zoveel gericht is op koppels en gezinnen. Wat is het moeilijkste als single? Hoe kun je elkaar steunen als vriendin? Wat zijn de praktische zaken waarmee je geconfronteerd wordt?
Ik zoek een positieve gescheiden dame die samen met haar vriendin(nen) in Libelle zou willen staan om het taboe te doorbreken? Ik ben steeds te bereiken op dit mailadres of 0489107808. Geïnteresseerden mogen me steeds contacteren!
Van harte dank en met vriendelijke groeten,
Lisa Gabriels
Journalist Libelle
0489107808
Er was nogal wat commotie over, vorige week, toen bleek dat een immosite de sociale kaart van de buurt linkte aan de waarde van een woning. Wonen er procentueel veel lager opgeleiden en allochtonen in deze buurt? Jammer, dan is een huis er niet veel waard. Onderliggende boodschap: ga er dus niet wonen. Maar niet alleen niet-Belgen of sociaal zwakkeren zijn Kop van Jut. Ook singles verteren hun deel.
(...)
Je beseft het pas goed als je pakweg als alleenstaande ouder met kinderen plots op de huurmarkt belandt. Het overkwam mij een paar jaar geleden. Ik had een baby van 6 maand en een kleuter van 3 aan mijn zij, het gezin was uiteengevallen, ik moest een woning vinden voor ons drieën. Bij tal van immokantoren waren er fijne advertenties en interessante plekjes in de aanbieding, maar telkens stootten we op een njet. “Sorry, mevrouw, wij verhuren niet aan ongehuwde moeders met kinderen.” Zo zeiden ze dat, zonder verpinken.
Wil je graag je eigen zomerse single-ervaringen delen met andere lezers? Zoek dan de koelte binnenshuis op en mail je stukje naar oponseentje@gmail.com.
