Op ons eentje

Hierbij het beloofde vervolg van het stukje van gisteren.

'Hoe gaat een Vlaming het best te werk om een Waalse het hof te maken? Hij moet zich met geduld bewapenen. Dit vertelt een professor in de psychologie aan de UCL in Louvain-la-Neuve die anoniem wil blijven. (...)

De professor neemt het geval van vrouwen tussen dertig en vijftig, al dan niet getrouwd. In Vlaanderen zal de man die met haar 'tot het uiterste' wil gaan genoeg hebben aan drie avonden tête-à-tête (restaurant, cinema of iets soortgelijks). Om hetzelfde te bereiken met een Waalse zijn zes avonden nodig.

'Een Waalse verleiden is een onderneming van lange adem', stelt onze specialist. 'Het wachtwoord is 'de moed niet laten zakken'. De verleidingsmethode is ook verschillend in Noord en Zuid. De Vlaamse wil in eerste instantie dat de man interesse toont voor haar als vrouw: 'We willen allebei hetzelfde, let's do it', is dan de redenering. Met een Waalse is het meer gecompliceerd: ze moet de indruk krijgen dat haar relatie een soort van 'moreel karakter' heeft, al is het overspel. Als ze bijvoorbeeld kinderen heeft, moet de geïnteresseerde man vragen stellen over die kinderen.

De Waalse zal zich ook vooral laten gaan als het met haar oorspronkelijke partner slecht gaat. Dit is minder een voorwaarde in Vlaanderen.

Dit heeft tot onvermijdelijk gevolg dat one night stands zeldzamer zijn in Wallonië: 'Ik wil je weerzien', zal een Waalse vrouw vaker zeggen na de daad. Ze focust doorgaans meer op gevoelens dan op verlangen. Er zijn natuurlijk uitzonderingen in het Zuiden, bijvoorbeeld wie onze anonieme professor 'vrouwen in een roes' noemt: ze hebben net een einde gemaakt aan een vorige relatie en willen hun lichaan 'herontdekken': eenmaal volstaat dan.

Laat u echter niet ontmoedigen door de niet eens op onderzoek gebaseerde mening van 1 professor, beste mannelijke lezers. En hou ons zeker op de hoogte van uw amoureuze escapades over de taalgrens! Levert het u geen partner op, dan houdt u er gegarandeerd toch een mooier Frans aan over. En dat kan altijd van pas komen.

Ik las het boek 'Dag Vlaanderen!' van Christophe Deborsu en stak er wat van op. Namelijk dat je als single vrouw maar beter eens vaker de taalgrens kan oversteken.

In Wallonië is namelijk maar liefst 14% van de mannen single. In Vlaanderen is dat maar 11,4%.

Bovendien staan de Vlaamsen heel hoog aangeschreven bij de Waalse mannen, volgens Christophe Deborsu: 'Ze zijn slim (de Vlaamse scholen presteren beter dan de onze), mooi (alleszins blonder dan de Waalsen), rijk (tenminste hun ouders), meertalig (nog meer als ze een koppel met een Franstalige vormen).' (Dank u, Christophe, ik herken er mij volledig in ;-).

Voor onze mannelijke lezers die na dit stukje prompt op pad willen gaan om een Waalse te verleiden, heeft Deborsu jammer genoeg minder goed nieuws. Dit serveren we u morgen.

De ideale man laat zijn licht schijnen op een datinggids uit 1938. Dat levert een aantal tips voor single vrouwen op datingpad op.

'Rozen verwelken en scheepjes vergaan, maar onze vriendschap blijft eeuwig bestaan', dat schreven we in onze jonge jaren in de poëziealbums van onze vriendinnen.

De tijd van de poëziealbums is lang vergaan en sommige vriendschappen ook. Maar het verlangen om mooie vriendschappen de tand des tijds te laten weerstaan, dat blijft.

Al drukken mijn vriendinnen dat vandaag niet meer uit met melige teksten, maar wel met grappige kaartjes.

Meer glimlach-opwekkende kaartjes die ik kreeg van vriendinnen, vind je hier en hier.

Ooit geloofde ik heilig in multifunctionaliteit. 2-in-1 shampoo en conditioner, handig! Een combi-oven, lekker plaatsbesparend! Een tv met ingebouwde dvd-speler, laat maar komen. Ook op amoureus vlak rekende het romantische zieltje in mij erop dat het ooit wel eens op een partner zou botsen die alles zou bieden waarvan de droomster droomde. Ik zou stapelverliefd op hem worden (en hij op mij). We zouden de meest fantastische gesprekken hebben en daarnaast ook nog eens erg veel lachen. We zouden in elkaar de perfecte huisgenoot/reisgenoot/minnaar/ouder vinden. Uiteraard zou hij zich ook als een vis in het water voelen in mijn vrienden- en familiekring, en ik in de zijne. Daarnaast zouden mijn hart, mijn buik en mijn hoofd het er roerend over eens zijn: it's him!

U raadt het al: in de loop der jaren begonnen mijn multifunctionaliteitsdroompjes vervaarlijk te wankelen. De shampoo-conditioner bleek waardeloze rommel die je haar vet en zwaar maakt. De combi-oven was ook al geen aanrader volgens Test-Aankoop wegens noch goede oven, noch goede microgolf. De tv met ingebouwde dvd-speler? Al evenmin aan te bevelen. Want stel dat de ingebouwde dvd-speler het laat afweten, dan moet je meteen het hele toestel naar de hersteldienst brengen of zelfs vervangen.
Ook op partnervlak leerde ik dat 'you can't have it all' een waarheid als een koe is.

Vandaar dat ik momenteel zweer bij mijn eigen spreidingsplan. Het komt erop neer dat ik probeer nooit meer de hemel te verwachen van 1 enkel mens. Nee, ik spreid mijn behoeften over een hele reeks vrienden, kennissen en familieleden. Bij de enen is het telkens weer luchtigheid en lachen troef of is het gewoon prettig om samen dingen te ondernemen. Met anderen heb ik de mooiste en de diepste gesprekken. Sommigen zijn dan weer geknipte reisgenoten voor mij.

Een spreidingsplan heeft veel voordelen. Wanneer ik ergens mee zit, dan vertel ik dat tegen meerdere mensen en na al die babbels is het vaak al voor een groot stuk verwerkt. Omdat iedereen mijn verhaal maar 1 keertje hoeft te horen, zit er bovendien niemand met het gevoel dat ik de oren van z'n kop zaag. En schuilt er in vriend(in) A of B die dag niet echt een luisterend oor, dan hoef ik daarover niet gefrustreerd te zijn, want dan kan ik terecht met mijn verhaal bij C, D, E,...

Ik ken de kleine kantjes van m'n vrienden en zij de mijne, maar we leven geen godganse dagen samen en dus komt het zelden tot het stadium van ergernis of discussies. De tijd die wij samen doorbrengen, is 100% quality-time.

Af en toe zie ik mensen die na het verlies van hun partner compleet instorten. Hij/zij was hun alles en het kost het jaren om dat verlies te boven te komen, als ze al ooit weer de oude worden. Nog een voordeel is dat wie een spreidingsplan heeft, zijn geluk niet in de handen van één andere mens legt, want da's toch wel heel riskant in deze tijden.

Is zo'n spreidingsplan nu het summum? Nee, een spreidingsplan én een goed lief, da's nog altijd beter (oei, blijkbaar schuilt er toch nog altijd een 'en-en'-droom in mij...). De vacature voor kers-op-de-taart-man blijft dus nog altijd open. Mijn netwerk krijgt hij er gratis en voor niets bij.

We hebben momenteel 95 fans op Facebook. We hopen binnenkort de kaap van de 100 te ronden.

Nog geen fan? Even klikken en je krijgt bij elk nieuw stukje dat op de blog verschijnt een link via Facebook.

De tijd dat ik nog brieven naar Sinterklaas stuurde, ligt ver achter mij. Maar toch deed ik onlangs iets wat mij een reeks leuke cadeautjes opleverde.

Ik belde naar de vzw Regent. De medewerkers van die vzw komen op aanvraag langs om een gratis energiescan te maken van je woning.

Ze bekijken je energie- en waterverbruik, geven tips om dit te verminderen en installeren energiebesparende hulpmiddelen zoals een spaardouchekop, spaarlampen en doorstroombegrenzers.

Voor mij hadden de mensen van Regent de volgende tips:

- Draai de knoppen van je radiatoren in de living volledig open en regel de temperatuur via de thermostaat.

- Zorg dat je de digicorder van Telenet uitzet in de uren dat je geen programma's opneemt. Dat kan via een stekkerdoos in combinatie met een timer. Doe je dat niet, dan staat je digicorder permanent aan en verbruikt hij 70 à 80 euro per jaar.

- Installeer doorstroombegrenzers op de kranen van je lavobo's. De mannen van Regent deden dit voor mij. Als er iemand is die dat apprecieert, dan is het wel een niet zo handige single vrouw zoals ik.

- Gooi 2 keer per dag de ramen gedurende 10 minuten open om je huis snel en goed te verluchten. Dat is veel beter dan je raam de hele dag op kipstand te zetten. Je verliest er namelijk veel minder warmte door.

- Koop een nieuwe diepvriezer. Als je oude diepvriezer voortdurend aanvriest (zoals de mijne), dan verbruikt hij een pak meer. De voedingswaren die je erin steekt, kosten je door het hoge energieverbruik uiteindelijk het driedubbele van de prijs die je ervoor betaald hebt in de winkel.

- Als je wasmachine niet in gebruik is, steek dan de stekker niet in het stopcontact. Want dan blijft je wasmachine energie verbruiken. In plaats van de stekker telkens uit te trekken, kan je ook kiezen voor een stekkerdoos zoals op de foto (alweer een cadeautje van Sinterklaas).

Volgens de mensen van Regent is een dergelijke gratis energiescan niet alleen mogelijk in Gent. Ook in Brugge, Antwerpen en Limburg zijn er organisaties die dit doen. Ik zou het iedereen aanraden, want nu de energiekosten pijlsnel stijgen is iedere besparing welkom, zeker voor wie de factuur met niemand kan delen.

11 vrouwen en 2 mannen, ziedaar het gezelschap waarmee ik binnenkort op groepsreis ga. Toen ik de deelnemerslijst in mijn mailbox kreeg, was ik helemaal niet verwonderd. Wel integendeel. Die groepssamenstelling weerspiegelt een opvallende constante in mijn leven, namelijk dat dit zich grotendeels afspeelt in vrouwelijk gezelschap.

Een overzicht van 'ma vie en rose'.

Liesje

Het begon allemaal mooi. In de kleuterschool moet ik omringd geweest zijn door ongeveer 50% kleuters van het mannelijke geslacht. Op een heel vroege vogel na nog allemaal single bovendien. Maar de enige herinnering die ik heb aan die periode is dat er op een dag een stoute jongen het kersje van mijn nieuwe tasje trok.

Girls, girls, girls

Vanaf de lagere school werden de geslachten netjes gescheiden gehouden. Ook in mijn middelbare school kwam ik terecht in een school die nog niet gemengd was, zoals nogal wat scholen in die tijd.

Unief

In mijn studierichting aan de unief bulkte de aula van de meisjes. Zeker 90% van de studenten was er vrouw en van de resterende 10% was pakweg de helft homo. Ook mijn peda en koten waren steevast 'ladies only'.

Gelukkig kon ik daarna nog een postgraduaat doen waar meer mannen te bespeuren vielen en mijn meisjeskot inruilen voor een gemengd en internationaal kot. Wat een verademing!

Aan het werk

Wie een vrouwenstudierichting doet, komt ook vaak terecht in een vrouwensector. En zo geschiedde.

Vrije tijd

Ook in mijn vrije tijd kwam en kom ik vooral in contact met vrouwen.

Het verenigingsleven? 75% vrouwen
De kookles? 80% vrouwen
De cursus kalligrafie? 90% vrouwen
Couchsurfen? Toch maar veilig spelen en het houden bij vrouwen, want voor je het weet, ben je anders Adam en Eva aan het spelen met een wildvreemde.
Een cursus bij Vormingplus? 95% vrouwen
De gym? 100% vrouwen
Een fietsvakantie in groep? 3 koppels en 5 single vrouwen.
Een wandelvakantie (tenzij je de Mount Everest gaat beklimmen)? Zie hierboven.

Volgens vrienden moet ik me lid maken van een roeiclub, een technische cursus gaan volgen of alleen op café gaan. Maar ik heb geen zin in roeien. Technische cursussen interesseren me niet en als vrouw alleen op café gaan, dat zie ik mezelf ook nog niet doen.

Dus blijf ik ma vie en rose leiden, met de hobby's die ik graag doe, de job waar ik dol op ben en de vele vriendinnen die ik niet meer zou willen missen. Maar soms bedenk ik dat ik de tekst van Connie Palmen die ik voorlas op onze boekenswishing zou kunnen aanvullen met: Je bent een vrouw door je man. En zoals ik nu bezig ben, zie ik echt niet hoe ik die ooit zou ontmoeten.

U zal me waarschijnlijk wel begrijpen, beste bloglezer. En misschien zal u zich zelfs in dit stukje herkennen. Want de constante in mijn leven kennende, hoef ik u niet persoonlijk te kennen om toch 1 uitspraak te durven doen over u. Namelijk dat de kans bijzonder groot is dat ook u een vrouw bent.

Die Google Streetview, dat zal volgens mij ons leven drastisch veranderen. Ik heb het niet over de mogelijkheid dat ik minder verloren ga rijden wegens een preview bezichtigd te hebben van mijn eindbestemming, maar ik heb het over de andere toepassingen.

Stel je maar voor, dat je als single een leuke man ontmoet en je behalve zijn telefoonnummer nu ook zijn adres vraagt. Een simpel Google-oefeningetje kan ervoor zorgen dat je direct weet of die knappe vrijgezel in een schoon herenhuis woont of in zo een Spaanse villa tussen de Vlaamse fermettekes in één of andere nieuwbouwwijk.

Zeg nu zelf, dergelijke weetjes zijn belangrijk en kunnen ervoor zorgen dat je heel wat tijd spaart of je energie in andere projecten kunt steken. Die Google Streetview kan ook belangrijke details weergeven, zoals in deze donkere decembertijden, een plastiek kerstman aan de gevel. Dan weet je ook direct waar je aan toe bent en kun je nog eens goed nadenken of je nu echt moet zitten wachten op zijn telefoontje. Misschien stuit je wel op een knappe deerne en een nest koters in de voortuin, dan weet je natuurlijk ook direct waar je aan toe bent.

Maar ook op professioneel vlak zie ik wel enkele toepassingen. Kennis is macht natuurlijk, en geloof me vrij, weten dat één van mijn tegenstanders aan de vergadertafel tuinkabouters spaart of een stenen engel heeft staan in zijn voortuin, dat is belangrijk.

Maar het heeft natuurlijk ook een beetje nadelen, dat streetviewen. Be aware als je nog eens beslist in je slaapkleed de deur open te doen. Het overkwam mijn buurvrouw, net uit haar bed en vereeuwigd op het world wide web.

Met dank aan onze gastblogster

Hou jij ook van lekker, vers en gevarieerd eten? Sluit dan aan bij een Voedselteam.

Als single ben ik al jarenlang lid van één van de vele Voedselteams in Gent. En ik geniet al evenveel jaar van de enorme voordelen van zo'n voedselteam:

1. Je hebt een ruim aanbod verse voeding. Je kan bestellen uit een breed gamma groenten, zuivel en vlees. Grotendeels bio en lokaal geproduceerd.

2. Je maakt deel uit van een fijne groep mensen. Steeds interessant als single om nieuwe mensen te leren kennen.

3. Je krijgt de kans om de producenten van jouw voedsel te leren kennen. Dat schept een band. En je weet zeker dat ze een eerlijke prijs krijgen.

Bij Voedselteams beslis je elke week opnieuw wat je de week nadien wenst. Wil je 's een weekje overslaan? Geen probleem.

Alle info over Voedselteams vind je op www.voedselteams.be.

OF voor wie in de Brugse poort (Gent) woont: daar zullen ze heel binnenkort een nieuw voedselteam oprichten. Alvast welkom op de informatieavond op 8 december om 20 h bij de vzw Trafiek (Haspelstraat 37, 9000 Gent).

Interesse? Schrijf je meteen in!

Tot dan!

Er zijn al 7 mensen die laten weten hebben dat ze meegaan naar de museumnacht van aanstaande donderdag.

Wil jij ook nog mee? Stuur dan een mailtje naar oponseentje@gmail.com zodat we je het uur en de plaats van afspraak kunnen laten weten.

U denkt waarschijnlijk wanneer u deze titel leest: "Huh? Oudjaar? Is dat niet nog een eeuw verwijderd?"
Maar u, beste lezer, heeft dan waarschijnlijk ook ofwel een partner, een vaste vriendengroep, oftewel een zeer hechte familieband.

Ik daarentegen moet het stellen zonder partner, een vriendengroep die op zich ook weer vriendengroepen heeft en daar graag oud op nieuw mee doorbrengt en een hechte familie die Kerstmis vieren veel belangrijker vindt.
En hoewel ik hun mening op dat vlak zeker deel, blijf ik hierdoor met de gebakken peren zitten: ik ben alleen op oudjaar.
De 2 voorbije jaren is het zelfs zo ver gekomen dat mensen mij uit zieligheid, nodig eens een eenzame aan tafel uit, mee aan hun feestdis vroegen. Dit jaar hebben zij op hun beurt weer andere plannen.

Elk jaar opnieuw duikt dus vanaf november de stress op. Wat te doen bij oudjaar? Fuiven, drinken en tot in de late uurtjes doorzakken zijn aan mij niet besteed. Lekker eten, gezellig praten en een goede film of een leuk gezelschapsspel daarentegen wel. Maar doe dat maar eens op je eentje.

Was ik nu maar een talent in het goochelen van 5 borden en 3 dienbladen, dan kon ik misschien een centje bijverdienen door het serveren van andermans feestmaal. Maar gezien mijn onhandigheid en mijn slecht bloed en vermoeide lichaam, behoort dit niet tot de opties.

U zou mij dus een grote dienst bewijzen mocht u met andere ideeën, rekening houdend met mijn talenten, op de proppen komen. U heeft nog even tijd, oudjaar, da's nog een eeuw verwijderd.

Lie

"En daar zaten we toen, tegenover elkaar", vertelde ze, waarna ze even van haar glas nipte. Haar vriendin had haar expliciet gevraagd om "verslag uit te brengen" van haar internetdate, want ze had het eigenlijk net zo spannend gevonden in haar plaats. Daar zaten ze dan, in de pizzeria.

"En wat zeg je dan zoal? Valt het gesprek niet snel stil?

"Nee, het gesprek was best oké. We hebben ook heel de tijd voortgepraat. Nu je het vraagt: van die pijnlijke stiltes zijn er nooit gevallen."

"Dat klinkt goed."

"En toch miste ik iets. Ik weet het niet goed, dat tikkeltje extra."

Haar vriendin keek haar indringend aan, als was ze een psychologe die haar gedachten wilde analyseren. "Niet te snel conclusies trekken. Het was een eerste ontmoeting. Op onze leeftijd moeten wij, als veertigers, de lat al eens wat lager leggen. Hoeveel internetdates heb je al gehad?"

"Ik hou de tel niet bij. Maar of het er nu 5 of 10 zijn, dat maakt eigenlijk niet zoveel uit. Het probleem is dat er schort met het systeem. Dat internetdaten draait altijd op niks uit. Of hij ziet er niet uit zoals je je had voorgesteld op basis van het fotootje, of het gesprek valt tegen, of het klikt gewoon niet. Eigenlijk moet je al de loterij winnen."

"Je bent te veeleisend, ik blijf erbij. Als je een pizza bestelt en hij ziet er niet helemaal uit zoals je je had voorgesteld op basis van de menukaart, laat je hem toch ook niet staan?"

Daar kon ze weinig op zeggen. Ze moesten allebei glimlachen.

"Nee, serieus: bij nog geen enkele van die afspraakjes heb ik dat tikje extra gevoeld. Ge weet wel, de "klik" was er niet. Hoe zeggen ze dat? De mayonaise pakt niet."

Haar vriendin zuchtte. Ze had zelf een vaste relatie en zou het eigenlijk wel spannend vinden om eens te gaan "blind daten". Wat was het probleem? Het leek haar best boeiend.

"Weet je wat? Zal ik eens in jouw plaats gaan?"

"En dan net de enige knappe vent in de reeks ontmoeten? Nee, stel je er niet te veel bij voor. Meestal gaat het al meteen fout. Bij de eerste keer dat je elkaar ontmoet, bedenk je: "Nee, dat is 'm niet.""

"Je wilt gewoon te snel gaan. Spreek eens een tweede, een derde keer af. Misschien komt uwe X-factor - pardon - klik er dan pas aan. We zijn al wat ouder hé. Dat gaat allemaal wat trager." Ze liet even een stilte.

"Kijk, het mag niet te geforceerd zijn. dat gevoel heb ik vaak bij internetdates. Het lijkt soms wel een mondeling examen. Eigenlijk moeten ze onverwacht in je leven komen."

Ze had, in dat verband, haar oog laten vallen op een man die met een vriend enkele tafels verder zat. De man had al een paar keer in haar richting gekeken. Of het echt naar haar was, dat was evenwel een open vraag. Dat kon misschien wel haar verbeelding zijn. Zou ze haar stoute schoenen aantrekken en op weg naar het toilet langs hun tafeltje passeren? Ze zou "heel spontaan" iets kunnen vragen als "de pizza's zijn hier echt lekker, niet?" of zou dat net te geforceerd zijn? Hoewel, geforceerder dan internetdaten kon het alvast niet zijn. En was hij niet onverwacht in haar leven opgedoken?

Met z'n tweeën door het leven gaan, heeft nogal wat praktische voordelen. Een daarvan is dat je samen gewoonweg meer competenties in huis hebt. De ene is goed in koken, de andere in klussen. Heeft de ene geen groene vingers, dan is de andere misschien wel een tuinier uit de duizend. Is X een computerkluns, dan krijgt Y die vastgelopen computer wel opnieuw aan de praat.

Nu zijn er ook wel singles die alles in hun eentje klaren. Maar de meesten kunnen toch af en toe hulp gebruiken. Als ze die niet vinden bij familie, vrienden of kennissen, dan vinden ze die gegarandeerd wel bij Lets.

Lets staat voor Lokal Exchange and Trading System. Leden van Lets ruilen diensten en goederen. Als ik iets voor jou doe, dan geef mij jij daar een aantal ruileenheden voor (gebaseerd op de tijd en energie die de klus jou kost). Met die ruileenheden kan ik dan op mijn beurt een beroep doen op diensten en goederen van anderen. Heb je iets nodig of wil je iets voor iemand anders doen, dan stuur je gewoon een mail naar de hele groep via een mailinglist. Lets-Gent telt om en bij de 200 leden en dus is de kans heel groot dat je reacties krijgt. Binnen Lets worden er 101 dingen gevraagd en aangeboden: kleren verstellen, poetsen, klussen, koken, fietsen herstellen, babysitten. Daarnaast vinden ook heel wat spullen een nieuwe eigenaar: kleren, plantenstekjes, groenten, meubels, huishoudtoestellen, enz. Ook spullen en toestellen (bv. een hogedrukreiniger)lenen van iemand is mogelijk.

Lets is niet alleen heel praktisch en financieel voordelig. Je leert er ook een pak nieuwe mensen door kennen: koppels, singles, jonge en minder jonge mensen. Met Lets bouw je in je eigen stad of dorp een uitgebreid netwerk op dat je leven als single zoveel prettiger en makkelijker maakt. Een aanrader dus voor iedereen!

Een tijdje geleden stond ik twee keer kort na elkaar met vochtige ogen in de donzige stilte van een kamer in de kraamkliniek. Mijn twee beste vrienden, T en W, werden met nauwelijks een paar weken verschil vader. De één van een wolk van een dochter, de ander van een droom van een zoon. Ondertussen zijn we een paar maanden verder en ondanks af en toe een slapeloze nacht of een kwakje groentepap op de grond, zie ik vandaag alleen maar honingzoet geluk. Zoveel zelfs en zo zoet dat je er stiekem een beetje bang van wordt. Zélfs als je maar een goede vriend van het nieuwe gezinnetje bent en er plots ‘nonkel’ voor je naam komt te staan. Maar nonkels en zeker goede vrienden moeten die naam ook waar maken, vind ik. Zeker als ze zelf nog in de kind noch kraai-fase zitten. En dus probeer ik de frisse papa’s en mama’s te helpen waar het kan. Bijvoorbeeld door eens naar de Colruyt te rijden of, en dat was nieuw, door op de kleintjes te passen.

Een tijdje geleden deed ik dat namelijk voor het allereerst, dat babysitten. En ook al was het maar voor een uurtje of twee, ik was er niet gerust op. Ik had bijvoorbeeld op YouTube opgezocht hoe je een pamper moet verversen. Inderdaad, op YouTube. Ik ben nu eenmaal een man, en in tegenstelling tot de andere kunne die de helft van haar leven als babysitter bijkluste, hebben de meeste mannen dat nog nooit gedaan, pampers verversen. En aangezien daar zowel een poep als poep tout court mee gemoeid is, kun je maar beter zeker van je stuk zijn, dacht ik.

Enfin, voorbereid als op een eindexamen, arriveerde ik bij kleine J thuis. Ze was toen ongeveer een half jaar trouwens. Haar vader stopte me nog snel een warm flesje in de hand en sloot de deur achter zich. Right, nu is het aan ons, J…

Kleine J is een fantastisch kindje. Kobaltblauwe oogjes en een lach die Japans staal kan breken. Soms verbeeld ik me ook dat J mij al herkent. We kunnen het in ieder geval prima met mekaar vinden. Vooralsnog lijken vooral mijn bril en baard haar te fascineren. Maar die dag was kleine J toch niet helemaal op haar gemak. Misschien voelde ze instinctief dat nonkel T. òòk niet helemaal op zijn gemak was, want uit haar kijkertjes sprak een sprankeltje argwaan. Alsof ze wou vragen: ‘Jij hebt dit toch wel ‘ns eerder gedaan, niet?’ En toen ik terugkeek met een ‘Jaja’ die meer op een vraag dan op een antwoord leek, ging het lipje krullen.

En dus wou kleine J haar flesje niet. In haar wipstoeltje zitten wou ze ook niet. Bij mij op de schoot al evenmin. Dus werd het rondlopen met J als een pruilende koalabeer tegen mijn borst. En praten. En gedichtjes voordragen. (Sorry J, ik ken alleen Latijnse versjes) En liedjes zingen. Van Sesamstraat, over Ernie die de slaap niet kan vatten. (Tiens, ken ik dat nog stééds uit het hoofd?) Maar het mocht allemaal niet baten. Kleine J wou duidelijk iets anders. Zou het dan toch die pamper kunnen zijn?, dacht ik. Dus ik besloot haar even neer te leggen op het speeldeken om te verifiëren of het YouTube-moment dan toch aangebroken was. Maar kijk, dàt was het dus! Van zodra kleine J op het deken lag, daar een rammelaartje vond en uit haar ooghoekje de houten speelboog zag staan waar paarse nijlpaarden en oranje krokodillen van af hangen, kirde ze van het lachen. Phew. Mission accomplished.

Na een klein uurtje spelen nam ik kleine J op de schoot en gingen we boekjes lezen. Ik weet wel dat zo’n baby’tje dat eigenlijk nog niet kan. Maar ze lijkt het wel leuk te vinden als iemand tegen d’r praat en, toegegeven, vooral het draaien van de blaadjes vindt ze geweldig. Hey, you take what you can get, natuurlijk. En luister, daar was papa al terug! Hij kwam breed grijnzend de trap op, apetrots op dochterlief en misschien ook wel een beetje op nonkel T., die zijn missie tot een goed einde had gebracht. En kleine J, die leek er allemaal niet veel van te merken. Maar toen papa haar oppakte, lachte dat mondje als de zon op de zee en greep dat kleine handje gretig naar het grote gezicht.

En ik, ik dacht maar één ding.

Zou ik echt de enige man ter wereld zijn met een biologische klok?

Met dank aan gastblogger T

Reacties en initiatieven van lezers, daar worden wij heel vrolijk van. Dus was onze dag goed toen er een mail van lezer W. in onze mailbox viel. W. wil graag met andere lezers van deze blog naar de Gentse museumnacht op donderdag 1 december.

Heb je interesse? Mail dan naar oponseentje@gmail.com. Dan spelen we je mailadres door aan W. die de avond dan verder zal organiseren in samenspraak met alle geïnteresseerden.

Annabell is jong en single, maar heeft grootse plannen. De eerste stap was een huis kopen in Gent. Een grote kost voor één persoon, maar Annabell heeft een vast inkomen en met de nodige steun van de bank bleek dit haalbaar. Haar zoektocht duurde een tijdje, maar eindelijk kwam het nieuws dat ze iets gevonden had: een betaalbaar herenhuis aan Dampoort, met een grote tuin. Een huis waar ze met wat geluk de rest van haar leven kan wonen. Met voldoende plaats voor zichzelf, maar ook voor een man en voor kinderen. Kortom, een huis met toekomst.

Slechts één nadeel aan de betaalbaarheid: de staat van het huis. Een buitenmuur vol vocht, een donkere beschimmelde badkamer, een lekkend dak, een onbruikbare keuken, ... Een huis met potentieel, maar dan verborgen onder enkele dikke lagen stof. Stap voor stap zal Annabell de ruimtes leefbaar maken, tot het binnen x aantal jaren stilaan de vorm van een droomhuis zal krijgen. Langzaam en kostelijk, maar de enige optie voor een alleenstaand persoon.

Jullie, lieve lezers, kunnen Annabell vooruit helpen met de verbouwing van haar huis. Meer zelfs, je moet er niet eens de zetel voor uit komen! (sorry voor wie al enthousiast zijn bouwmaterialen uithaalde) Via deze link kunnen jullie haar een nieuwe keuken bezorgen.
Het stemmen lukt best via e-mailadres (of meerdere adressen), en door één klik bevestigen via het mailtje dat je opgestuurd krijgt.

Op die manier staat Annabell een stapje dichter bij haar droomhuis. En misschien ook wel een stapje dichter bij haar droomman, wanneer die haar bekende hesperolletjes met kaassaus proeft!

Alvast een hele dikke merci! (ook aan Op ons eentje, die mij de kans geeft een vriendin te helpen)

Annelies

Uit "De vriendschap" van Connie Palmen: (ja, ook al!)

Krijgen en geluk horen niet bij elkaar en vinden en geluk ook niet.
Mensen die maar blijven wachten op het geluk, die wachten op iets wat nooit komt. Geluk ligt niet voor het oprapen. Het is niet het grote, geheime geschenk dat het leven voor iedereen in petto heeft en ergens voor jou verborgen houdt om het op het juiste moment aan jou uit te reiken, omdat je er recht op hebt. Niemand heeft recht op geluk.

Ik heb dit stukje gekozen omdat ik het er zo volmondig mee eens ben. Geluk komt niet vanzelf, je moet er niet op wachten, je moet het vastgrijpen.
Geluk is geen vanzelfsprekend recht, je moet er zelf voor kiezen en er moeite voor doen. Geluk is actie! Palmen gebruikt harde taal, maar ze schudt op die manier mensen wakker.

Esmeralda

Tommi die sinds kort ook meeblogt bij Op ons eentje las op de boekenswishing een passage voor uit 1984 van George Orwell.

"Is was a bright cold day in April, and the clocks were striking thirteen. Winston Smith, his chin nuzzled into his breast in an effort to escape the vile wind, slipped quickly through the glass doors of Victory Mansions, though not quickly enough to prevent a swirl of gritty dust from entering along with him."

Dit is de allereerste zin van het boek. Meteen wordt de toon gezet voor de rest van het beklijvende verhaal. Iets verder op pagina 1 nog deze passage, waarin hij (BB) al een eerste keer opduikt... Winston Smith neemt de trap naar het zevende en dan, ...

"On each landing, opposite the lift shaft, the poster with the enormous face gazed from the wall. It was one of those pictures which are so contrived that the eyes follow you about when you move. BIG BROTHER IS WATCHING YOU, the caption beneath it ran."

Tommi motiveert deze keuze als volgt: 'Nu niet dat dit m'n aller-allerspeciaalste boekenfragment ooit is, maar het was een praktische keuze toen ik me die zondagmorgen plots bedacht dat ik nog geen fragment had voorbereid ;-). Anders was het wellicht een stukje geworden uit een boek van Haruki Murakami of John Grisham.

Ik stelde op de boekenswishing On the road van Jack Kerouac voor.

'It was beautiful in Longmont. Under a tremendous old tree was a bed of green lawn-grass belonging to a gas station. I asked the attendant if I could sleep there, and he said sure; so I stretched out a wool shirt, laid my face flat on it, with an elbow out and with one eye cocked at the snowy Rockies in the hot sun for just a moment. I fell asleep for two delicious hours, the only discomfort being an occasional Colorado ant. And here I am in Colorado! I kept thinking gleefully. Damn! damn! damn! I'm making it! And after a refreshing sleep filled with cobwebby dreams of my past life in the East I got up, washed in the station men's room, and strode off, fit and slick as a fiddle, and got me a rich thick milkshake at the roadhouse to put some freeze in my hot, tormented stomach.'

Toen ik even googlede op mijn stukje bleek uit de eerste zoekresultaat dat het tankstation in kwestie nog zou bestaan :-).

Waarom Jack Kerouac? Ik lees graag reisverhalen. Maar ik ben eerder toevallig begonnen in On the Road. Ik kende Kerouac van naam maar ik was niet meteen vertrouwd met 's mans werk.

Ik had net de verfilming van Howl gezien en ik vond het mooi hoe Ginsberg met taal speelt. Ik stond in de Fnac en ik zag het boek liggen dus heb ik het maar meegenomen. En ik heb het nog geen moment beklaagd.

Kerouac is een typisch product van de Amerikaanse cultuur in de jaren '40 en '50 met Jazz, Bebop en nog zoveel meer. Het mooie is dat hij schrijft zonder de tekst daarna nog aan te passen en met het oog van een mooi vloeiend ritme. Je kan ze gerust luidop voorlezen en je wordt er ook in mee gevoerd. Hij is een ongelofelijk meeslepend verteller.

Een aantal jaar geleden heb ik met een vriend een roadtrip gemaakt van Chicago naar Montreal. Buiten een auto en onze hotels hadden we niets gepland. We hebben het toeval de kans gelaten en zo Amerika op een andere manier leren kennen. Het verhaal van Kerouac doet me wel terug denken aan die reis: het gevoel van absolute vrijheid terwijl we ettelijke kilometers langs de Great Lakes reden.

Netsensei

De quote die ik voorgelezen heb op de boekenswishing komt uit het populair-wetenschappelijke boek Oorverdovende stilte van Paul Davies. Dit boek werd uitgegeven naar aanleiding van de 50e verjaardag van het SETI-project van de NASA, waarbij via radiotelescopen onderzoek wordt gedaan naar buitenaards leven.

Dit is de quote:

"Soms denk ik dat we alleen zijn in het universum, en soms denk ik dat we niet alleen zijn. In beide gevallen is het idee nogal onthutsend."

De quote is afkomstig van Arthur C. Clarke, een Britse science-fiction schrijver die 3 jaar geleden overleed (jullie kennen ongetwijfeld "2001 a space odyssey").

Waarom heb ik die quote gekozen?

Ruimtevaart, en de vraag of er "iets" van leven is buiten onze biosfeer, hebben me altijd geboeid. Het is bijna onvoorstelbaar dat, met de miljarden sterren en planeten die er zijn, er geen enkele planeet zou zijn waar ander "leven" ontstaan is. De vraag is natuurlijk of wij er ooit in zullen slagen om dat ander leven te ontdekken (rekening houdende met de enorme astronomische afstanden in het heelal), laat staan herkennen...

Het is ook bijzonder dat er, 13 miljard jaar na de big bang, een soort ontstaan is (wij dus), met voldoende intellectuele capaciteiten om op zoek te gaan naar zijn eigen oorsprong, en de oorsprong van ons universum (en dus alle materie). Precies alsof het in ons "geprogrammeerd" zit vanuit een hoger plan. Zou er dan toch een God zijn? ;-)

Ik ben echt benieuwd naar wat we nog allemaal zullen ontdekken, want de wetenschap blijft evolueren en verder zoeken. Ik zou graag eens 1000 jaar in de toekomst willen zien :-).

Nachtbraker

Lies selecteerde voor onze boekenswishing een passage uit 'De vriendschap' van Connie Palmen. Ze koos die passage niet alleen omdat ze die zo mooi vindt, maar ook omdat ze deze zo goed vindt passen bij haarzelf. Haar liefde voor taal, het belang dat ze hecht aan verbondenheid met anderen, haar schrijven voor deze blog. Het zit er allemaal in.

'Ik zei Thomas dat ik alles het beste kon begrijpen door de mensheid te beschouwen als een taal. In een taal kan een woord nooit op zichzelf staan. Om betekenis en zin te kunnen hebben, is het afhankelijk van andere woorden, waarmee het verbonden wordt en waaraan het zijn betekenis ontleent. Zo vergaat het mensen ook. We krijgen betekenis door onze verbintenissen met iets of iemand, met je familie, je vrienden, je geliefde en met de wereld door je werk. Ik denk dat of iemand zijn leven als zinvol of zinloos beschouwt, afhangt van de persoonlijke verhoudingen die iemand aan kan gaan. Je bent een moeder door je kind, zo zit dat. Je bent een geliefde door je geliefde, een vriend door je vriend, een schrijver door je lezer. Het is het drama van de afhankelijkheid en er is niks aan te doen.'

De laatste zin vindt Lies wel te negatief. Je kunt niet zonder anderen, maar dat is helemaal geen drama, vindt ze zelf.

Miss Butterfly las op onze boekenswishing een paar passages voor uit ‘The bitch rules: common sense advice for an uncommon life’ door Elizabeth Wurtzel, 2000:

‘I am not the happiest person. In fact, in the battle between joy and misery, I’d say that the latter often seems to prevail. I don’t like this, and everyday I refuse, for the eight million time, to put up with another minute of it. But the world does what it does, and I often find it disagreeable. After all these years, I’m kind of resigned to that.

But I do have one thing on my side: I have enormous faith. And hope. I am not speaking of the kind you find in church or in the afterlife or in heaven or in the Saint James Bible or in the Hara Krihnas that we all encounter changing flights in the airports of the world. I am speaking of a simple faith that says that one way or another, no matter how many times I stumble and stub my big toe, somehow life is going to work itself out.

So this is a book about mistakes. In fact, this is a book in praise of mistakes. May you make many of them along the way. May you make them left, right and center, and when you do, may you never claim to have profited from them. May you never ever chalk them up to lessons learned or experience gained or any of that trite, commonplace bullshit. Just enjoy your idiocy, cry about it and bask it in, and be glad you are lucky enough to have a life that has room for some stupidity and lolling about and kicking around, because, you know, that’s how it goes, and that is what it means to be living.

And have faith. Have faith that somewhere along the way you will manage to get all the joys in life that you hope and wish and pray for, the things you ask for every time you blow out your birthday candles, the dreams you imagine every time you see a shooting star, or even every time you sight just a lone, regular, pretty star, hanging out in the sky, and still and peaceful and bright.

I probably want more or less the same thing that you do. Being human, we all kind of want the same things, to love and be loved, and all of that. And in the rules I’ve laid out here, I believe I have found the secret of life.
The point I must make beforehand is that I myself don’t always follow my own good advice. In fact, I fuck up all the time.

And I have loads of faith. All I can offer in the way of advice are a few hints about getting and muddling through along the way. The rest is your mess to make and to clean up and enjoy. I hope you have fun. Because at the end of the day, having fun is the only secret of life.’

Reden van uitkiezen: de mix van goed advies, humor en realisme van de schrijfster sluit aan bij de kijk van Miss Butterfly op het leven en wilde ze delen met de anderen van de groep.

Deze week loopt de boekenbeurs. Wij kwamen vorige week al helemaal in de sfeer tijdens onze boekenswishing.

Wij vroegen elk van de deelnemers een passage uit een boek voor te lezen. Omdat er echte pareltjes bij zaten en we ook de afwezigen graag laten meegenieten, publiceren we de komende week elke dag een van deze passages op onze blog.

We beginnen met een gedicht van Herman De Coninck. Dit gedicht werd voorgelezen door J., een trouwe lezer van onze blog die zich welgeteld 3 uur voor de start van de swishing inschreef, maar er toch in slaagde nog een pak boeken mee te brengen en een prachtig gedicht te selecteren. Eentje over de liefde.

J. motiveert zijn keuze voor dit gedicht als volgt.

"Ik las op woensdag voor het eerst een gedicht van Herman de Coninck, en was onmiddellijk getroffen door zijn stijl. Na enig speurwerk in mijn bibliotheek vond ik nog enkele andere gedichten van hem waaronder het volgende (uit 'Geen dag zonder liefde', De Bezige Bij, 1994). Opnieuw kon zijn eenvoud en humor me direct bekoren, en er steekt er een levenswijsheid in die ik enkel kan beamen: liefde is niet enkel houden van een ander."

Driehoek

Het leek wel een goeie driehoeksverhouding:
ik hield van jou
en van mij.

Ik hield van jou zoals je dat alleen maar voor het eerst doet: alsof het elke keer voor het laatst is.

Ik hield van jou om de manier waarop ik je in alle stàten bracht, in België, Frankrijk, Nederland, Joegoslavië, geluk was inderdaad zo uitgestrekt als hele landen en telkens net zo onderling verschillend.

Ik hield van jou om de manier waarop je, over mijn schouder meelezend, kon zeggen:
jaja, schrijven hoe goed je het kan,
dàt kan je wel, maar laat maar eens zien.

En ik hield van mij, o, wat hield ik
even nadien van mij, want hoe zalig was het mezelf te zijn in jouw armen.

Na al dat voorlees-en promotiewerk, werd het tijd om onze hersenen te pijnigen (ja, zelfs op een zondag!). Een quiz tussen de twee of meerdere personen die hetzelfde boek wilden, zorgde voor hilarische momenten. Weet u bijvoorbeeld welke activiteit Op ons eentje nog niet georganiseerd heeft? En in welke jaartal is deze blog nu ook alweer van start gegaan?
Toen de vragen ‘op’ waren maar er nog een paar boeken moesten verdeeld worden, boden twee dobbelstenen een uitkomst: degene die ‘het hoogst’ kon gooien, had het boek!
Resultaat: een aantal winnaars, een aantal ‘verliezers’, maar vooral veel plezier!

Boeken switchen, dat zorgt voor een groepsgevoel dat we niet zomaar konden loslaten... en dus besloten wij dat een zonnige wandeling door Gent er nog wel bijkon. Elke wandeling verdient een gids en die bleek zich in onze groep te bevinden. Wij volgden haar gedwee door de binnenstad, richting Baudelo, langs de Leie... om te eindigen aan de Dulle Griet voor een stevige portie soep, njammie!

Wij keerden huiswaarts met een warme maag, een frisse neus, lectuur voor de komende herfstavonden, huize Colette als nieuwe ontdekking en vooral... de herinnering aan een gezellige namiddag!

U bent er toch bij de volgende activiteit?

Vlinderke

Na een rondje ‘voorlezen’ werden onze verkoopstalenten aangesproken: elk om beurt stelden we kort de boeken die we wilden ruilen voor en vertelden waarom we er een andere persoon blij mee zouden maken.

Een stadsgidsje van Gent mocht in andere handen terechtkomen daar alle cafeetjes eruit al ontdekt waren, dubbele‘Murena’strips waren nu voor een andere Romein bestemd, Poelho Coelho’s debuut mocht door een andere pelgrim-in-spé gelezen worden, de erotische verhalenbundel was bestemd voor nieuwe rode oortjes en de bundel korte reisverhalen mocht in een andere koffer verdwijnen.

Na de promotie, de actie! Alle boeken werden in het midden van de ruimte samengebracht zodat wij gretig konden aanvallen. Achterflappen werden gelezen, boeken werden doorbladerd, gewikt en gewogen, opgepakt en teruggelegd,... om uiteindelijk al dan niet een post-it met de naam van de mogelijk nieuwe eigenaar te krijgen.

Resultaat: een boekenorgie met veel gekleurde post-its! Sommige exemplaren waren blijkbaar zeer gegeerd en om trek-en sleurwerk te vermijden, moest er een oplossing komen.

Wordt (alweer) vervolgd...

Vlinderke

Ooit al op één namiddag van uw ‘oude’ boeken vanaf geraakt én een paar ‘nieuwe’ vergaard
én uw hersenen gepijnigd over deze blog
én superlekkere, artisanale chocolademelk gedronken
én een aantal inspirerende fragmenten rijker geworden?

Indien ‘neen’? Leest u gerust verder…

Indien ‘ja’? Dan was u aanwezig en kan u bij deze nog eens nagenieten….

Huize Colette te Gent was afgelopen zondag ‘the place to be’ (and WHAT a place to be!) voor een gezellige boekenruil. Nadat iedereen met chocolade- of andere opwarmer was geïnstalleerd, gingen we van start met ronde één: elke aanwezige las een inspirerende passage voor en liet zich vervolgens raken door de woorden van de anderen.

Wordt vervolgd…

Vlinderke

Een van de grote voordelen van het single-leven is dat je lekker impulsief kan leven.

Een paar weekends geleden had ik op zaterdagmorgen totaal nog geen idee van wat het weekend zou brengen. Buiten een afspraak met een vriendin zondagnamiddag in de stad lag er nog niets vast.

Maar de zon priemde zo verleidelijk door de wolken en dus smste ik de buurman van 2 straten verder met de vraag of hij ook zin had in een wandeling. Even later trok ik mijn wandelschoenen aan en na ons 'stapje in de natuur' nodigde hij me ook nog uit op de koffie. Dat die koffie toevallig ook nog eens vergezeld was van mijn lievelingskoekjes, kon mijn blijdschap om dit onverwachte wandel-koffie-uitje alleen maar vergroten.

Terwijl we daar zaten, kreeg ik een sms van vrienden die de dvd van Rundskop hadden gehuurd en vroegen of ik 's anderendaags mee kwam kijken. Vooraf mocht ik mee aanschuiven aan tafel (en de partner van mijn vriendin is een echte meesterchef).

In de late namiddag was er dan de afspraak met de vriendin in de stad. Hoewel we elkaar regelmatig zien en horen, hebben wij altijd heel veel te vertellen. En zo was het plots half 8 's avonds. 'Ha, 't is cinematijd', sprak de vriendin en even later zat ik totaal onverwacht in het rode pluche.

Ik koester het, dat impulsieve leven. Plots uitgenodigd worden op de koffie, mogen aanschuiven aan tafel of de cinema induiken, het vergroot alleen maar de charme van het moment en het gevoel van vrijheid. Nee, het zijn geen grootse avonturen. Het zijn gewoon kleine, onverwachte cadeautjes vol warmte en vriendschap en momenten waarop je wel eens blij bent dat er thuis niemand op je zit te wachten.

Na het succes van de eerste EVA-speeddating voor de leeftijdsgroep 25 tot 34 jaar, is er nu een tweede editie voor veggies tussen de 35 en 44 jaar.

De Veggie Speeddating vindt plaats op vrijdag 2 december op het EVA-infocentrum en start om 20 uur. Voor slechts 5 euro kan je deelnemen en krijg je een gratis cupcake en drankje. Inschrijven kan hier. Men zoekt vooral nog mannelijke deelnemers.

Dag van het Brood, Dag van het Paard, Dag van de Watersport, Dag van de Architect, Dag van het Ei, Dag van de Armoede, ... noem maar op. Je kan het niet bedenken of er bestaat een "dag" van, nationaal of internationaal, een "Werelddag" in dat geval.

Op het eerste zicht bestaat er nog niet zoiets als een "Werelddag van de Singles".

Zou dat iets zijn? Zou dat potentieel hebben, en kunnen uitgroeien tot iets interessants? Met voldoende inhoud om een lobbygroep op poten te zetten? En wat zou dat concreet betekenen?

Stel je voor: je staat op en krijgt telefoon, van een goede vriend of vriendin: "Proficiat met de Dag van de Singles hé." Hoezo, proficiat?

Ja, het hangt ervan af hoe je er zelf tegenover staat natuurlijk. Het vrije leven bevalt je enorm, je doet wat je wil, je kiest helemaal zelf je reisbestemmingen uit, je poetst je huis wanneer je wil, dus "ja, dank u voor de gelukwensen!" zeg je enigszins triomfantelijk terug. Of je hunkert naar een relatie, je komt 's avonds na het werk liever niet meer alleen thuis, om dan nog alleen te moeten te koken en eten om dan vast te stellen dat je toch weer te veel hebt gemaakt voor één persoon, dus "ah, innige deelneming, bedoel je."

Het zou natuurlijk ook een strikvraag kunnen zijn van diezelfde persoon, want was je vorige week in de stad niet gespot met een "onbekend persoon" aan je zijde? En nu wil de andere kant van de lijn, gebruikmakend van de gelegenheid, even uitvissen wat er aan is van die geruchten. Als je een kersverse vriend of vriendin had, zou je wellicht ongewild in de val trappen en meteen antwoorden dat dit niet meer op jou van toepassing is.

Maar wat zou er op zo'n dag dan eigenlijk moeten gebeuren? Moeten alle singles een bloemetje krijgen bij de bakker? Mogen zij, speciaal op deze dag en enkel en alleen dan, genieten van speciale kortingen op reispakketten (want helaas is het bij een reisbureau altijd duurder om alleen te gaan boeken dan voor twee). Of mogen singles dan in de cinema gratis één film naar keuze uitpikken? Het lijkt aanlokkelijk, maar kan snel aanleiding geven tot misbruiken. Ontwaar je daar in de file voor de film bij de Decascoop ook niet je flatgenoot van drie verdiepingen hoger, van wie je zeker bent dat hij een vaste relatie heeft, maar die nu met een gratis ticket in de wacht sleept? En ja, nu je het zegt, zijn vriendin, die je ook wel herkent van zien, staat vijf personen verder in de rij. Het zijn ongenummerde plaatsen toch?

Laatste poging: een dag waarop je een singles-fuif kan plannen. Maar heb je daarvoor dan speciaal een Dag van de Singles nodig?

Heb je nog geen plannen voor aanstaande zondag? Dan hebben we een last-minute-aanbieding voor jou.

Er zijn nog 2 plaatsen vrij aan onze boekenswishing-tafel. De 2 eersten die zich melden bij oponseentje@gmail.com kunnen er dus nog bij.

Je hoeft geen massa boeken mee te brengen. Je neemt namelijk zoveel boeken mee naar huis als je er meebracht. Alles kan: kookboeken, strips, romans, reisgidsen, ...

Stilaan vinden meer en meer Nederlandse lezers de weg naar onze blog. En zo komt het dat we ook af en toe een stukje ontvangen van een Nederlandse gastblogger, waarvoor dank. Voor onze Vlaamse lezers even ter verduidelijking: AH = Albert Heyn, de grootste supermarktketen in Nederland.

Waar las ik dat nou ook al weer? Die recensie over dat boek over singles. Dat ze niet zielig zijn. En dat de (twee-)indeling van de groep vrouwen hierbinnen, zijnde feestbeesten en wanhopig zoekende, niet klopt. Het was vast ergens in de papieren krant. Die de functie appeltje+F (of ctrl+F) niet kent. Wat maakt internetmensen toch lekker lui. Doet er niet toe. Ik heb geen zin om te bladeren. Er is toch wel iets bij mij blijven hangen.

2,7 miljoen singles kent Nederland. Of alleenstaanden of -gaanden, dat kan natuurlijk ook. De vrouwen die werden geïnterviewd, waren blij te kunnen gaan en staan waar ze wilden. De sexvraag werd gepareerd met "Als jij een vriend hebt, vraag ik jou toch ook niet hoe vaak je het doet?" Een 63-jarige vrouw zei dat je aan sex, dankzij internet, nog makkelijker kunt komen dan aan een pizza. Dat werd uitgelegd als positief. Voor die vrouw. Het was een erg hetero stukje. Natuurlijk werden er ook datingsitetips gegeven: geduld hebben, lat niet te hoog leggen, maar toch ook niet te snel tevreden, geen angst een blauwtje te lopen, dat soort dingen. Maar, in de AH, na zessen bij de koeling, zou de kans om de juiste man tegen te komen, het grootst zijn. Want dan staan de gesettelden te koken of ze zitten aan tafel. Singles halen dan nog even iets makkelijks uit het vriesvak.

Iets wat ik me bij wel meer publicaties afvraag, wat is nu eigenlijk de oorzaak en wat het gevolg? Is de AH een soort cruise-plek? Of krijgt ook mijn mannen-antenne, door het lezen van zo'n recensie, een betere ontvangst? Worden mijn geurklieren (bestaan die?), en die van mede-singelaars wijder opengezet?

Maar wat lachte hij mooi. Ingetogen, maar overtuigd en kort en zonder bedoelingen. Dat ene moment. Vastberaden en toch ook lief en kwetsbaar. Goddelijk gewoon. Wat ook meespeelde, is dat ik nooit een stap zet in 's lands grootste supermarkt. Ik vind het te duur, ken er de weg niet. Dus laveerde ik eerst vier keer heen en weer tussen de winkelkarretjes, alvorens ik zes eieren, twee boter en een pak yoghurt in mijn mandje had. Ja, inderdaad, bij de koeling.

Het was een machtig moment. En superkort. Want hij was net zo snel weg als ie er stond. Ook hier, in real life, geen ctrl+F combinatie. Ik heb trouwens ook geen idee waar ik op moet zoeken, wat ik zou kunnen intypen. Ik ken geen naam, maar zou ook niet meer weten hoe hij er uitzag. Het was alleen die stoere en toch tedere blik die het hem deed. Jammer dat ie weg is? Welnee. Dat houdt het leven spannend.

Lehti

Het is een vraag die ik me nog niet heb gesteld. Toch niet in de zin van hoe kan IK een minnaar nemen.

Ik heb me wel al afgevraagd hoe mensen in een relatie dat doen, er nog eens een minnaar of minnares bijnemen, dat wel. Ik bedoel maar, ik vind niet eens een deftige partner. Een nummer één als het ware. Aan de extraatjes kom ik niet toe.

Ik zou niet weten waar een minnaar te vinden, laat staan daar dan in ’t geniep mee af te spreken…

Maar ik heb het gevonden, ik heb het ervaren hoe het misschien wel eens in zijn werk zou kunnen gaan.

Stap 1: ga naar een trouwfeest van vrienden, zorg dat je er goed uitziet, dat je minstens een drietal complimenten krijgt over het stijlvolle kleedje, de prachtige schoenen of de nieuwe haarsnit.

Stap 2: kijk eens rond op dat trouwfeest en sla een praatje, wees vriendelijk en sociaal, loop overal een beetje rond, bij de diehard rokers buiten, bij de uitgelaten tantes op de dansvloer, bij de mollige kennissen aan het dessertbuffet, enz…

Stap 3: geraak aan de praat met Huppeldepup, die je herkent van in de lessen notenleer, die lessen die je 2 maanden lang volgde in het 6e leerjaar.

Vraag of hij je nog kent, nu we 20 jaar en 50 kg (in zijn geval) verder zijn. Praat over koetjes en kalfjes en verklap dat je vroeger zeker 2 weken smoorverliefd op hem was, toen, 50 kg lichter, 20 jaar terug.

Stap 4: negeer de priemende en verwijtende blik van mevr. Huppeldepup die erbij komt staan, en doet alsof je lucht bent.

Stap 5: knik vriendelijk, en zeg : ‘Ik ga eens naar het wc.’

Stap 6: schrik niet als je op maandag na het feest 10 tallen smsen krijgt van Huppeldepup. (Zoals je kon volgen, er werden geen gsmnummers gewisseld).

Stap 7: wees niet ongerust om berichten via facebook te ontvangen (geen vriendschapsverzoek, dat zou teveel opvallen voor mevr. Huppeldepup).

Stap 8: kijk niet raar op wanneer je de skype account van Huppeldepup krijgt en de vraag om te chatten.

Stap 9: ga in op het verzoek om eens af te spreken in Gent. Huppeldepup woont in Kortrijk maar werkt in Antwerpen. Dus de E 17 die passeert in Gent, dat is niet moeilijk om eens af te rijden… en eens af te spreken… en eens ‘bij te praten’… over de voorbije 20 jaar met iemand die je kende,… twee maanden lang toen hij 12 was.

Stap 10: spreek af in Volta, laat je trakteren, neem meneer Huppeldepup mee naar huis en beleef een nacht vol passie.

Stap 11: herhaal stap 10 naar believen.

Zo doe je dat dus.

PS: het verhaal klopt tot en met stap 8, stap 9 werd gesuggereerd door Huppeldepup, stap 10 en 11 heb ik gelaten voor wat het was.

Met dank aan onze gastblogster.

Die avond zie ik na het werk dat een onbekende het voorwiel van MIJN fiets aan de fietsenstalling heeft vastgemaakt met ZIJN slot. Een welbekende dieventruck, zeggen m'n collega's. De fiets waarop je een oogje hebt laten vallen, zet je op slot. Bijgevolg kan de eigenaar hem 's avonds niet zomaar mee naar huis nemen. 's Nachts kom je dan rustig je slot losmaken waarna je de fiets in je bestelwagen kan laden. Dan heb je thuis alle tijd om het andere slot met een slijpschijf open te maken.

Zo snel mogelijk het vreemde slot laten verwijderen, da's dus de opdracht. Maar ik ben mijn gsm thuis vergeten en kan dus niet beginnen rondbellen om vrienden met een stevige tang te vinden. Dus bel ik de politie.

Een uurtje later zijn alle collega's naar huis en sta ik moederziel alleen in het donker te verkleumen op de parking van het werk. Had ik m'n gsm maar bij. Dan had ik kunnen wachten in het café wat verderop en had de politie me kunnen bellen bij aankomst. Gelukkig komen ze er snel aan.

Ik ben nog maar net weer thuis wanneer de vaste telefoon rinkelt. Mijn moeder. 'Lies, je kunt niet geloven hoe blij ik ben je te horen. Ik was doodongerust. Ik probeer je al uren te bereiken via je vaste lijn. Ik dacht al dat je in een Gents ziekenhuis lag. Je hebt je gsm niet bij en hoe kan men dan weten wie men moet verwittigen als er iets met jou gebeurt?'

'Hoe weet jij dat ik mijn gsm niet bij heb?'

'Wel, je poetsvrouw heeft ons gebeld met jouw gsm. Je bent naar je werk vertrokken en hebt de deur op slot gedaan in plaats van ze gewoon achter je dicht te trekken zoals je anders doet. Gelukkig vond je poetsvrouw ons nummer in je gsm en kon je vader haar komen bevrijden met de sleutel die wij hebben. Hij liet een post-it achter met de vraag ons te bellen en toen je niets van jou liet horen, passeerden alle rampscenario's door mijn hoofd. Heb je trouwens wel een briefje in je portefeuille met de mensen die men moet verwittigen als er iets met jou gebeurt?'

Help, door 1 ogenblik van verstrooidheid zat m'n poetsvrouw meer dan een uur opgesloten. Gelukkig reageerde ze heel vergevingsgezind. Ik prijs mezelf gelukkig dat de verstandhouding met mijn poetsvrouw zeer goed is. En mijn ouders, die vergeven het me ook wel dat ze een 50-tal kilometer moesten rijden terwijl m'n buurvrouw ook een sleutel heeft. Maar dat wisten ze blijkbaar niet, laat staan dat ze haar nummer hadden.

'Toch wel vreemd dat ik zo op één enkele dag twee situaties tegenkom die te maken hebben met sloten', zeg ik 's anderendaags tegen een paar vriendinnen. 'Je zou bijna gaan geloven dat men mij iets duidelijk wil maken' Da's toch simpel, zegt vriendin 1. 'Op elk slotje past een sleutel', da's de boodschap. 'Maar soms vind je de sleutel niet', vult nummer 2 aan. 'Op zo'n momenten is een goed netwerk belangrijk.', zegt nummer 3. 'En dat zit in je gsm', vul ik aan.

De moraal van dit verhaal is dus dat je je netwerk nooit te goed kan soigneren en maar beter altijd je gsm bij je hebt. En bovendien zorg je er ook het best voor dat je ouders of andere klaar-om-in-de-bres-te-springende personen de nummers van je buren en beste vrienden hebben en omgekeerd. Voilà, mijn 2 slotenaffaires waren geen ramp, maar ze hebben er in elk geval voor gezorgd dat de krijtlijnen van mijn rampenplan nu toch zijn uitgetekend.

Als een tv-programma rond singles draait, dan is dat bijna altijd een datingprogramma. Akkoord, het levert vermakelijke programma's op voor de vermoeide werkmens die des avonds afgepeigerd neerzijgt in z'n zetel en graag licht verteerbaar tv-voer krijgt voorgeschoteld. Bovendien kan het speculeren over 'wie zou hij/zij kiezen?' en alle bijhorende commentaren best leuk zijn als je samen naar tv kijkt.

Maar ik zou toch ook wel eens graag een programma te zien krijgen dat duidelijk maakt dat het single-leven echt wel meer is dan dat. Een soort 'singles, het leven zoals het is', dat feestende, dansende, reizende, klussende,... singles toont, zit daar niets in?

In afwachting daarvan publiceren we toch graag de oproep die we kregen van productiehuis Eyeworks. Al was het maar omdat daar sympathieke singles werken die fan zijn van deze blog. Eyeworks wil jullie graag informeren over een nieuw programma waarmee zij van start gaan. Zij zoeken single kandidaten om daaraan deel te nemen.

Het programma is geïnspireerd op het Engelse 'Dinner date', dat je misschien wel al eens op tv gezien hebt. Het concept: 3 (of 4) vrouwen koken bij hun thuis voor één man die dan op bezoek komt om het op te eten. Of 3 (of 4) mannen koken voor één vrouw.
Als deze dates achter de rug zijn kiest de man (of vrouw) er een van de kandidaten uit en zij krijgen dan nog een 'droomdate'.
Men zoekt kandidaten die bij voorkeur ergens tussen 25 en de 40 zijn. Waarom het voor Eyeworks ophoudt bij 40 is me een raadsel. De kookkunsten nemen bij velen toe met de leeftijd, de verleidingskunsten soms ook en er zijn massa's singles van 40+.

Protestmails (van 40-plussers) of kandidaturen (van de anderen) mag je sturen naar mart.peers@eyeworks.tv

Oké ik beken! Ik ben slechts ook maar een mens. Een mens die redelijk snel beïnvloedbaar is al zeg ik het zelf. Zeker door een mooie, originele of gewoon goed in elkaar gestoken marketingcampagne. Zo zal ik me vast ooit door één of andere enquête, mailing of radiocolumn weer overenthousiast hebben ingeschreven voor de nieuwsbrief van Geert.

Geert is de alleswetende expert van versiercursus.com. Inmiddels belanden zijn e-mails bij gebrek aan resultaat al standaard in de map ongewenst. Om te voorkomen dat ik toch een mooie prijs of een e-mail van een prins op het witte paard mis 'check' ik toch regelmatig de map ongewenste e-mail. Tussen de mails met casino's, Viagra, win nu! en 'gratis' viel de e-mail van afzender 'Geert' met als onderwerp 'Zorg dat hij verliefd kan blijven' erg op.

Ik weet eigenlijk niet wat gênanter is; het feit dat ik dit soort dingen in mijn mailbox krijg of dat ik toch enigszins nieuwsgierig de link heb aangeklikt. Een 19 minuten durende podcast verscheen op het scherm. Na een vermoeiend weekend, plus een chaotische maandag werkte het Belgische accent van onze Geert en de dubbelzinnig te interpreteren teksten op mijn lachspieren. In België doet men blijkbaar niet aan twitteren maar aan ‘flirterren’, geraakt men geïrriteerd, bestaan er groot onderhoudsvrouwen, is iets of iemand ambetant, maar bovenal zijn mannen verslaafd aan een goed gevoel! En daar lieve kijkbuiskinderen begon één grote Belgische reclamespot voor het goede gevoel van de man.

Nu hoor ik me natuurlijk te verdiepen in de single man, de jacht, verleidingstechnieken, fashion en ik weet niet wat allemaal meer waarover ik gespamd word. ( Waarom heeft niemand mij ooit getipt dat je vooral nergens moet invullen dat je single bent?) Maar goed mocht er weer eens een prins voorbij draven dan is het toch mooi meegenomen dat ik de inhoud van de podcast 'zo blijft hij verliefd op jou' by heart ken. Ja toch!

Goed. Ik besluit het stuk eens grondig te analyseren. De man is dus blijkbaar verslaafd aan een goed gevoel. Wie niet zou je zeggen. Maar laat ik niet meteen te kritisch van start gaan. Geert zegt dat de man zeker wel moeite wil doen en ook onzekerheid nodig heeft. Met andere woorden; als vrouw moet je niet laten merken dat je een vent nodig hebt want dan wordt het saai. Dan is zijn goede gevoel weg, vent weg of om Geert te quoten; ‘Ge stopt een koppel te zijn’. Kortom, vrouwen moeten lekker onbereikbaar blijven en de indruk wekken dat je zo weer bij hem weg kan zijn. Dat is interessant, dan moet hij voor je vechten, dan heeft de man zijn onzekerheid. Tja ik begin toch zo mijn twijfels te krijgen maar blijf toch doorluisteren.

Volgens Geert mogen vrouwen wel zeggen wat ze voelen maar niet doordraven, en vooral geen oordeel vellen over de man. Wij vrouwen moeten buiten onszelf stappen en contra-gedrag vertonen. Tegen mezelf in gaan dus, en alles opzij zetten. Ik mag hem een eikel vinden omdat hij 5 minuten van tevoren afbelt omdat hij zo moe is. Ik mag vinden dat hij de avond daarvoor dan niet zoveel had moeten zuipen samen met zijn vrienden, maar dat mag ik niet zeggen. Wel mag ik laten doorschemeren dat ik het jammer vind dat ik hem niet zal zien, en daarna vooral vol begrip reageren. “Ik snap wel dat hij zo moe is en dat hij vooral lekker thuis op de bank moet gaan hangen.” Doelmatig communiceren, Roos van Leary noemt men dat toch? Ergens komt er weer een stukje HBO-studie naar boven borrelen.

Duidelijk is inmiddels dat Geert zijn methode niet op mijn lijf geschreven is. Maar goed, ik ben dan ook single dus misschien zit ik er helemaal naast en mag ik er geen oordeel over vellen. Echter op het moment dat Geert een relatie begint te vergelijken met honden en katten weet ik het zeker. Die Geert is gek! Hij mag dan wel hondencursussen geven maar ik ben bang dat onze viervoeters ook de basis voor zijn onderzoek zijn geweest.

Conclusie? Geert moet lekker de hondjes blijven trainen en anders maar eens een 19 minuten durende podcast voor de man schrijven. Dan praten we wel weer verder.

Veertje

De maand van de gastblogger is afgelopen. Bedankt aan iedereen die in z'n pen is gekropen. We hopen dat jullie net als wij genoten hebben van al die uiteenlopende onderwerpen, opinies, tips, ... We hebben niet alle stukjes kunnen publiceren en dus krijgen jullie binnenkort nog meer gastblogger-stukjes geserveerd. Bijdragen van gastbloggers blijven trouwens heel erg welkom, ook na deze maand van de gastblogger.

Nu wij als vaste bloggers weer op het spreekgestoelte klimmen, nodigen we jullie graag nogmaals uit voor onze boekenswhishing van zondagnamiddag 23 oktober in Gent. Iedereen die houdt van boeken, graag boeken wil ruilen en nieuwe mensen wil leren kennen, is van harte welkom. We kregen al meerdere geïnteresseerde mails van mensen die overwegen deel te nemen (maar soms nog wat drempelvrees moeten overwinnen omdat ze niemand kennen). Een boekenruil is het gezelligst en werkt het best met een klein groepje deelnemers. Daarom gaan we ons voor deze activiteit beperken tot de eerste 10 mensen die bevestigen dat ze zullen langskomen. Ben je van plan deel te nemen, mail dan naar oponseentje@gmail.com. Dan laten wij het adres weten van de uiterst charmante en boekenvriendelijke locatie in Gent centrum waar de namiddag plaatsvindt en geven wij je meer uitleg over het verloop van de namiddag.

Hopelijk wordt deze activiteit net zo gesmaakt als onze picknick, fietstocht en het toneel tijdens de voorbije Gentse Feesten.

Single zijn mag vele voordelen hebben, single-ouderschap is echt niet aan te raden. Ik vraag me dikwijls af hoe mijn enig kind haar relaties later zal uitbouwen? Welk verknipt man-vrouw beeld heeft zij?

Volgende opdracht uit haar kleuterjaren doet me het ergste vermoeden.

Iedereen kreeg een blad met tekeningen van toestellen. Een strijkijzer, een grasmachine, een mixer, een boormachine, een naaimachine, dat soort toestanden. De opdracht (ter info: we spreken over het jaar 1998, niet 1898): omcirkel de toestellen die mama gebruikt in het blauw, en de toestellen die papa gebruikt in het rood. Mijn dochter omcirkelde alle toestellen in het blauw. De juf ging er van uit dat mijn dochter de opdracht verkeerd begrepen had en gaf haar een nul.

Helaas had het kind de situatie volledig juist ingeschat. Mijn dochter keek bijzonder vreemd toen bleek dat er papa’s bestaan die boormachines vasthadden of gras afmaaiden. Dat was niet normaal voor haar.

Zo kijkt zij waarschijnlijk ook naar mensen met een evenwichtige partnerrelatie. Weirdo’s.

Waaslandblogger

Mijn zus is gestart met relatietherapie. Allé ’t is te zeggen, ze is samen met haar wederhelft op gesprek geweest. Intieme details van het gesprek zijn niet gekend. ’t Was toch maar een ‘in-take’. En een ‘in-take’, dat is therapeutentaal. Het betekent zoveel als: vertel alles eens van A tot Z. Dat komt allemaal in een proper verslagsken, daar wordt dan over vergaderd, en daarna krijgen ze een plaatsje op de wachtlijst.

Met een beetje geluk, starten ze dan hun therapie ergens eind april 2012.

Als ze dan nog samen zijn, hebben ze dan nog therapie nodig? Mijn zus en haar man rollen gelukkig niet alle dagen vechtend over straat. Ze slaan elkaar niet verrot en ze pesten elkaar niet het bloed van onder de nagels.
Er is ook geen sprake van alcoholmisbruik, aanhouderij of andere narigheden.
Gewoon, een beetje huis, tuin- en keukenproblemen.

Ik ben ook ooit eens met een toenmalige partner naar zo'n ‘in-take’ geweest. Resultaat was dat ik ’s anderendaags belde naar die relatie-madam met de boodschap dat ik genoeg had aan één uurtje relatietherapie. De oplijsting van constante ergernissen, ellende en miserabele toestanden maakte me duidelijk dat ik er onmiddellijk een punt achter moest zetten.
Wat ik ook deed. Zo simpel kan relatietherapie dus zijn.

En hoe tevreden ik drie jaar na datum ook ben over deze beslissing, ik hoop voor mijn zus dat haar relatie wel blijft duren. Ze hebben samen vier kinderen op te voeden. En kinderen opvoeden tot evenwichtige personen is geen eenvoudige zaak. Zoiets doe je bij voorkeur met beide ouders samen.

Waaslandblogger

Ze had het misschien een klein beetje overdreven, realiseerde ze zich meteen. Maar het was te laat. Het was eruit: « Soms voel ik me wel een beetje eenzaam. »

Het was al later op de avond, het was al donker. Ze nam afscheid van haar broer na een bezoekje aan hem en zijn gezinnetje – vrouw en drie kinderen, 7, 9 en 12. Haar schoonzus was binnen gebleven, en ging meteen nog de oudste in bed stoppen.
Eenzaam. Het woord was gevallen. Ze had bewust sterke nuances aangebracht , twee keer zelfs : het was alleen « soms » en als het gebeurde, was het maar « een klein beetje ». Ze kon zich nog wel corrigeren, en nog verdere nuances aanbrengen zoals « heel soms, weet je, eigenlijk maar enkele keren op een jaar » en zou haar broer nog kunnen zeggen « uiteindelijk heeft iedereen dat wel eens, jij ook, durf ik wedden ». Maar dat zou maar half geloofwaardig klinken. Het woord eenzaam was gevallen, en dat was wat bleef hangen.

Haar broer keek haar aan, een beetje verrast, en er viel een korte stilte. Het was alsof ze een steen had gegooid in een rimpelloze vijver, en nu beiden even naar het verstoorde wateroppervlak aan het kijken waren. Ze vroeg zich af of ze zelf meteen het woord zou nemen, maar haar broer was haar voor.
« Je hebt toch een goed gevulde vrije tijd ? Je bent bijna nooit thuis in het weekend, allez, als we eens willen afspreken, is dat toch niet zo makkelijk. En die avondcursus, op… dinsdag ? »
« Woensdag », corrigeerde ze. « En het is geen cursus. Het is de filmclub. Films bespreken en zo. » Eigenlijk kon de filmclub haar gestolen worden, maar dat zou ze hier en nu niet toegeven en het deed helemaal niets terzake.
Ze begreep meteen dat haar broer totaal niet begreep waar het om ging - dat ze ongelooflijk een eigen gezinnetje miste, en dat vanavond nog eens was gaan beseffen - en dat het niet zoveel zin had om verder te gaan met het gesprek omdat ze er allicht niet veel diepgang in zouden krijgen.

Zij was 35 intussen. In principe was alles nog mogelijk, maar tegelijk was de kans heel groot dat het niet meer zou lukken. Eerst nog de geknipte man vinden, dat was al moeilijk genoeg. Haar ultieme nachtmerrie was: de ideale man vinden, die dan op een zeker moment zegt dat hij kinderen echt niet ziet zitten. Het was een gezellige avond geweest met de kinderen erbij, en toen haar broer haar vergezelde naar buiten en vroeg “hoe is het nog” was ze wellicht zo verrast geweest dat ze een eerlijk antwoord had gegeven. Geen cliché-antwoord van “ja, ça va, alles oké” maar echt een reflectie van haar gemoedstoestand. Ze had er nu al spijt van. Niet omdat ze het had gezegd, maar omdat snel duidelijk werd dat haar broer “niet mee” was in haar gedachten en dit toch tot niks zou leiden.

“Bekijk het positief”, probeerde hij. “Je hebt veel vrije tijd, je hebt nog tijd voor je hobby’s.Weet je dat ik al in geen maanden meer ben gaan tennissen?”
Dat was nu net het antwoord dat ze niet wilde horen. Hij had het geluk aan zijn voeten en hij zag het niet eens. Alles mocht hij nu in het gesprek gooien, behalve dat hij het te druk had door zijn gezin.
“Onderschat zo’n gezin niet”, ging hij voort. “Dat slorpt echt al je tijd op.”
Ze zou al haar vermaledijde filmavonden met één vingerknip willen inruilen voor kinderen.
Op dat moment zwaaide de oudste dochter door het raam van haar slaapkamer naar haar, als om haar gedachtengang te illustreren met een concreet voorbeeld. “Dát is huiselijk geluk”, had ze haar broer kunnen zeggen, maar ze zwaaide snel terug en even later ging het gordijn dicht en floepte het licht uit. Het was tijd om naar huis te gaan, dacht ze.
“Ja, je hebt gelijk”, zei ze. “Het kan niet altijd simpel zijn.” Ze dacht inderdaad terug aan enkele stressverhalen van enkele jaren geleden, die haar broer haar had verteld. Een beetje overspannen thuiskomen en enkele luidruchtige kinderen erbij, het kan een stresscocktail zijn.

Ze namen afscheid en ze stapte naar haar auto. Haar ontgoocheling maakte al wat plaats voor filosofie: is, en zal het gras niet altijd groener zijn bij een ander? Ze stapte in haar auto en zag op de passagierszetel de krant van vanmorgen nog liggen, met een klein artikeltje met als titel: “Indiase vrouw bevalt op haar 52e van gezonde tweeling.” Ze glimlachte. Nog tijd zat, dacht ze. En dan dacht ze aan de drukte bij de kinderen van daarnet. Tijd zat? Daar valt over te redetwisten. En ben je dan geen bomma-moeder in dat geval? Ze zuchtte en startte de motor. Naar de filmavond? Nee, dat was gisteren. Zou ze niet eens opnieuw beginnen met tennissen?

Supermaarten tekende deze prachtige, grappige strip :

(klik op de afbeelding om hem groter te zien)

Meer werk van hem vind je op Dood, verderf & koekjes me melk!

Even later, hup naar mijn vierde heer. (Er zat nog een man-vrouw tussen, die zich vol overgave van haar mannelijke rol kweet… ze deed het goed, was vrolijk en open… ze deed haar best, waardoor ik me niet geroepen voel haar uitvoerig te bespreken…).
De vierde danspartner was de huppelaar. Erger, hij was de huppelaar met een auditieve handicap. Dat denk ik toch… want hij danste overduidelijk op de tonen van een ander lied. Ik kon zijn ritme niet herkennen in die van het nummer dat uit de geluidsboxen weerklonk. Toch geef ik hem graag een verdienstelijke 5/10 voor toewijding. Hij deed zijn best, ondanks zijn ritme-achterstand. Ook mezelf geef ik hier een 5/10 omdat ik er minstens de helft van de tijd in geslaagd ben zijn ritme te volgen, professioneel het geluid van het èchte lied negerend…

Danspartner nummer vijf was groot, erg groot. Geen expert salsa-danser maar best wel te doen. En gewoon eerlijk vrolijk. Niet mijn type, maar ik kwam gisteravond om te dansen, jawel… om te dansen ;)

Een laatste keer werd ons gevraagd een stapje naar rechts te zetten. Enkele dames moeten er de pest in gehad hebben, want ze bleven resoluut staan, waardoor ik plots een halve cirkel verder op zoek moest gaan naar een “beschikbare” heer. Gelukkig vond ik hem nog tijdig.
Aanvankelijk dacht ik dat deze heer, ondanks zijn mini-pasjes, relatief “normaal” overkwam. Tot de leidingsfoutjes gaandeweg duidelijker werden. Als een echte lady verontschuldigde ik mezelf voortdurend voor mijn gebrek aan volgerschap (in mijn hoofd kruiste ik m’n vingers achter m’n rug terwijl ik de schuld grootmoedig op me nam). Mijn onderdanige houding moet voor hem het teken geweest zijn om me “dan maar” op de hoogte te brengen van de “afspraken”. Hand naar voor duwen was signaal voor basisstap 1, hand omlaag voor basisstap 3, hand zijdelings uitgestoken was basistap 2. Dit was gecodeerd dansen…

Het uur was om. We hadden genoeg geleerd voor één keer, vond de lerares. Ik kon niet anders dan haar gelijk geven. Ik had bijzonder veel geleerd.

Ik leerde dat een grijze trainingsbroek en dito T-shirt tegenwoordig ook als uitgangskledij gelden (op de dansvloer!).
Ik leerde dat weinig mannen een natuurlijke aanleg hebben om zachtjes met de heupen te wiegen.
Ik leerde dat nog minder mannen zichzelf kritisch bekijken in de spiegel om zich van tijd tot tijd af te vragen… zijn mijn “gewoontetjes” wel zo gewoontjes? Ben ik niet licht excentriek… en zo ja, is dat aantrekkelijk?
Ik leerde bovenal dat veelzeggende blikken tussen de drie single vriendinnen die avond méér zeiden dan alle woorden die ik vandaag intikte.

En dat lachen (zelfs al ìs het een beetje uitlachen….) LEUK is!

Ik ben nog niet “zeker” of ik deze danservaring wekelijks en tegen betaling wil herhalen… maar ik laat het u bij gelegenheid weten :)

Met dank aan onze gastblogster tijdens de maand van de gastblogger.

MAARRRRR… plots, geheel onverwacht gebeurde het. Halfweg een zwoel latino-nummer riep onze blonde lerares: “wissel van partner! Alle dames verplaatsen zich één partner naar rechts”. Ook daar weer commotie. Zòveel vrouwen met èvenveel verwarring omtrent Links-Rechts… het was een aandoenlijk zicht.

Olijf kwam bij een èchte man terecht. Geheel in het zwart gekleed, hemd “cool” met enkele knoopjes los èn met heus zweetdoekje in de achterzak.
Onze lerares had kort voordien nog duidelijk getoond hoe beide partijen de armen en handen dienden te positioneren. Deze man bleek echter al een doorgewinterd salsa-expert te zijn “want” hij veegde vierkant zijn edele voeten aan de standaardhouding.
In plaats van eerbiedig mijn rechterhand vast te nemen op de gebruikelijke manier (gezien mijn vriendelijke “goedenavond” vond ik dat ik dat verdiende), knèèp hij m’n rechterhand tussen zijn wijs- en middenvinger vast, richtte de arm naar beneden (naar boven moet-ie, naar boven!... dacht ik stil), schudde eens met zijn (en bijgevolg mijn) armen, keek me autoritair in de ogen en zei (helaas niet zwoel): relaxen, relàxen!

Vreemd genoeg had ik me tot op dat eigenste ogenblik volkomen relaxed gevoeld. Ik hoefde daar zelfs niet bij na te denken. Relax was het sleutelwoord die avond…. Tot op het ogenblik dat hij me gebòòd te relaxen. Poef! Weg… niet meer relaxed… :)

Ik wou graag één van z’n ogen uitsteken, de knie strategisch heffen of iets van die strekking… maar ik lachte vriendelijk en zei nix terug. Wat mijn èchte man betrof, was ik nu superrelaxed… dankzij hem (een kinderhand is gauw gevuld, vindt u ook niet?).
Hij vond duidelijk dat hij er wat van kon… en eerlijk is eerlijk… hij deed het niet slecht.
Helaas, door zijn aanmatigende houding, had ik een instant-hekel aan hem gekregen.

Geen nood, we mochten al snel weer van partner wisselen. Oef…
Meneer nummer twee deed het niet slecht, naar mijn gevoel. In semi-rastafari outfit weliswaar met alwéér neerwaarts gerichte en wild zwierende armen, maar ik vond hem “best” vriendelijk en het ritmegevoel was er duidelijk. Ook niet onbelangrijk (ik vind van mezelf tussen haakjes dat ik best een goede “volger” ben…): hij gaf zeer duidelijk aan wat hij wilde en waar hij naartoe wilde… danstechnisch gezien dan. Dank u, meneer rastafari :)

Meneer nummer drie… verschrikking der verschrikkingen! Een kapsel dat overduidelijk al zes maanden geen kappersschaar had gezien (laat staan een flesje shampoo), iets gelijkaardigs kon gezegd worden van z’n sjofele trui. Laat me mild blijven… hij gaf duidelijk niet om lekkere geurtjes of frisse kleurtjes.
Oogcontact duidelijk zoek, net als zijn ruimtelijke oriëntatie.
Daar waar iedereen mooi in de cirkel bleef dansen, had nummer drie blijkbaar voor zichzelf beslist dat “schrijlings” dansen mooier was. Is het u, dierbare lezer, ooit opgevallen dat een hond in volle “galop” niet echt rechtdoor maar lichtjes schuin loopt? Of dat krabben op het strand niet vooruit maar zijdelings rennen?....
De dansstijl van deze meneer moest mijns inziens dè aanschouwelijke voorstelling zijn van een kruising tussen hond en krab… schrijlings!
Tot mijn spijt, olfactorisch gezien dan, hief deze heer zijn armen wèl in de lucht…

(Wordt vervolgd)

Met dank aan onze gastblogster tijdens de maand van de gastblogger.

Woensdag 7 januari 2009, voorwaar een historische dag.
Na jaren twijfelen en “erover praten”, zou ik eens een initiatielesje SALSA volgen. Geheel gratis, dus risicoloos.
Meteen het aangename aan het aangename koppelend werd het plan opgevat om er een meidenavond van te maken. Twee kenden elkaar al in levende (o)lijve, het derde meisje zou de andere twee eindelijk, na weken chatten en wederzijds bloggen, ontmoeten.

Alle drie content om die blijde ontmoeting (wild guess).

Picture this: 3 meiden zònder (fysiek aanwezige man) naar een salsa-les. Alle drie “wijs” genoeg om zich niet om dat kleine detail te bekommeren. Moest kunnen, het zou leuk worden.
En we waren niet de enigen. Nog andere vrouwen boden zich schaamteloos alleen aan, wat meteen het typische dansles-fenomeen opleverde: manifest méér vrouwen dan mannen PLUS de aanwezige mannen waren uiteraard gekoppeld (lees: onder zachte dwang op sleeptouw genomen door hun respectievelijke andere helften).

Resultaat: enkele (uiteraard single) vrouwen mochten chinese-vrijwilligers-gewijs de rol van man op zich nemen. Hup, gezwind naar de overkant!
Eén van de drie hoofdrolspeelsters van dit verhaal liep òòk moedig over en werd voor de gelegenheid even “van het sterke geslacht”.

Basisstapjes leren, slechts 3 van de 4 maten stappen, lichtjes wiegen met de heupen en losjes zwaaien met de armen, NIET huppelen aub en oefenen, oefenen, oefenen.
Eerst alleen, dat wilde nog wel lukken.
Daarna (oh jeeezes!) gekoppeld.
In een dubbele cirkel graag, mannen aan de buitenkant, dames aan de binnenkant.
Enkelen, met duidelijke last van een acute identiteitscrisis, kozen resoluut voor de verkeerde cirkel….Néén, het waren niet de tijdelijke man-vrouwen (zij wisten exact waar de buitencirkel was).
Eens de commotie geluwd, mochten we eraan beginnen. Niet op mekaars tenen trappen graag, niet naar de grond kijken!

Olijf mocht met haar man-vriendin dansen… fijn, lekker veel lachen :)

MAARRRRR… plots, geheel onverwacht gebeurde het.

(wordt vervolgd)

Met dank aan onze gastblogster tijdens de maand van de gastblogger.

Met deze tips keren we terug naar de keuken..

Of meer bepaald naar de supermarkt: neem nu die grote verpakkingen - de zogenaamde 'familiepakken' (laat me kipfilets als voorbeeld nemen).

Thuisgekomen verdeel ik deze in vb 5 porties: 4 delen marineer ik elk verschillend, 3 delen hiervan gaan in de diepvries en 1 deel hou ik voor het avondeten. Die overige portie deel ik nog eens in 2 ongelijke porties (kan u nog volgen?). 1 portie snij ik in hapklare stukjes/reepjes, de kleinere portie snij ik gewoon in grove stukken en beide delen bak ik goed op. De portie met de grove stukken krijgt het gezelschap van een sjalotje, kruiden en wat mayo en dat mix ik - zo heb ik kipsla voor tussen mijn boterhammen. De 2de portie hou ik voor een slaatje of eet ik met guacamole (koud of warm .. keilekker gewoon!!). Nu lijkt het alsof ik een hele week kip eet maar omdat ik verschillende kruiden gebruik valt dat best mee en een groot deel verdwijnt in de diepvries.

En nu ik u heb laten kennis maken met mijn gierige kant kan ik beter even verderdoen .. Meng niet teveel ingrediënten op voorhand zodat je eventuele overschotjes nog kan gebruiken. Geraspte worteltjes zijn lekker met wat sla, komkommer, gegrilde aubergine, wat pijnboompitjes en vinaigrette maar héél deze combinatie kan je niet meer gebruiken in een veggie-lasagne..

Zo, bij deze liet ik een stukje van mijn single-kitchen zien, ik hoop dat u er iets aan hebt gehad :-)

Met dank aan onze gastblogster in het kader van de maand van de gastblogger.

Ook al ondervonden dat sommige voedingswaren wat duurder zijn geworden? Op de markt kan je af en toe wel eens 'zaakjes' doen maar dan ook meestal als je in 'grote' hoeveelheden koopt - zoals heuse groentenpakketten en per kilo of per doos. Meestal is dat wat veel voor ne mens alleen .. tenzij je een single vriend/vriendin meeneemt om te gaan markten en het groentenpakket, die kilo mandarijnen en dat kistje litchi's door 2 (of 3) deelt! Uiteraard gaan we voor/tijdens/na het markten gezellig koffie drinken :-)

Noteer leuke adresjes die besproken worden op de regionale zender of probeer dat leuk-uitziend cafeetje/koffiehuisje uit (mijn 'lijstje' heb ik steeds mee in m'n agenda). Ben je alleen op stap? Neem dan een goed boek mee. Ben je nu net de enclyclopedie van de wereldgeschiedenis 1ste Eeuw v.Chr. - Middeleeuwen aan 't lezen of vind je een krant wat onhandig, doe jezelf dan een dwarsligger cadeau - o.a. te koop in de Standaard Boekhandel. I looove my dwarsliggers en sleur er 9 van de 10 altijd wel eentje mee.

Met dank aan onze gastblogster in het kader van de maand van de gastblogger.

Vriendinnen en ik wisselen wel eens ideeën uit die het huishouden van een single zouden kunnen vergemakkelijken ... en wie ben ik om die voor mezelf houden?

Moest u deze tips&tricks reeds kennen dan .. euhm .. tja, heb je niet veel aan deze post gehad en heb ik u gewoon verveeld. Blijft er nu eentje hangen dan is dat leuk meegenomen (zowel voor u als voor mij). Owkay, let's go..

- soep vries ik in in 'dagporties'. Hiervoor gebruik ik diepvrieszakjes en die gebruik ik ook om kleine ruimtes/gaatjes in mijn diepvries op te vullen ('t is natuurlijk wel iets minder goed voor het milieu...). Ik gebruik een kommetje (type ontbijtkom) om het diepvrieszakje makkelijker te kunnen vullen, al de zakjes zet ik dan in het deksel van mijn 'mosselpot' en het eerste uur gaat alles zo de diepvries in. Nadien herschik ik de zakjes in m'n diepvries.

- een quiche verdeel ik denkbeeldig in 2 of 4 stukken en ieder stuk 'beleg' ik verschillend (vb gedeelte met hesp en brocolli, gedeelte met groentjes). Op die manier eet ik dan wel 2 of 3 dagen quiche maar niet steeds dezelfde quiche.

- hetzelfde voor een home-made pizza.

- een brood in de diepvries is handig maar om te voorkomen dat de sneedjes hardnekkig aan elkaar blijven kleven neem ik een andere broodzak, knip horizontaal brede 'repen' af en die stukken papier steek ik tussen iedere 4 sneetjes brood.

- een dosis soep/bouillon in de diepvries is ook handig meegenomen bij het aanbreken van de winter (met grieptoestanden in het achterhoofd..).

(wordt vervolgd)

Met dank aan onze gastblogster in het kader van de maand van de gastblogger. Wil jij ook een stukje van jou zien verschijnen op deze blog, mail het dan naar oponseentje@gmail.com

'Of ik AL kinderen had?' Zo begon het gesprek met iemand die ooit in de wiskundeles naast me zat en nu na 15 jaar toevallig mijn professionele pad kruiste.

Het was niet 'En anders, kindjes misschien?' Het was een duidelijke vraag naar hoe goed ik het al gedaan had in dit leven en waar ik 'al' stond. Het was een vraag om nadien een score te kunnen geven aan mijn leven en het al dan niet als succesvol te beschouwen. En de kinderen, die zorgden zeker voor bonuspunten. Maar het was dus een neen.

Ik twijfelde even, ik kon antwoorden dat ik me al 10 jaar van hormonenkuur naar IVF-behandeling sleepte en al 21 miskramen en evenveel depressies achter de rug had. Maar ik deed het niet, ik ben altijd al hoffelijk geweest.

En toen werd er gecheckt of ik misschien op andere vlakken bonuspunten kon verdienen 'En... 'al' getrouwd?'

Maar helaas, opnieuw werd er niet gescoord. Ik voegde er zelfs aan toe dat ik zelfs geen lief had, wat me zeker enkele strafpunten zou opleveren. En toen kreeg ik als antwoord: 'Tjah, dan is het moeilijk om kindjes te hebben hé'.

Ik kreeg instant medelijden met zoveel naïviteit, had nu niemand het arme kind uitgelegd hoe kinders gemaakt worden?

En net toen ze zich omdraaide, besefte ik dat ik wel had kunnen meedoen aan haar scorespelletje. De volgende vraag kwam net niet uit mijn mond: 'En...al gefrustreerd en ongelukkig?'

Met dank aan onze gastblogster in het kader van de maand van de gastblogger.

Ik denk dat het voorjaar de mooiste tijd van het jaar is. Niet alleen worden de dagen langer en is het weer steeds mooier, bovendien is er dat heerlijke vooruitzicht: vakantie. Het voorjaar is de tijd van dromen, van verlangen naar die dagen in de zon, de bergen, die leuke stad, wat dan ook, voor elk wat wils.

Je werkt je nog door allerlei zware en minder zware dossiers heen, wetende dat er snel een einde aan komt, dat de vakantie lonkt. En je weet ook heel goed dat je niet alle dossiers af zal krijgen. Maar die zijn dan voor NA de vakantie en daar wil je nu even niet aan denken. Als het ietwat mogelijk is, schuif je zelfs de allervervelendste, moeilijkste en minst interessante dossiers nog even voor je uit... Yes!

En dan is 't zover, dan is 't vakantie. Die periode waar je zo lang hebt naar uitgekeken. Plezant, je ontdekt nieuwe werelden of je ligt 14 dagen in de zon, het maakt niet uit. Het is gewoon tof, lekker niets doen, of doen waar je lekker zin in hebt. En als 't meezit voor de single, misschien zelfs een lekker vakantielief!

Ik denk ook dat de moeilijkste periode van het jaar, de week na het verlof is. Zelfs al is er nog een mooie nazomer en zijn de dagen nog lang. Het vooruitzicht biedt heel wat minder: de koude winter, geen vakantieplannen meer, gewoon werken, de dagelijkse sleur. Je hebt de vakantieblues.

Ik ben ervan overtuigd dat die week voor singles nog veel zwaarder weegt. De vakantie was immers een climax van sociale contacten. Je reist in groep of met je vrienden, en zelfs als je alleen op reis gaat, leer je veel mensen kennen. Plots is dat allemaal gedaan, en zit je 's avonds weer alleen in je eenzame zetel... met – als het even tegenzit – die allervervelendste, moeilijkste en minst interessante dossiers van je werk, die intussen wel heel dringend moeten worden aangepakt.

Ik wou dat het weer lente was!

Op ons eentje...

Populaire Posts

Labels

Blog Archief

Neem ook eens een kijkje bij...

About me