Brigitte Kaandorp

Een tijdje geleden vroeg ik via deze blog wie er zin had om mee te gaan naar een optreden van cabaretière Brigitte Kaandorp. Een week geleden was het zover en gingen we met z'n vijven naar de voorstelling 'cabaret voor beginners'. Rode draad door de voorstelling is een cursus 'hoe word ik thuiscabaretier?' in 10 stappen.

Brigitte Kaandorp kent haar vak als geen ander. Ze staat dan ook al heel lang op de planken. Het tempo ligt bijzonder hoog en de 3 uur durende wervelende show gaat geen moment vervelen.

Voor wie Brigitte Kaandorp nog niet kent (zoals wij tot voor kort) nog een amusant liedje getiteld Ik heb een heel zwaar leven.

Suikerloos vasten: de balans

Een tijdje geleden kondigden we aan dat we tijdens de vasten 47 dagen geen suiker gingen eten. U kon onze belevenissen nadien volgen op Suikerloos.

Vorig weekend gingen we met 3 ex-suikerloze vriendinnen ontbijten bij Julie’s house. Het was voor ons meteen ook het moment om eens bij te praten over hoe het nu voelt, zo een paar weken na het einde van onze 47-daagse suikerloze vasten.

Toen we een paar weken geleden samen onze vasten braken met een frambozenbavarois, smaakte die ons minder dan we hadden verwacht. We vonden hem te zoet en lieten de gastvrouw achter met flink wat bavarois.

Ook een paar weken later blijft dat gevoel van ‘te zoet’.

We grijpen allemaal minder naar zoetigheden, stellen we vast. Gebak eten we nog, maar vooral omdat het bij een sociaal leven hoort. De zin om nog een extra stuk te nemen, is er niet meer.

Dat vinden we op zich wel een leuk gevolg van onze vasten.

Of we onze vasten volgend jaar nog herhalen en of we onze pijlen weer zullen richten op suiker of op iets anders, zullen we nog bekijken. We vinden dat we voldoende afgekickt zijn van suiker en als dat volgend jaar nog zo is als de vasten er weer aankomt, lijkt het ons niet nodig opnieuw voor ‘zero sugar’ te gaan. ‘Zero sugar’ is het trouwens nooit helemaal geweest. We zullen allemaal wel ongemerkt wat verborgen suikers binnengekregen hebben en bijna iedereen heeft wel eens gezondigd op een zwak moment. Maar die zonden hebben we mooi aan elkaar opgebiecht, er de zondares in kwestie eens goed mee geplaagd en elkaar vervolgens groothartig vergeven.

Met jongens slapen.

Vier meiden bij elkaar, elk van een andere nationaliteit. We plannen een reisje. Onze voertaal wisselt van Spaans naar Engels, terug naar Spaans. M. vraagt me of ik met ‘de jongens’ wil slapen. Ik begrijp zonder woorden dat ze de twee jongens bedoelt die ook mee op reis gaan. “Nee,” lach ik. “Jij?” Het is een retorische vraag die betekent: “Wat vraag je me nu?” Ze lijkt teleurgesteld. “Oké, dan zal ik er wel bij slapen,” voegt ze er nog aan toe. Ik keer even op mijn schreden terug en revalueer de situatie. Ze hadden me al gezegd dat er twee kamers zouden zijn. Eén van vier voor ons en één van twee voor hen. Toch leek de overgang van het woordje ‘met’ naar ‘bij’ een belangrijke clue in dit verhaal. “Wacht eens even, M. Heb je het over de kamers op reis?” Ze kijkt me aan met een niet begrijpende blik: “Natuurlijk.” Ik lach: “Hemel, ik dacht dat je vroeg of ik met een van de jongens in bed zou willen duiken!”

Natuurlijk wilde ik een kamer met de jongens delen. Ik grap graag met hen, ze zijn beiden native speakers Engels, wat de conversatie altijd heel wat makkelijker maakt, en een kamer met hen betekende meer badkamertijd voor mij. Dat laatste bedoel ik maar half grappend, want eigenlijk vind ik het vooral vervelend als meisjes zich bij elkaar staan klaar te maken en ik me op de vingers gekeken voel over wat ik al dan niet in mijn dagelijkse routine integreer.

A. en A. mengen zich nu ook in de conversatie en danken me uitgebreid: “Wij hebben allemaal een vriend, zie je, dus wij mogen niet bij de jongens op de kamer slapen.” Ik keek naar M. “Ik zou het gewoon niet gezegd hebben dan.” Ik wenste bijna dat ze me gewoon als grap vroeg of ik het wel zou zien zitten om met een van de jongens te slapen. Ik was zestien en er bleef een jongen op mijn kamer slapen, als vriend. Dat mocht van mijn ouders, want ook zij wisten dat er niets zou gebeuren. En hier stond ik, als twintiger, drie leeftijdsgenoten aan te staren, die insinueerden dat het onmogelijk was ‘zomaar’ met een jongen een kamer te delen. Niet een, maar twee, elk in zijn eigen bed. Waar is het vertrouwen in hun relaties dan? Dat het iets cultureel was, wilde ik niet geloven. Italiaans, Oosterrijks of Slovaaks zou in dit verhaal niets uit mogen maken: In de eenentwintigste eeuw kunnen mannen en vrouwen op eenzelfde kamer slapen zonder dat er ‘dingen’ hoeven te gebeuren of dat op zijn minst ‘een probleem’ zou mogen zijn. Of denken jullie daar toch anders over?

Muziek over singles : Daniel Johnston

Een tijdje geleden nog trad hij op in Gent, de cultheld Daniel Johnston, en hij heeft een goede raad voor singles in petto:







Lyrics :

True love will find you in the end
You'll find out just who was your friend
Don't be sad, I know you will,
But don't give up until
True love will find you in the end

This is a promise with a catch
Only if you're looking, can it find you
‘Cause true love is searching too
But how can it recognize you
Unless you step out into the light?
Don't be sad, I know you will
But don’t give up until
True love finds you in the end.

De beelden in de clip komen uit de documentaire "The devil and Daniel Johnston".

Liefde op tram 4

We hadden het er op deze blog al over hoe moeilijk het is om als single moeder een nieuwe relatie te laten slagen.

Waar we het nog niet hadden, is over diezelfde problematiek, maar dan als vrouw zonder kinderen, zeker als je niet meer piep bent.

Stel, je bent een 40-ster zonder kinderen. Dan zijn er 2 mogelijkheden:
1. je ontmoet een man zonder kinderen.
2. je ontmoet een man met kinderen.

Man zonder kinderen

Scenario 1 is het gemakkelijkste, maar ook het zeldzaamste. De meeste van je leeftijdsgenoten hebben nu eenmaal kinderen. En diegenen zonder kinderen kijken dikwijls in de richting van een (veel) jongere vrouw met wie ze nog een gezin kunnen stichten. Mannen met kinderen verkiezen trouwens vaak ook een jongere vrouw boven een leeftijdsgenote. Om dan nog niet te spreken over de mannen die nog thuis wonen, die doen je meteen gillend weglopen naar scenario 2: een man met kinderen.

Man met kinderen

Scenario 2 is het moeilijkste, maar het meest waarschijnlijke. Kiezen voor een man met kinderen, dat is gaan voor '1 kopen + 1 (2, 3 of meer) gratis', met dien verstande dat je nooit op voorhand weet of die gratis bonusjes zullen meevallen en alleen maar kan hopen dat het zal klikken (dat ze wat genen van je liefste hebben, doet je alvast het beste verhopen). Qua ontwikkeling van gevoelens heeft je lief dus een voorsprong, al heb ik meermaals verhalen gehoord van mensen die na een tijdje meer gehecht bleken aan de kinderen dan aan het lief. Dat je partner kinderen heeft, kan leuk zijn als je er zelf geen hebt, maar het blijft natuurlijk altijd wel een hele aanpassing.

Kinderweek
Papa's met kinderen zetten hun nageslacht uiteraard op de eerste plaats. Volkomen begrijpelijk (leve de nieuwe man!). Maar dit houdt in dat je lief een pak minder tijd voor jou heeft op de momenten dat de kinderen er zijn (met het gangbare co-ouderschap dus de helft van de tijd). Kom je in die week langs, dan kom je terecht in een gezin dat zijn eigen gewoontes heeft. Dus stel je je terughoudend op (jij bent tenslotte de nieuwkomer in het gezin) op het gevaar af dat je jezelf het vijfde wiel aan de wagen begint te voelen. Ik hoorde ooit het verhaal van een nieuwe partner die het waagde de afstandsbediening van de tv aan te raken en zo de banvloek van de kinderen over haar hoofd haalde. Van veel intimiteit met je geliefde kan ook al geen sprake zijn als je omringd door z'n kroost samen in het salon zit.

Kinderloze week
Dan maar afspreken als de kinderen er niet zijn? Temper je enthousiasme. Veel papa's hebben de gewoonte meer te werken in de week dat de kinderen er niet zijn. Het wordt dus zoeken naar een moment voor dat rustige gesprek of die avond vol romantiek waar je zo naar verlangt. Al hebben je vriend en jij bij co-ouderschap wel 1 kinderloos weekend op 2, iets wat je getrouwde vrienden best wel veel lijkt.

Lat of niet?
Papa's met kinderen in co-ouderschap kunnen ook zelden verhuizen omdat er is afgesproken waar de kinderen naar school moeten gaan. Zie je een lat-relatie niet zitten, dan ben jij het dus die moet verhuizen, ook al moet je er de job en de stad van je dromen voor opgeven, om van je sociaal leven nog maar niet te spreken.

Kinderliefde
En dan is er nog de kwestie van jouw band met de kinderen. Stel dat je geluk hebt en dat het uiterst beminnelijke schatjes zijn. Dan nog worden zijn kinderen nooit je eigen vlees en bloed en kan jij nooit de ouderliefde voelen die hij wel voelt, al kan er met een beetje goede wil van beide partijen, tijd en boterhammekes gelukkig wel grote genegenheid ontstaan. Hecht je echter niet te veel, want als de relatie met de papa spaak loopt, krijg je die kinderen misschien niet meer te zien, zelfs als je jaren mee voor hen gezorgd hebt.

Liefde op tram 4, het is zelden een simpele zaak. Ik ben ervan overtuigd dat de liefde sterker moet zijn dan wanneer je op je 20ste iemand leert kennen. Net omdat ze meer beproefd wordt.

Maar laten we niet wanhopen, met voldoende wederzijds begrip, een goede communicatie en heel veel liefde kan het lukken. Met vallen en opstaan, maar zo is het leven, niet?

Vrouw zoekt boer

Jobat publiceerde een lijst van de beroepen met de kleinste en de grootste kans op scheiding (gebaseerd op een Amerikaanse studie).

Nu blijkt dat landbouwers het minst vaak scheiden. Alleen kennen de meeste mensen deze niet te onderschatten troef van boeren blijkbaar niet en zijn landbouwers zelfs zo weinig gegeerd dat ze de tv moeten inschakelen om een lief te vinden.

Maar u weet het nu dus. Tijd dus om de boer op te gaan en uw liefde voor het leven te vinden! Tenzij u natuurlijk liever een prins(es) van het goede vrije leven blijft natuurlijk.

Twijfel

'Als je twijfelt, zit je relatie niet goed', die uitspraak van een voormalige kotgenote is me altijd bijgebleven. Toen ik onlangs een artikel las waarin de journaliste net hetzelfde schreef en ik in diezelfde periode tegelijkertijd te horen kreeg dat twijfels in een relatie normaal zijn, begon ik zowaar te ... twijfelen:
'Is twijfel in een relatie werkelijk een teken dat het niet goed zit of twijfelt iedereen wel eens?'.

Eerlijk gezegd, heb ik in al mijn relaties getwijfeld, en meestal nog hard ook. Maar ja, ik ben dan ook single en dus wil ik graag geloven dat die twijfel inderdaad een teken aan de wand was, zeker omdat die er meestal al vanaf het prille begin was. Ik ken trouwens nog mensen die jarenlang in elke relatie getwijfeld hebben en die in de vriendenkring steevast twijfelaars genoemd werden. Tot ze op een dag mr. of mrs Right ontmoetten. Plots was er geen twijfel meer en konden die zogenaamde twijfelaars op een mum van tijd hun lief voorstellen aan de hele vrienden- en familiekring, gaan samenwonen, een huis kopen, trouwen en kinderen krijgen.

Ik blijf dus hopen dat een dergelijke twijfelvrije relatie mij op een mooie dag ook te beurt zal vallen. Al denk ik dat zo'n relatie niet zo veel mensen gegund is. Eerlijk gezegd, zou ik al blij zijn met een twijfelarme relatie.

En hoe zit het bij u, beste lezer? Hebt u twijfels telkens u een relatie hebt? Of hebt u die enkel als de relatie niet goed zit?

Wie wil mee naar Snow Patrol?

Hallo,

Ik ben single en meestal heb ik daar geen probleem mee, maar als ik eens naar een concert wil gaan vind ik nooit iemand die mee wil. Op zo'n momenten heb ik dat 'alleen op de wereld gevoel'.

Vorig jaar had ik 2 tickets gekocht voor U2 in de waan dat ik zeker iemand zou vinden die dit niet zou willen missen... Tot mijn spijt was niemand geïnteresseerd en heb ik mijn tickets maar verkocht. Daar heb ik nog altijd spijt van!

Daarom zoek ik nu via internet gezelschap, maar niet zonder vrees. Ik hoop via deze blog serieuze mensen te vinden, ik zoek geen relatie voor alle duidelijkheid.

't Gaat over het volgende:
'k zoek iemand (liefst van mijn leeftijd, rond 37 jaar) die meewil naar Keulen voor een optreden van Snow Patrol op woensdag 4 juli 2012, eventueel gecombineerd met een bezoek aan de stad zelf. Het optreden dat ze in België gaven heb ik gemist (uitverkocht) en Keulen lijkt me nog redelijk bereikbaar al besef ik wel dat je een grote fan moet zijn om zo ver te willen gaan.

De kans dat ik iemand vind die zo gek is als ik is misschien klein maar 't proberen waard ;-) Lukt het niet dan ga ik maar moederziel alleen.

Bedankt!

Groetjes,

Nancy
Interesse? Mail naar oponseentje@gmail.com. Dan spelen wij je mail door aan Nancy.

Over boompjes die nooit groot zullen worden

Ik heb een boompje geplant’, zei hij, ‘en ik heb er een kaartje aan gehangen met een wens. Eentje met jouw naam erop’.

Ik vroeg niet naar de wens. Maar ik had wel een vermoeden.

Lang hoefde ik niet te wachten op bevestiging. Het prille, broze boompje werd het onze.

En plots werd het lente, nog lang voor 21 maart. Mijn hele wereld baadde in de zon.

Ja, ik wist het. Dat wie een bos aanplant 2500 bomen moet planten om er 500 over te houden. Dat de natuurlijke selectie en uitdunning maakt dat 4 op de 5 het niet halen. Maar ik hoopte, want ik wilde het zo graag.

Toen werd het onverwacht weer winter. Het werd ijzig koud en onze boom kreeg het hard te verduren. Zijn te ondiepe wortels haalden het niet van de gierende wind.

Vandaag treur ik om de boom die nooit groot zal worden, om de wens die uitgewist werd door de regen. Ik ween om jou en mij. En om de droom die niet meer is.

Tips van een ervaringsdeskundige

Ik heb het geprobeerd. Maar het is mijn ding niet. Ik heb een hekel aan datingsites en aan daten tout court.

Niet dat het mij niets heeft opgeleverd. Resultaat na twee datingperiodes (één van een maand en één van drie maand): een grote tijdsinvestering, een paar ontmoetingen en... een goeie vriend, K.
Sedert die eerste keer heb ik K. al vele malen ontmoet. Met K. ben ik ook al twee keer op reis geweest. Nu zie ik hem wat minder, want... K heeft een leuke partner gevonden. Via dezelfde datingsite! Hij is er nu ongeveer anderhalf jaar mee samen, je kan dat dus probleemloos een ernstige relatie noemen.

Het heeft hem vijf jaar gekost. Gemiddeld één date per maand. Resultaat: een goeie vriendin (ik dus) en een nieuw lief. Je kan hem dus - probleemloos - een ervaringsdeskundige noemen.

Zijn tips:

- Verlies geen tijd. Maak zo snel mogelijk een afspraak zodat je weet waar je aan toe bent, verspil geen energie met eindeloos heen en weer mailen.

- Spreek af en doe een activiteit die je sowieso van plan was te doen. Als het tegenvalt, dan heb je tenminste die leuke activiteit gedaan, en hou je er toch nog iets positiefs aan over.

- Vermijd situaties waarbij je elkaar de hele tijd moet aankijken. Een tête à tête tijdens een etentje is geen goed idee. Liever een wandeling in de stad of in een mooi natuurgebied.

Voila, met enig geduld zou het dan moeten lukken. Ik stond in totaal al vier maand op die datingsite. Nu nog vier jaar en acht maanden te gaan... (ach, laat maar zitten ;-)

Zeker beluisteren: reportage over single zijn

Een tijdje geleden plaatsten we hier deze oproep.

Ondertussen is de radiodocu 'Een Cursus Alleen Zijn' klaar en kan je hem online beluisteren. Er komt trouwens ook 1 Vlaming in voor.

De reportage wordt van 8 tot en met 29 april rond 21.45 uur uitgezonden bij HollandDoc Radio op Radio 1 (NTR). Ik heb de reportage al beluisterd en die klinkt heel herkenbaar. Sommige getuigenissen lijken trouwens recht uit deze blog te komen (we hebben de radiomaaksters dan ook de toestemming gegeven zich op onze blog te baseren). Bijvoorbeeld het verhaal van iemand die graag alleen naar het theater gaat en opmerkt dat het niet zo moeilijk is last-minute een kaartje voor 1 persoon te bemachtigen. Bovendien is deze documentaire ook heel evenwichtig samengesteld. Zowel de voordelen als de nadelen van het single bestaan komen aan bod.

Proficiat aan radiomaaksters Maartje Duin en Esma Linnemann!

Gezocht: singles voor fotoreeks

Beste singles,

Ik ben een jonge fotografe en zoek 'eentjes' om een fotoreeks te maken. Het is de bedoeling om telkens een single man of vrouw te portretteren en, als dat kan, ook een gesprek te hebben over het leven als single. Belangrijk is dat ik zelf geen vooraf bepaald beeld wil geven van singles, maar dat ik in mijn reeks aan bod wil laten komen hoe singles zélf tegen single zijn aankijken. Wat is er leuk aan? Wat zijn de mindere kanten van het 'goede vrije leven'? Is single zijn een bewuste keuze voor jou of is het gewoon zo gegroeid? Elke emotie of elke insteek kan daarbij aan bod komen, dat bepaal jij volledig. Je hoeft ook niet per se een gesprek met mij te hebben als je dat liever niet wil, enkel een portret kan ook.

Ik zou je graag portretteren in een context die betekenisvol is voor jou. Dat kan bij je thuis zijn of op een plek waar je veel of graag tijd doorbrengt. Ik kan natuurlijk niet vermijden dat mensen je kunnen herkennen in een beeld, maar ik zal nooit je portret combineren met bepaalde persoonsgegevens (je voornaam bv.) én een quote uit ons gesprek. Ik voorzie uiteindelijk een boek als resultaat en/of wie weet een tentoonstelling, en daar zal het zeker niet duidelijk zijn wie wat gezegd heeft. Integriteit en authenticiteit vind ik zelf zeer belangrijk, ook en zeker in dit project.

Dus, durf jij jezelf bloot geven in een beeld en/of een gesprek over single zijn?
Of heb je nog vragen?
Mail me dan op fotoreekssingle@gmail.com!

Hopelijk tot gauw (een medeblogster heeft al ingestemd, joehoe!)
groetjes!!

Stefanie