Op ons eentje: februari 2011

Ziek zijn is geen pretje. Als single komt daar nog eens bij dat je zelf de zieke bent en de verzorger moet zijn.

Het begint bij de ochtend dat je wakker wordt met barstende hoofdpijn, een opgezette keel en een verstopte neus. Goed, vooraleer je kan uitzieken volgt er een waslijst van zaken die je zelf moet in orde brengen:

- Ik bel mijn werk ('Ik ben ziek en ga naar de dokter, ik bel terug met meer nieuws.').

- Ik bel de dokter ('Om 4 uur heb ik nog een plaats vrij, kom maar.').

- Ik neem contact op met de mensen van mijn opleiding ('Ik zal er niet zijn, graag informatie over hoe ik dit moet inhalen.')

- Ik geef mijn kat eten.

- Ik laat de buren weten dat ze niet op mijn kat moeten komen passen (zoals reeds afgesproken).

- Ik sleep mezelf naar de keuken en probeer een boterhammeke te eten en een theetje te maken.

Onderussen voel ik me mottiger en mottiger en kruip terug mijn bed in.

Een uur voor ik naar de dokter moet, trek ik mezelf uit dromenland, fris me op en ga op doktersbezoek. Het doktersbriefje moet opgestuurd worden ('Shit, geen postzegel in huis!'). Dus kan ik in de wachtrij van het postkantoor nummerke 265 gaan trekken.

Dan begint de reutemeteut opnieuw:

- ’t werk bellen met het aantal dagen afwezigheid,

- toch iets proberen te koken want de honger knaagt,

- de kat moet buiten,

- en o, ja, er moet vandaag echt nog een bestelling afgehaald worden (gelukkig niet ver).

Zo tegen de avond ben ik een wrak en kan ik eindelijk beginnen met uitzieken.

Op zo’n dagen vervloek ik dat ik ‘alles’ alleen moet dragen en droom ik van de boyfriend diebinnenkomt en mij zegt ‘ik neem het hier even over voor twee dagen’ (lees: met mij meegaat naar de dokter, bij thuiskomst mij eens vastpakt en vervolgens in mijn bed stopt, ondertussen een soepje maakt en de kat eten geeft).

In mijn single-bestaan heb ik gelukkig lieve buren die mijn medicatie gaan halen, vragen of ik iets van de winkel nodig heb (‘Verkopen ze daar ook boyfriends?’ ;-) ), krijg ik een smsje van een medestudent om mij beterschap te wensen en kan ik mijn verzuchtingen over ziek-zijn kwijt bij een vriendin en bij de (andere) buren.

Het leven zoals het is, ziek en single-zijn zoals het is...

Vlinderke

Sommige weekends ben ik haast niet thuis. Andere keren ben ik met geen stokken uit m'n huis te krijgen. Dit weekend is er eentje van die laatste soort.

Ik heb me in huis verschanst met een paar goede boeken en lees uren aan een stuk. Het diner van Herman Koch heb ik al verslonden. Nu ben ik volop bezig in Haar naam was Sarah van Tatiana de Rosnay. Het zijn beiden echte page turners en dus leg ik ze enkel opzij om bv. mijn broodmachine in gang te zetten (zodat ik straks niet naar buiten moeten om brood te halen) of om te koken met al het lekkers dat ik voor het weekend in de frigo gestouwd heb. En mijn pyjama, die werd pas rond de middag ingeruild voor 'dagkledij'.

Wie alleen zijn nog altijd verwart met eenzaamheid, zou mij eens van tevredenheid spinnend in mijn zetel moeten zien zitten. Een goed boek, een kopje thee en de regen die tegen het raam tikt, meer moet dat vandaag niet zijn.

Nee, beste lezers en lezeressen, ik ga het niet hebben over “die” ene keer. Daar valt trouwens niet zo veel over te vertellen, dat was nogal vlug gedaan.

Waar ik het dan wél over wil hebben, is iets wat wellicht herkenbaar is voor veel andere datende singles: de eerste keer dat je met iemand afspreekt om elkaar “in het echt” te ontmoeten.

Want je weet wel hoe het gaat: je komt een leuk profiel tegen op een datingsite, je besluit om een berichtje te sturen, er is een leuke reactie terug, en al vlug ben je de helft van je leven aan het vertellen tegen een total stranger die je nog nooit in levende lijve ontmoet hebt.

En plots... plots gebeurt er iets dat het virtuele verleidingsspel een andere wending geeft: de tegenpartij heeft positief gereageerd op de vraag “Zeg, wil je misschien eens afspreken?”. Paniek! Het wordt opeens een pak serieuzer allemaal. Wat tot voor kort een bijzonder ontspannende laatavondbezigheid was, wordt opeens een stuk stressvoller: er moeten immers privé-emailadressen en telefoonnummers uitgewisseld worden, en restaurant- en kledingkeuzes gemaakt worden. “Zou ze dat restaurant niet te duur vinden? Om 19u afspreken of toch maar om 19u30? Indisch of Thais? Welk paar schoenen zou ik aandoen: mijn zwarte of toch maar mijn bruine?”.

En, wat aanvankelijk een goed idee leek, slaat al vlug om in twijfel: “Zal ze me wel leuk vinden? Zal ze er in het echt hetzelfde uitzien als op de foto's?” Dat laatste, beste lezers en lezeressen, is toch wel belangrijk. Kwestie van elkaar terug te vinden in het restaurant en niet naar de verkeerde te staan zwaaien. Want dat, kan ik u verzekeren, is nogal gênant. Het kan ook helpen om de naam (of toch op zijn minst de voornaam) te onthouden van de persoon waarmee je afgesproken hebt.

Iemand begroeten met “Hallo, Anja” terwijl ze eigenlijk Annick heet, staat niet garant voor een geslaagde avond. En kan nogal eens leiden tot twijfels over uw intellectuele capaciteiten.

Maar we wijken af. Uiteindelijk blijkt dat de zenuwen voor niets nodig waren, hebben jullie beide een leuke avond gehad, en heeft er zich hopelijk een basis gevormd voor verdere contacten.

Hoe ervaren jullie dit? Zijn jullie supernerveus of blijf je eerder de kalmte zelve? Sla je toch aan het twijfelen en bel je in laatste instantie af? Of versla je de zenuwen met een halve fles porto? En heb je ooit al voorgehad dat iemand zodanig afweek van de foto's dat je hem of haar niet eens herkende?

Trouwens: duimen jullie voor mij? 't Is binnenkort weer van dat ;-)

Matthias

Het was een mooie wintervakantie, dank u. Ik bleek na 25 jaar nog altijd te kunnen skiën. Sommige dingen verleer je blijkbaar niet.

Ik heb me geen moment verveeld, wat toch altijd een punt van aandacht is als je er alleen op uit trekt. Het was mooi weer en er was altijd wel iets om naar te kijken. Een boom. Een berg. Een sneeuwvlok. Een skiër met een raar mutsje. Het dagelijkse leven leek ver weg. Skiën tilt je uit boven het alledaagse - ook in figuurlijke zin. De avonden kwam ik door met een spannende Deense politieserie, waarbij ik halverwege als een blok in slaap viel. Ik heb me in het afgelopen half jaar zelden zo goed gevoeld.

Het diner

Tussen het skiën en tv-kijken zat er een vervelend moment: het diner. Ik bleek de enige alleenreizende gast van het hotel. Mij was een tafeltje toegewezen in de periferie van de stube, tussen de echtparen Hasselbacher en Hofmeier, beide Duitstalig en ongeveer 200 jaar getrouwd maar nog steeds roerend gelukkig met elkaar. Daar zat ik dan, helemaal alleen op mijn wienerschnitzel te kauwen, terwijl de teutoonse skeletten verliefd hun middenhandsbotjes tegen elkaar lieten knarsen. De liefde geeft soms echt vonken.
Mijn trouwste kompaan was Joeri de opgezette eekhoorn, die de waardin in mijn gezichtsveld had geposteerd, ongetwijfeld om mijn gevoelens van welbehagen te versterken. Oostenrijk wordt alom geprezen om zijn gezelligheid. Door het vensterraam kon ik nauwkeurig bestuderen hoe een skipiste eruit ziet in het donker. Mijn waarnemingen zijn na te lezen in mijn proefschrift over de nachtelijke aanblik van besneeuwde berglandschappen - een instant ramsjclassic.
Een tafeltje voor één - het blijft met voorsprong mijn meest gehate vakantiebestemming.

Hebben jullie dat nu ook? Dat je als single tussen de koppels beland op een feestje? Stuk voor stuk leuke mensen en je vrienden bovendien! De een staat op trouwen, de anderen verwachten hun eerste spruit en nog anderen hebben al die stapjes al samen doorlopen.

Hebben jullie dat nu ook? Dat je het de hele avond lijkt te gaan over bruidsjurken en bruidskindjes, over babysokjes en het ruilen van spullen, over de ooh’s en aah’s die toekomstige schoon- of grootouders uitslaken bij al het heugelijke nieuws.

Hebben jullie dat nu ook? Dat je oprecht meeleeft met al die verhalen. Maar het niet kan helpen dat je daar een beetje stil van wordt. Je je sterk moet houden dat dit (nog) niet voor jou is weggelegd, en je je te midden van zoveel mensen een beetje eenzaam voelt?

Hebben jullie dat nu ook allemaal? En … hoe gaan jullie daarmee om?

Margo

Zij lanceerde het concept in de blogwereld (denk ik, want je weet het maar nooit met dat wereldwijde web) en nu zie ik het hier en daar ook opduiken: het weekmenu.

Deze dames doen dat om een efficient huishouden te runnen, vermoed ik, of om gevarieerde voeding op tafel te zetten. Voor alleenstaande ouders is het echter vaak een bittere noodzaak. Als tijd je kostbaarste goed is, kan je simpelweg niet elke dag even de supermarkt binnenlopen. Het leven wordt een stuk aangenamer als je vooruit plant en dus zien de zijpagina's van mijn agenda er zo uit.

Een keer in de week worden er 'grote boodschappen' gedaan. En halverwege de week wordt er op de bio-markt nog wat verse waar aangeschaft.

Ik kan het iedereen aanraden. Het weekmenu breekt je vaste kookpatronen open: je probeert nieuwe recepten en hebt meer oog voor de variatie binnen een week (rijst/pasta/aardappelen - vis/vlees/vega).

Een behoorlijk hoog Tante Kaat-gehalte heeft dit stukje. Ik zal het goed maken met een aantal snel klaar- gezonde-lekkere recepten in de komende weken.. Als u nog tips heeft, hoor ik het graag. Dan kunnen we Bio de Janeiro weer wat aanvullen.

Dit weekend las ik deze interviews in De Standaard. Wat de twee anonieme singles er vertellen, zal veel singles heel herkenbaar in de oren klinken. Zeker het lezen waard dus.

Ik sta onder de douche en denk zuchtend aan de dag die voor mij ligt, een lang onafzienbaar snoer van klussen en karweien. Stofzuigdag. Afwasdag. Strijkdag. Mijn vrije dag. Mijn niet zo vrije dag.

Wat is het toch een beproeving om je altijd en overal alleen te moeten doorslaan. Zou het niet aanzienlijk handiger zijn, rekent de manager in mij, als je de last van die routineklussen kon verdelen? Over jezelf en je partner, bijvoorbeeld. Vele handen maken licht werk, zei ooit de Grote Roerganger of iemand anders met een neus voor beklijvende zegswijzen.

“Als jij nu de afwas doet, dan ga ik alvast naar de slager.” En als je partner een vrouw is, dan kun je haar ook vragen om tijdens het afwassen het vuilnis buiten te zetten, want vrouwen zijn sterk in multitasken, dat is bekend.

Maar natuurlijk maak ik me begoochelingen. Naarmate je langer single bent, raakt je blik op de ware aard van een relatie vertroebeld. De werkelijkheid is prozaïscher.

Jij zegt: “Als ik nu al de afwas doe, dan ...”
En zij vult aan: “Dan kan ik alvast mijn teennagels lakken!”

Dit keer kozen we voor een nederlandstalig nummer (van Boudewijn de Groot), en vermijden we toch mooi het voor de hand liggend lied van Benny Neyman...

Er was een tijd voor ik jou kende
Dat ik leeg maar vol ellende
vloekend op de hele bende
In een kroeg te wachten zat
Tot het meisje van mijn dromen
Op een dag voorbij zou komen
En ik liet mijn tranen stromen
Als ik weer een kater had

En dat mijn geliefde vrienden
Waarmee ik de muze diende
En geen rooie cent verdiende
Ook al had ik nee gezegd
's Avonds aan kwamen gelopen
Om een praatje aan te knopen
En dan 's morgens straal bezopen
Op de stoep werden gelegd

Er was een tijd dat ik het meeste
Te vertellen had op feesten
Waar ik met verlichte geesten
Vaak de politiek besprak
Waarin wij ons nooit vergisten
Mensen die het beter wisten
Waren allemaal facisten
Die het aan verstand ontbrak

Toen ik navelstaarde
En mij communist verklaade
En met alle andere waarden
Op de bom te wachten zat
Toen die niet wilde vallen
Hoorde men al spoedig lallen
En we lagen met z'n allen
Weer vredig op de mat

In die tijd kon ik de vrouwen
Met een kennersoog beschouwen
En ik wilde nimmer trouwen
Want dat kwam me niet van pas
Ik wilde enkel samenwonen
Met een zwart geklede schone
Om de burgerij te tonen
Hoe ruimdenkend ik wel was

Maar het was niet te vermijden
Dat ik eenzaam was bij tijden
Zodat ik vertwijfeld vrijde
Met een meisje van ballet
Welke schoonheid snel verdorde
's Morgens bij het wakker worden
Met de peuken op de borden
En de kruimels in het bed

Op een dag kwam ik jou tegen
Je leek klein en zo verlegen
Druipend in de lente regen
In de grote vreemde stad
Jij wist niets van provoceren
En je wilde me bekeren
En ik liet me alles leren
Als ik maar je liefde had

Nu zit ik de krant te lezen
En een burgerman te wezen
Ik hoef geen honger meer te vrezen
Maar toch denk is soms met spijt
Aan de tijd voor ik jou kende
Aan de vrolijke ellende
Aan de artistieke bende
Van de goeie ouwe tijd...

In deze postmoderne tijden, waarin de "waarheid" als een objectief gegeven niet langer bestaat, valt het ook niet mee te leven met enerzijds een bombardement aan films, boeken, liedjes,... over "de ware" en een realiteit waarin niemand nog écht gelooft dat de éne ware bestaat.

Ook ik geloof niet dat die ware Jacob of Jacobina ergens rondloopt. Het zou trouwens van ongelooflijk veel toeval getuigen als die tussen (hoeveel zijn het er ondertussen trouwens?) 6 miljoen mensen nét mij nog weet te vinden ook. Nee, daar geloven wij dus niet meer in.

Waar ik wel in geloof, is dat er heel wat mensen zijn, vrouwen in mijn geval, met wie ik het best zou kunnen vinden, op wie ik verliefd kan worden, met wie het wat zou kunnen worden. Probleem is soms zo iemand te vinden (een probleem dat zich soms onverwacht alsnog oplost), en dan is het volgende probleem natuurlijk dat ze niet de enige is, en dat je wel eens meerdere exemplaren kan ontmoeten, soms zelfs binnen een korte tijdspanne.

Want als er niet 1 ware bestaat, maar enkel heel wat "goed genoeg"-partners, kom je natuurlijk voor de opdracht te staan te kiezen welke van die mogelijke partners, die allemaal "goed genoeg" zijn, nu de "beste" is... Of geldt het principe : "wie eerst komt, eerst maalt" ? En kies je dan voor de eerste, en laat je daarmee iemand die nog beter bij je zou kunnen passen, schieten...

Of is er altijd het knagend gevoel dat je als je voor iemand kiest, alle andere opties uitsluit, en je niet weet wat er allemaal nog in het verschiet lag voor je ?

Postmodern zijn is modern (ja, ik besef de interne tegenspraak), maar tegelijk ook heel moeilijk. Want ineens wordt niet het vinden van een partner moeilijk, maar wel de kéuze van een partner...

Wat denken jullie? En hoe doen jullie dat dan, kiezen? Of valt er toch niet te kiezen?

En dan nu het beloofde vervolg op mijn stukje van gisteren.

Naast het verhaal van N. die een reisgenote en vriendin werd, is er ook dat van mijn medebloggers. Toen we met de blog startten, waren we met z'n drieën. In de loop van de tijd kregen we er maar liefst 5 nieuwe bloggers bij. Goed trouwens dat we er wat bijkregen, want af en toe slaat Cupido toe (ja, er is nog hoop, beste singles) en zet hij een punt achter het single leven.

De nieuwe bloggers zorgden telkens voor een uitbreiding van mijn single vrienden- en kennissenkring. Er was het gemeenschappelijk project van de blog dat ervoor zorgde dat we regelmatig wat van elkaar hoorden. En net door samen te bloggen over het singlelief en -leed konden we gemakkelijk bij elkaar terecht met onze verhalen, zelfs diegene die we liever niet op de blog gooiden. Maar naast dat lief en leed deelden we vooral bongobonnen, cinematickets en lekkere maaltijden.

Een van de gunstige neveneffecten van de blog is ook dat ik de laatste maanden zowaar ben beginnen te blind daten met vrouwen. Nooit gedacht dat ik dat ooit zou doen! En eerlijk gezegd, beste lezeressen, ik kan het jullie van harte aanbevelen. Daten met vrouwen heeft namelijk zo zijn voordelen. Ten eerste kan je ze gerust bij je thuis ontvangen zonder te moeten vrezen verkracht te worden in je eigen zetel. Ten tweede zit je als hetero-vrouw natuurlijk niet in je achterhoofd met de vraag 'zou dit de vrouw van mijn leven kunnen zijn?' en dus kan je er helemaal relax lustig op los kletsen. Het is zelfs geen taboe om het over je ex te hebben.

De eerste blind date was er een met medeblogster Esmeralda. Zij kwam bij me thuis en na een namiddag kletsen was onze conclusie dat het wel erg bizar was dat we elkaar nog nooit eerder ontmoet hadden. Want we hebben een pak kennissen en zelfs een goede vriendin gemeen. Vreemd dat we een omweg via het wereldwijde web nodig hadden om elkaar tegen te komen.

Een paar weken later sprak ik af met medeblogster Isolde. Het werd alweer een memorabele avond vol verhalen. Kort daarna was ik te gast bij Isolde thuis en maakte er zowaar kennis met een deel van haar familie. Ja, beste lezers, het kan snel gaan bij vrouwendates ;-)!

Ondertussen zijn we een tijdje verder en zijn Isolde en ik al te gast geweest bij Esmeralda. En Dirk die aanwezig was op onze laatste blogmeeting van 'Op ons eentje' kan getuigen hoe sterk wij zijn in verhaallijnen die werkelijk alle kanten uitgaan. Elke verhaal brengt een volgend verhaal met zich mee en het is bij momenten gieren van het lachen.

Ook op reisvlak hebben de recente ontmoetingen met mijn medeblogsters zeer gunstige neveneffecten gehad. Want ik vond prompt gezelschap voor het reisje dat ik in het voorjaar ging maken. Esmeralda en ik bleken al jaren dezelfde bruisende stad op ons verlanglijstje te hebben. En dankzij 'Op ons eentje' zullen wij die binnenkort niet op ons eentje, maar samen verkennen.

Anderhalf jaar geleden startte ik samen met twee medesingles deze blog. Over de geschiedenis van de blog ga ik het nu niet hebben. Wel over de positieve neveneffecten ervan.

Eigenlijk was ik in het begin van plan om volstrekt anoniem te bloggen. Enkel een paar nauwe vrienden zouden weten wie er achter Lies verscholen zat. Maar dat was buiten vriend P. gerekend. Hij vond dat de blog wel wat meer bekendheid verdiende en verkondigde dus op het eerstvolgende feestje dat ik een blog had. N., die ik op dat feestje voor het eerste ontmoette, spitste meteen de oren en werd naderhand een van onze trouwste lezers. 'Ik heb meer gehad aan jullie blog dan aan de cursus voor singles die ik ooit volgde bij Vormingplus', wist ze me ooit zelfs te zeggen.

Toen de zomer naderde en ik dit stukje schreef, kreeg ik via de blog van een anonieme lezeres het aanbod om met haar op reis te gaan. Op de picknick van onze blog bleek dat achter deze anonieme lezeres niemand anders dan N. school (die dan weer niet door had dat achter Lies diegene school die ze ooit op dat feestje ontmoette). Dat bracht alles in een stroomversnelling. Twee vrienden van mij, die ook op de picknick waren, hadden ook wel interesse om mee te gaan. Dat leidde tot een prachtige reis, die uiteraard ook een stukje voor de blog opleverde. Ondertussen zie ik N. nog regelmatig terug en prijs ik me telkens gelukkig dat ik er zo'n lieve en hartelijke vriendin bij heb. Een heel toffe reisgenote ook waarmee ik in de toekomst zeker nog zal reizen. De plannen voor de komende zomer zijn stilaan aan het rijpen. En daar ben ik ongelooflijk blij om.

Maar dit is lang niet het enige positieve effect van deze blog op mijn single-leventje. Meer daarover in een volgend stukje.

Op ons eentje

Ziek en single

Huiselijke gezelligheid

De eerste keer

Een tafel voor één

Het diner

Hebben jullie dat nu ook?

U kookt toch ook?

Bekentenissen van een ongewilde single

Dan ga ik alvast even naar de slager

Muziek over singles : Boudewijn de Groot

De ware

De gunstige neveneffecten van het bloggen

Achter de schermen van 'op ons eentje'

Op ons eentje...

Populaire Posts

Labels

Blog Archief

Neem ook eens een kijkje bij...

About me